Werder Brema: Niemiecki klub piłkarski

Założony w 1899 roku, oprócz sekcji piłki nożnej posiada także sekcje piłki ręcznej, lekkiej atletyki, tenisa stołowego, gimnastyki, szachów oraz e-sportów. Był jednym z klubów założycielskich Bundesligi.

Werder Brema

Werder Bremen

Pełna nazwa	Sport-Verein „Werder“ von 1899 e.V. Bremen
Przydomek	Die Grün-Weißen (Zielono-Biali) HB
Barwy	zielono-białe
Data założenia	4 lutego 1899
Debiut w najwyższej lidze	1963
Liga	Bundesliga
Państwo	Niemcy
Kraj związkowy	Brema
Siedziba	Brema
Adres	Franz-Böhmert-Straße 1c, 28205 Brema
Stadion	Weserstadion
Sponsor techniczny	Umbro
Prezes	Klaus Filbry (Prezes Zarządu, Dyrektor Handlowy) Frank Baumann (Prezes ds. piłki nożnej) Hubertus Hess-Grunewald (Prezes ds. sportu)
Trener	Ole Werner
Asystent trenera	Patrick Kohlmann Hannes Drews Tom Cichon
Stroje domowe Stroje wyjazdowe
Multimedia w Wiki Commons
Strona internetowa

Od sezonu 1980/1981 aż do końca rozgrywek kampanii 2022/23 drużyna nieprzerwanie występowała w pierwszej Bundeslidze. Od sezonu 2019/20 jest rekordzistą Bundesligi pod względem ilości rozegranych sezonów (56 na 57 możliwych – sezon 2019/2020 jest 57 sezonem). W tabeli wszech czasów Bundesligi zajmuje 3 miejsce (za Bayernem Monachium i Borussią Dortmund), z kolei z 6 zdobytymi Pucharami Niemiec ustępuje tylko Bayernowi Monachium. Ponadto jest jednym z pięciu klubów, które zdobyły dublet, czyli mistrzostwo i puchar w jednym sezonie (pozostałe to Bayern Monachium, 1. FC Köln i Borussia Dortmund. Także FC Schalke 04, które jednak nie wygrało ligi, a zdobyło mistrzostwo we wcześniejszym systemie rozgrywek). Jest też jednym z dwóch klubów (obok Borussia Mönchengladbach), które zdobywając mistrzostwo więcej niż raz, dokonywały tego wyłącznie w systemie ligowym (tj. po roku 1963).

Nazwa klubu pochodzi od podmokłych terenów rzeki Wezery ("werder" tłumaczone na język polski oznacza "teren podmokły", "żuławy", "bagno"), na których mieścił się pierwszy obszar treningowy klubu i pierwsze boisko.

W 2021 klub po 40 latach gry w niemieckiej elicie spadł do 2. Bundesligi.

 

 

 

4 lutego 1899 roku kilkunastu 16-letnich uczniów założyło klub piłkarski FV Werder von 1899. Jak wskazuje nazwa klub miał być czysto piłkarski (FV to Fussball Verein czyli Związek Piłkarski). W grudniu 1899 roku klub został jednym z założycieli Bremeńskiego Związku Klubów Piłkarskich. W pierwszych latach członkami klubu mogli zostać tylko mężczyźni, którzy mieli wyższe wykształcenie lub byli w stanie uzyskać poparcie co najmniej 2/3 zarządu. W styczniu 1900 roku FV Werder był jednym z 86 klubów założycielskich Niemieckiego Związku Piłki Nożnej. W 1903 klub został po raz pierwszy mistrzem Bremy. W 1905 stał się pierwszym klubem z Bremy, który pobierał opłaty za wstęp. W 1913 roku jako jedyny klub z Bremy, zakwalifikował się do nowo utworzonej Północnoniemieckiej Ligi (organizujący rozgrywki Północnoniemiecki Związek Piłki Nożnej wprowadził taki format rozgrywek na próbę. Liga przetrwała jeden sezon). W tym okresie klub musiał bronić się przed tendencjami nacjonalistycznymi, zwłaszcza z ruchu gimnastycznego, który uważał piłkę nożną za „niesportową”, a ponadto ze względu na swoje angielskie pochodzenie „nie-niemiecką”. Pierwszy duży sukces nadszedł w sezonie 1909/10 gdy klub dotarł aż do finału Mistrzostw Północnoniemieckiego Związku Piłki Nożnej, gdzie przegrał z Holstein Kiel 1:7. Wcześniej nie kwalifikował się do finałów, z wyjątkiem sezonu 1905/06, jednak odpadł wtedy już w pierwszej rundzie z Eintracht Braunschweig 2:5. Od 1919 roku do członkostwa w klubie dopuszczono również kobiety; rok później, zgodnie z ówczesnym trendem, klub poszerzył swoją działalność o nowe sekcje, co przyniosło zmianę nazwy na Sport Verein (Związek Sportowy). Lata powojenne przyniosły też poprawę wyników. Co prawda i tak szczytem możliwości był występ w finałach Północnoniemieckiego Związku Piłki Nożnej, gdzie zresztą klub przegrywał już w pierwszej rundzie (1922/23, 1925-28, 1930/31 ). Wyjątkiem stał się sezon 1928/29 gdy pokonał po dogrywce Lübecker BV Phönix 4:3 i dotarł do drugiej rundy (ćwierćfinału). W sezonie 1932/33 także odniósł zwycięstwo w rundzie finałowej, ale wtedy zaczęła się ona od pięcioozespołowej grupy, a pozostałe 3 mecze Werder przegrał.

Pierwszy ogólnoniemiecki tryumf to Puchar Niemiec w 1961. Natomiast wielka historia Werderu rozpoczęła się w roku 1981, wraz z przybyciem „króla Otto” czyli Otto Rehhagela – trenera, który zainspirował narodziny wielkiego klubu. Pod wodzą Rehhagela Werder wraz z Bayernem Monachium dominował w całej lidze. Szkoleniowiec ten zdobył dla klubu 2 tytuły mistrza Niemiec w latach 1988 i 1993, natomiast w latach 1991 i 1994 triumfował w rozgrywkach o Puchar Niemiec.

Odniósł też sukcesy na arenie międzynarodowej, tzn. wywalczył Puchar Zdobywców Pucharów w roku 1992 pokonując w drodze do finału w dwumeczu rumuński FC Bacau aż 11:0, pokonane zostały także takie kluby jak Ferencvarosi TC, Galatasaray SK i Club Brugge KV, a w finale na Estadio da Luz w Lizbonie AS Monaco 2:0. Po odejściu Rehhagela w 1995 klub przeżywał kryzys. Dopiero w 1999 do trofeów klub dodał Puchar Niemiec a szóste miejsce na koniec sezonu w Bundeslidze w sezonie 2001/2002 dało Werderowi przepustkę do Pucharu UEFA, przygoda ta nie była długa, klub odpadł w drugiej rundzie ulegając holenderskiemu SBV Vitesse.

 

W 1999 trenerem został Thomas Schaaf. W 2004 drużyna zdobyła swoje czwarte mistrzostwo Niemiec w historii, zapewniając sobie tytuł na dwie kolejki przed zakończeniem rozgrywek. Także w 2004 zdobyli Puchar Niemiec pokonując w finale Allemanię Aachen 3:2, stając się czwartą drużyną w historii niemieckiej piłki, która wywalczyła dublet w jednym sezonie. Werder w tym sezonie miał dwóch kluczowych zawodników którzy w znacznej części przyczynili się do zwycięstwa. Byli to Ailton i Johan Micoud. Werder zakończył sezon z dubletem i dodatkowo z królem strzelców – Ailtonem. Tuż po sezonie z Werderu odszedł Ailton do FC Schalke 04, ale dołączył kolejny super snajper Miroslav Klose. W następnym sezonie klub występował w lidze mistrzów, zajmując drugie miejsce w grupie, za Interem Mediolan, awansował do najlepszej 16, w dwumeczu z Olympique Lyon Werder przegrał 2:10. Sezon 2004/2005 ukończył na 3 miejscu co dało drużynie prawo do udziału w kwalifikacjach do Ligi Mistrzów. Po sezonie odszedł bardzo ważny gracz w Werderze – Johan Micoud do Gironde Bordeaux. Kibice nie wierzyli, że uda się znaleźć godnego następcę, ale okazało się, że można. Werder znalazł równego poziomowi Micoud, albo może jeszcze lepszego – Diego z FC Porto. W sezonie 2005/2006 w ostatniej kolejce zdobyli wicemistrzostwo pokonując w ostatniej kolejce Hamburger SV 2:1. Diego uznano za najlepszego zawodnika Bundesligi w tym sezonie, a Miroslav Klose został królem strzelców W sezonie 2006/2007 Werder zajął trzecie miejsce strzelając najwięcej bramek. W przerwie letniej super snajper Werderu Mirosław Klose przeszedł do odwiecznego rywala – Bayernu Monachium.

Sezon 2007/2008 zespół zakończył na drugim miejscu. W ósmej kolejce osiągnął historyczne zwycięstwo nad Arminią Bielefeld pokonując ją 8:1. W sezonie 2008/2009 kadra nie uległa wielkim zmianom. Zespół opuścił jednak Tim Borowski na rzecz Bayernu Monachium, a Claudio Pizarro został wypożyczony do Chelsea F.C. Sezon Bundesligi Werder zakończył na 10 miejscu, co było osiągnięciem dużo poniżej ich możliwości. Udało im się jednak po raz 6 zdobyć DFB Pokal po wygranej w finale z Bayerem Leverkusen. Dotarli też do finału Pucharu UEFA, gdzie ostatecznie przegrali z Szachtarem Donieck 1:2. W sezonie 2009/2010 karierę zakończył kapitan Werderu Frank Baumann, a Diego odszedł z Bremy na rzecz Juventusu Turyn. Opaskę po Baumannie odziedziczył Torsten Frings, a na miejsce Diego do Werderu został sprowadzony Marko Marin. Do zespołu powrócili Tim Borowski i Claudio Pizarro. Te liczne zmiany wyszły jednak Werderowi na dobre, bowiem zajął 3 miejsce w Bundeslidze, co dawało im szanse na grze w LM. Bremeńczycy powtórzyli także wyczyn sprzed roku i ponownie zagrali w finale DFB Pokal ostatecznie przegrywając jednak z Bayernem Monachium. W letnim okienku transferowym zespół zasiliło czterech nowych graczy: Marko Arnautović, Felix Kroos, Brazylijczyk Wesley oraz Francuz Mikael Silvestre. Z drużyny odszedł jednak jej lider – Mesut Özil. Werder zakwalifikował się do fazy grupowej Ligi Mistrzów pokonując w dwumeczu Sampdorię Genuę 5:4. Drużyna nie była jednak w stanie poradzić sobie w tych rozgrywkach i zajęła ostatnie miejsce w swojej grupie, ulegając takim zespołom jak Inter Mediolan, Tottenham Hotspur i FC Twente. W dodatku w letnim okienku zimowym ekipę` z Weserstadion opuścił Hugo Almedia. Portugalski napastnik został sprzedany do Besiktasu Stambuł za dwa miliony euro. Na jego miejsce został sprowadzony szwedzki piłkarz Denni Avdić. Ostatecznie drużyna zakończyła sezon na 13 miejscu tracąc tym samym szansę na walkę o europejskie puchary. W letnim okienku z klubu odszedł jego kapitan Torsten Frings..Opaskę po nim przejął Clemens Fritz. W sezonie 2011/2012 ekipa z Bremy już w pierwszej rundzie odpadła z Pucharu Niemiec ulegając trzecioligowemu FC Heidenheim. W tabeli zaś zajęli dziewiąte miejsce. Kolejnym ciosem dla Werderu było to, że ich najlepszy strzelec Claudio Pizarro zdecydował się na odejście do Bayernu Monachium. Na jego miejsce z drużyny Bawarczyków wypożyczono Nilsa Petersena. Oprócz Pizarro zespół opuścili też inni czołowi gracze jak Marko Marin, Tim Borowski, Naldo czy Markus Rosenberg. Drużynę z Weserstadion zaopatrzono jednak w innych znakomitych graczy jak Theodor Gebre Selassie, który zachwycił swą formą na Euro 2012 czy Eljero Elia. Sezon 2012/2013 przyniósł ze sobą wielkie zmiany. Po 13 latach sprawowania funkcji dyrektora sportowego zespół opuścił na rzecz Vfl Wolgsburg Klaus Allofs. Jego miejsce zajął Thomas Eichin. Z drużyna pożegnał się także jej długoletni trener Thomas Schaaf. W ten sposób zakończył się dla Werderu pewien etap. Sezon zespół zakończył na 14 miejscu. Również początki kolejnego 2013/2014 nie były szczęśliwe. Po raz kolejny bowiem ekipa z Weserstadion odpadła w 1 rundzie pucharu Niemiec ulegając trzecioligowej drużynie FC Saarbrucken. Jednak w lidze klub w pierwszych 2 kolejkach poradził sobie dobrze wygrywając mecze po 1-0.. W sezonie 2015/16 trenerem drużyny jest Wiktor Skrypnyk, a jego asystentem jest Torsten Frings. Po nieudanym początku sezonu 2016/17 Wiktora Skrypnyka zastąpił Alexander Nouri

Herb klubu

•  
  1900-1911
•  
  1911-1924
•  
  1924-1929
•  
  1929-1971; 1973-2000
•  
  1971-1973
•  
  2000-

Mistrzostwa Niemiec

*Poniższe osiągnięcia są aktualne do sezonu 2023/2024

• Mistrz Niemiec (4): 1965, 1988, 1993 , 2004
• Wicemistrz Niemiec (7): 1968, 1983, 1985, 1986, 1995, 2006, 2008
• Mistrz 2 Ligi: 1981¹
• Wicemistrz Oberligi¹ (5): 1959, 1960, 1961, 1962, 1963
• Mistrz Gauligi (4): 1934, 1936, 1937, 1942
• Wicemistrz Gauligi (2) Niedersachsen: 1935², 1943³
• Mistrz Westkreisligi: 1923
• Wicemistrz Westkreisligi (3): 1926, 1927, 1928
• Mistrz Dolnej Saksonii Brytyjskiej Strefy Okupacyjnej: 1947
• Halowy Mistrz Niemiec: 1989

¹W grupie Północ (Nord)
²W grupie Dolna Saksonia (Niedersachsen)
³W grupie Wezera-Ems (Weser-Ems)

Puchary krajowe

*Poniższe osiągnięcia są aktualne do sezonu 2023/2024

• Zdobywca Pucharu Niemiec (6): 1961, 1991, 1994, 1999, 2004, 2009
• Finalista Pucharu Niemiec (4): 1989, 1990, 2000, 2010
• Zdobywca Superpucharu Niemiec (4): 1988, 1993, 1994, 2009 (inoffizielle Austragung)
• Finalista Superpucharu Niemiec: 1991
• Zdobywca Pucharu Ligi: 2006
• Finalista Pucharu Ligi (2): 1999, 2004
• Zdobywca Fuji-Cup: 1990

Osiągnięcia międzynarodowe

 

Osobny artykuł: Werder Brema w europejskich pucharach.

*Poniższe osiągnięcia są aktualne do sezonu 2023/2024

• Zdobywca Puchar Zdobywców Pucharów: 1992
• Finalista Pucharu UEFA: 2009
• Półfinalista Pucharu UEFA (3): 1988, 1990, 2007
• Zdobywca Pucharu Intertoto: 1998
• Zdobywca Kirin-Cup (2): 1982, 1986
• Zwycięstwo w „Villa de Madrid“: 1988
• Zwycięstwo w międzynarodowym turnieju w Rotterdamie: 1986

Osiągnięcia amatorskie

*Poniższe osiągnięcia są aktualne do sezonu 2023/2024

• Mistrz Niemiec Amatorów (3): 1966, 1985, 1991
• Zdobywca regionalnego Pucharu Niemiec (20): 1969, 1971, 1976, 1982, 1983, 1987, 1989, 1990, 1992, 1993, 1994, 1995, 1997, 1998, 1999, 2000, 2001, 2002, 2004, 2007

Królowie strzelców

 

*Poniższe osiągnięcia są aktualne do sezonu 2023/2024

Zawodnik	Sezon	Bundes- liga	Puchar UEFA	Liga Mistrzów
Rudi Völler	1982/1983	23
Karl-Heinz Riedle	1989/1990		61
Wynton Rufer	1993/1994			82
Mario Basler	1994/1995	203
Aílton	2003/2004	28
Miroslav Klose	2005/2006	25
Claudio Pizarro	2009/2010		94

¹Ex aequo z Falko Götz (1. FC Köln)
²Ex aequo z Ronald Koeman (FC Barcelona)
³Ex aequo z Heiko Herrlich (Borussia Mönchengladbach)
⁴Ex aequo z Óscar Cardozo (Benfica Lizbona)

Piłkarze Roku

*Poniższe osiągnięcia są aktualne do sezonu 2023/2024

Piłkarze roku w Niemczech Zawodnik Rok   Rudi Völler 1983   Aílton 2004   Miroslav Klose 2006

Piłkarze roku w Oceanii Zawodnik Rok   Wynton Rufer 1989   Wynton Rufer 1990   Wynton Rufer 1992

Piłkarze roku w Norwegii Zawodnik Rok   Rune Bratseth 1994   Rune Bratseth 1991   Rune Bratseth 1992

Piłkarze roku w innych krajach Zawodnik Rok   Andreas Herzog 1992 (Austria)   Raphaël Wicky 1998 (Szwajcaria)   Petri Pasanen 2008 (Finlandia)   Sambou Yatabaré 2016 (Mali)   Yūya Ōsako 2018 (Japonia)

Rekordy indywidualne

*Poniższe osiągnięcia są aktualne do sezonu 2023/2024

 

Najwięcej meczów w Bundeslidze Lp. Zawodnik Ilość 1.   Dieter Burdenski 444 2.   Horst-Dieter Höttges 4201 3.   Dieter Eilts 3901 4.   Marco Bode 3791 5.   Werner Görts 363 6.   Karl-Heinz Kamp 3611 7.     Mirko Votava 357 8.   Oliver Reck 345 9.   Torsten Frings 326 10.   Frank Neubarth 3171 ... ... ... 302.   Philipp Bargfrede 2061 362.   Zlatko Junuzović 1881 ... ... ... 413.   Miloš Veljković 1761 423.   Jiří Pavlenka 1751 1Są to wszystkie mecze zawodnika w Bundeslidze, ponieważ grał w niej wyłącznie dla Werderu 2Najwyższe pozycje spośród wciąż aktywnych zawodników 3Najwyższe pozycje spośród obecnych zawodników Werderu

Najwięcej goli w Bundeslidze Lp. Zawodnik Ilość 1.   Claudio Pizarro 109 2.   Marco Bode 1011 3.   Rudi Völler 97 3.   Frank Neubarth 971 5.   Aílton 88 6.   Werner Görts 73 7.   Arnold Schütz 691 8.   Uwe Reinders 671 9.   Norbert Meier 66 10.   Wynton Rufer 591 ... ... ... 302.   Max Kruse 32 322.   Niclas Füllkrug 28 ... ... ... 453.   Marvin Ducksch 21 723.    Leonardo Bittencourt 12 1Są to wszystkie gole zawodnika w Bundeslidze, ponieważ strzelał w niej wyłącznie dla Werderu 2Najwyższe pozycje spośród wciąż aktywnych zawodników 3Najwyższe pozycje spośród obecnych zawodników Werderu

Najwięcej meczów dla klubu1 Lp. Zawodnik Ilość 1.   Dieter Burdenski 616 2.   Karl-Heinz Kamp 535 3.   Dieter Eilts 516 4.   Marco Bode 495 5.   Jonny Otten 493 6.   Horst-Dieter Höttges 485 7.     Mirko Votava 481 8.   Oliver Reck 453 9.   Torsten Frings 449 10.   Werner Görts 427 1Łącznie w Bundeslidze, 2.Bundeslidze, Pucharze Niemiec i pucharach europejskich.

Honorowi kapitanowie

Za niezwykłe zasługi dla klubu i drużyny ośmiu graczy zostało nagrodzonych tytułem honorowego kapitana. Są to: Richard Ackerschott, Horst-Dieter Höttges, Arnold Schütz, Dieter Burdenski, Dieter Eilts, Marco Bode, Frank Baumann i Clemens Fritz.

Najwyższe zwycięstwa i porażki w lidze

*Poniższe rekordy są aktualne do sezonu 2023/2024

• Najwyższe zwycięstwa u siebie: 8:1 Arminia Bielefeld 2007/08, 8:1 Kickers Offenbach 1983/84
• Najwyższe zwycięstwa na wyjeździe: 7:0 Borussia Mönchengladbach 1965/66
• Najwyższe porażki u siebie: 0:7 FC Bayern München 2013/14
• Najwyższe porażki na wyjeździe: 2:9 Eintracht Frankfurt 1981/82, 0:7 Eintracht Frankfurt 1963/64, 0:7 FC Bayern München 1979/80

Najwyższe zwycięstwa i porażki w Pucharze Niemiec

*Poniższe rekordy są aktualne do sezonu 2023/2024

• Najwyższe zwycięstwo u siebie: 11:1 BSC Grünhöfe 1974/1975
• Najwyższe zwycięstwo na wyjeździe: 9:1 Ludwigsfelder FC 2003/2004
• Najwyższe zwycięstwa w finale: 2:0 1.FC Kaiserslautern 1960/1961, 3:1 Rot-Weiss Essen 1999/1994
• Najwyższa porażka u siebie: 0:3 Borussia Mönchengladbach 1975/1976
• Najwyższa porażka na wyjeździe: 0:3 1.FC Kaiserslautern 2002/2003, 0:3 Eintracht Frankfurt 2007/2008, 0:3 1.FC Kaiserslautern 1968/1969
• Najwyższe porażki w finale: 1:4 Borussia Dortmund 1988/1999, 0:3 FC Bayern München 1999/2000

Rekordy

*Poniższe rekordy są aktualne do sezonu 2023/2024

• W drugiej rundzie sezonu 1992/1993 Werder stracił tylko jednego gola w meczach u siebie (Christian Ziege z Bayern Monachium).
• Siedem razy Werder zdobywał najwięcej bramek w lidze 1985, 1986, 1995, 2004, 2006, 2007 i 2008.
• Cztery razy Werder tracił najmniej bramek w lidze: 1965, 1988, 1991 i 1993.
• Dwa razy Werder przegrał mistrzostwo tylko dzięki gorszej różnicy bramek: 1982/1983 z Hamburger SV i 1985/1986 z Bayern Monachium.
• W sezonie 2007/2008 aż 20 piłkarzy Werderu zdobywało bramki, co jest absolutnym rekordem ligi.
• Od sezonu 1987/1988 do sezonu 2007/2008 Werder był rekordzistą z najmniejszą liczbą bramek straconych w jednym sezonie ligi (22).
• Od sezonu 2003/2004 do sezonu 2011/2012 Werder był rekordzistą pod względem najlepszego sezonowego bilansu na wyjeździe: 11 zwycięstw, 4 remisy, 2 porażki.
• W sezonie 2008/2009 Werder był pierwszą i jak dotąd jedyną drużyną, która wygrała Puchar Niemiec grając wyłącznie mecze na wyjeździe.
• W Pucharze Niemiec Werder był niepokonany u siebie przez 31 lat (37 meczów). Seria rozpoczęła się po porażce w półfinale 13 kwietnia 1988 przeciwko późniejszemu zdobywcy pucharu Eintrachtem Frankfurt (0:1) i trwała do przegranej z Bayernem Monachium 24 kwietnia 2019 (2:3).
• W sezonie 2019/2020 Werder pobił rekord frekwencji na meczu pierwszej rundy pucharu (41500). SV Atlas Delmenhorst, piątoligowy klub mający siedzibę 15 kilometrów od Bremy, zdobył prawo gry w Pucharze Niemiec zwyciężając w Pucharze Dolnej Saksonii. Ponieważ stadion klubowy nie spełniał wymagań do rozegrania na nim meczu, niemiecka federacja zgodziła się na rozegranie meczu w Bremie, chociaż Werder formalnie był gościem na własnym stadionie.

Sezon po sezonie

Sezon	Liga	Poziom	Miejsce w lidze	Uwagi
1963/64	Bundesliga	I	10
1964/65	Bundesliga		1
1965/66	Bundesliga		4
1966/67	Bundesliga		16
1967/68	Bundesliga		2
1968/69	Bundesliga		9
1969/70	Bundesliga		11
1970/71	Bundesliga		10
1971/72	Bundesliga		11
1972/73	Bundesliga		11
1973/74	Bundesliga		11
1974/75	Bundesliga		15
1975/76	Bundesliga		13
1976/77	Bundesliga		11
1977/78	Bundesliga		15
1978/79	Bundesliga		11
1979/80	Bundesliga		17
1980/81	2. Bundesliga	II	1
1981/82	Bundesliga	I	5
1982/83	Bundesliga		2
1983/84	Bundesliga		5
1984/85	Bundesliga		2
1985/86	Bundesliga		2
1986/87	Bundesliga		5
1987/88	Bundesliga		1
1988/89	Bundesliga		3
1989/90	Bundesliga		7
1990/91	Bundesliga		3	Puchar Niemiec
1991/92	Bundesliga		9
1992/93	Bundesliga		1
1993/94	Bundesliga		8	Puchar Niemiec
1994/95	Bundesliga		2
1995/96	Bundesliga		9
1996/97	Bundesliga		8
1997/98	Bundesliga		7
1998/99	Bundesliga		13	Puchar Niemiec
1999/00	Bundesliga		9
2000/01	Bundesliga		7
2001/02	Bundesliga		6
2002/03	Bundesliga		6
2003/04	Bundesliga		1	Puchar Niemiec
2004/05	Bundesliga		3
2005/06	Bundesliga		2
2006/07	Bundesliga		3
2007/08	Bundesliga		2
2008/09	Bundesliga		10	Puchar Niemiec
2009/10	Bundesliga		3
2010/11	Bundesliga		13
2011/12	Bundesliga		9
2012/13	Bundesliga		14
2013/14	Bundesliga		12
2014/15	Bundesliga		10
2015/16	Bundesliga		13
2016/17	Bundesliga		8
2017/18	Bundesliga		11
2018/19	Bundesliga		8
2019/20	Bundesliga		16	utrzymanie po barażach
2020/21	Bundesliga		17
2021/22	2. Bundesliga	II	2
2022/23	Bundesliga	I	13
2023/24	Bundesliga

Z tym tematem związana jest kategoria: Piłkarze Werderu Brema.

Aktualny na 5 września 2021

Nr	Poz.	Piłkarz
1	1 bramkarzBR	Jiří Pavlenka
3	2 obrońcaOB	Anthony Jung
7	4 napastnikNA	Marvin Ducksch
8	2 obrońcaOB	Mitchell Weiser (wypożyczony z Bayeru Leverkusen)
10	3 pomocnikPO	Leonardo Bittencourt
11	4 napastnikNA	Niclas Füllkrug
13	2 obrońcaOB	Miloš Veljković
15	4 napastnikNA	Roger Assalé (wypożyczony z Dijon)
17	3 pomocnikPO	Abdenego Nankishi
20	3 pomocnikPO	Romano Schmid
21	2 obrońcaOB	Ömer Toprak
22	3 pomocnikPO	Niklas Schmidt

Nr	Poz.	Piłkarz
23	3 pomocnikPO	Nicolai Rapp
25	2 obrońcaOB	Kyu-hyun Park
26	2 obrońcaOB	Lars Lukas Mai (wypożyczony z Bayernu Monachium)
27	2 obrońcaOB	Felix Agu
28	3 pomocnikPO	Ilija Gruew
29	4 napastnikNA	Nick Woltemade
30	1 bramkarzBR	Michael Zetterer
32	2 obrońcaOB	Marco Friedl
34	3 pomocnikPO	Jean-Manuel Mbom
36	2 obrońcaOB	Christian Groß
40	1 bramkarzBR	Luca Plogmann
43	4 napastnikNA	Eren Dinkçi

Piłkarze na wypożyczeniu

Nr	Poz.	Piłkarz
	4 napastnikNA	Kebba Badjie (w Hallescher FC do 30 czerwca 2022)
	2 obrońcaOB	Jan-Niklas Beste (w Jahn Regensburg do 30 czerwca 2022)
	3 pomocnikPO	Yannik Engelhardt (w SC Freiburg II do 30 czerwca 2022)

Nr	Poz.	Piłkarz
	4 napastnikNA	Benjamin Goller (w SV Darmstadt 98 do 30 czerwca 2022)
	1 bramkarzBR	Eduardo Haesler (w Nordsjælland do 30 czerwca 2022)

Sztab szkoleniowy

Rola	Imię i nazwisko
Trener	Ole Werner
Asystent trenera	Tom Cichon
Asystent trenera	Patrick Kohlmann
Asystent trenera	Hannes Drews
Trener bramkarzy	Christian Vander
Przygotowanie fizyczne	Marcel Abanoz

Trenerzy od 1963

Z tym tematem związana jest kategoria: Trenerzy piłkarzy Werderu Brema.

Lp. Imię i nazwisko Okres urzędowania 1.   Willi Multhaup 01.07.1963 30.06.1965 2.   Günter Brocker 01.07.1965 04.09.1967 3.   Fritz Langner 05.09.1967 30.06.1969 4.   Richard Ackerschott1 30.06.1968 12.10.1968 5.   Fritz Rebell 01.07.1969 16.03.1970 6.   Hans Tilkowski 17.03.1970 30.06.1970 7.   Robert Gebhardt 01.07.1970 29.09.1971 8.   Willi Multhaup4 30.09.1971 24.10.1971 9.   Sepp Piontek 25.10.1971 30.06.1975 10.   Fritz Langner24 08.05.1972 10.06.1972 11.   Herbert Burdenski 01.07.1975 28.02.1976 12.   Otto Rehhagel 29.02.1976 30.06.1976 13.   Hans Tilkowski4 01.07.1976 19.12.1977 14.   Rudi Assauer 20.12.1977 31.12.1977 15.   Fred Schulz 01.01.1978 30.06.1978 16.   Wolfgang Weber 01.07.1978 28.01.1980 17.   Rudi Assauer4 29.01.1980 20.02.1980 18.   Fritz Langner5 21.02.1980 30.06.1980 19.   Kuno Klötzer 01.07.1980 01.04.1981

Lp. Imię i nazwisko Okres urzędowania 20.   Otto Rehhagel4 02.04.1981 30.06.1995 21.   Aad de Mos 01.07.1995 09.01.1996 22.   Dixie Dörner 14.01.1996 20.08.1997 23.   Wolfgang Sidka 21.08.1997 21.10.1998 24.   Felix Magath 22.10.1998 09.05.1999 25.   Thomas Schaaf 10.05.1999 15.05.2013 26.   Wolfgang Rolff3 16.05.2013 25.05.2013 27.   Robin Dutt 01.06.2013 25.10.2014 28.   Wiktor Skrypnyk 25.10.2014 17.09.2016 29.   Alexander Nouri 18.09.2016 30.10.2017 30.   Florian Kohfeldt 30.10.2017 16.05.2021 31.   Thomas Schaaf34 16.05.2021 30.06.2021 32.   Markus Anfang 1.07.2021 20.11.2021 32.   Danijel Zenkovic3 20.11.2021 22.11.2021 32.   Christian Brand3 23.11.2021 28.11.2021 32.   Ole Werner 29.11.2021 obecnie

¹Zastąpił Fritza Langnera na cztery mecze.
²Zastąpił Seppa Piontka na dwa mecze.
³Trener tymczasowy na jeden mecz.
⁴Po raz drugi jako trener Werderu.
⁵Po raz trzeci jako trener Werderu.

• W sezonie 1987/1988 Werder przegrał na wyjeździe pierwszy mecz drugiej rundy Pucharu UEFA z Spartak Moskwa 1:4, by w rewanżu wygrać 4:1 i doprowadzić do dogrywki, po której wygrał 6:2
• W sezonie 1988/1989 Werder przegrał na wyjeździe pierwszy mecz pierwszej rundy Pucharu Mistrzów z BFC Dynamo 0:3, by w rewanżu wygrać 5:0
• W sezonie 1993/1994 Werder przegrywał u siebie w meczu grupowym Ligi Mistrzów do 66 minuty z RSC Anderlecht 0:3, by ostatecznie wygrać 5:3
• W sezonie 1999/2000 Werder przegrał na wyjeździe pierwszy mecz 1/16 finału Pucharu UEFA z Olympique Lyon 0:3, by w rewanżu wygrać 4:0

Inne historyczne mecze

• W sezonie 1970/1971, 3 kwietnia 1971, Werder grał wyjazdowy mecz ligowy z Borussią M'Gladbach. W 76 minucie meczu, przy stanie 1:1, napastnik gospodarzy Herbert Laumen nie sięgnął dośrodkowanej piłki i wpadł do bramki Werderu. Uczynił to z taką siłą, że zaplątał się w siatkę, w efekcie czego upadając złamał słupek bramki. Ponieważ gospodarze nie mieli zapasowej bramki, sędzia Gert Meuser odgwizdał koniec meczu. Werderowi przyznano walkower 2:0, a Borussia musiała zapłacić 1500 marek kary. Od następnego sezonu wszystkie kluby Bundesligi postanowiły zmienić drewniane bramki na aluminiowe. Złamany słupek znajduje się obecnie w muzeum klubowym Borussii.
• W sezonie 2009/2010 Werder zremisował na wyjeździe pierwszy mecz 1/8 Ligi Europy z Valencia CF 1:1. W rewanżu po 15 minutach przegrywał 0:2, po 45 minutach 1:3. W drugiej połowie doprowadził do stanu 3:3, ale w 66 minucie przegrywał 3:4 i był w stanie tylko zremisować 4:4, ostatecznie odpadając dzięki mniejszej ilości bramek zdobytych na wyjeździe.
• W sezonie 2008/2009 Werder grał rewanż 1/16 finału Pucharu UEFA z AC Milan. Pierwszy mecz w Bremie zakończył się remisem 1:1. W rewanżu po 33 minutach Werder przegrywał już 0:2, ale dwie bramki Claudio Pizarro w 68 i 78 minucie dały remis i awans.
• W sezonie 2008/2009 Werder przegrał u siebie pierwszy mecz półfinału Pucharu UEFA z Hamburger SV 0:1. W rewanżu prowadził co prawda 2:1, ale w ostatnim kwadransie gospodarze mocno naciskali i byli bliscy wyrównania. Podczas jednego z ataków HSV piłka podskoczyła na dużej papierowej kuli rzuconej przez fanów Werderu, co uchroniło Werder przed utratą bramki, a w kontrze padł gol na 3:1 co rozstrzygnęło dwumecz (była 83 minuta, HSV potrzebowało 2 bramek; zdołało strzelić jedną). Papierowa Kula (Papierkugel) stała się obiektem żartów (głównie ze strony fanów Werderu względem kibiców HSV; chociaż ci drudzy twierdzili, że była na spalonym), dorobiła się własnego konta na Twitterze, aby ostatecznie zostać wylicytowaną w charytatywnej aukcji i trafić do klubowego muzeum.
• W sezonie 2010/2011 Werder wygrał u siebie pierwszy mecz eliminacji do Ligi Mistrzów z Sampdoria Genua 3:1 (na dodatek bramkę stracił w 90 minucie). W rewanżu na wyjeździe już po 13 minutach przegrywał 0:2 a 5 minut przed końcem 0:3. W doliczonym czasie gry Markus Rosenberg zdobył bramkę doprowadzając do dogrywki (Rosenberg pojawił się na boisku w 72 minucie, tylko dlatego, że Sandro Wagner grał w zakrwawionej koszulce, a nie miał zapasowej na zmianę). W dogrywce bramkę na 2:3 strzelił Claudio Pizarro, dając awans do fazy grupowej.

Istnieje siedem grup kibicowskich w Bremie. Należą do nich: „Wanderers-Bremen”, „The Infamous Youth”, „Caillera”, „L'Intesa Verde”, „HB Crew”, „Ultra Boys” i „UltrA-Team Bremen”, którzy wspierają drużynę w każdym meczu. Niektórzy fani klubu utrzymują przyjazne relacje z drużynami Rot-Weiss Essen i Hapoel Katamon Jerusalem – ta ostatnia ma szczególny antyrasistowski i antyfaszystowski wydźwięk. Przez długi czas istniała również "zgoda" z 1. FC Kaiserslautern.

Oficjalnym hymnem Werderu jest „Lebenslang Grün-Weiß” – utwór, który powstał z okazji "dubletu" w roku 2004. Innym popularnym utworem jest "Wir sind Werder Bremen" stworzony przez zespół Afterburner.

Po bramce Werderu na Weserstadion rozlega się dźwięk syreny okrętowej oraz odgrywany jest fragment „Gonna Be” (500 mil) zespołu The Proclaimers.

Derby Północy

 

Werder od dawna toczy zaciętą rywalizację z Hamburger SV. Są to dwa największe miasta na północy Niemiec, "skazane" na siebie jeszcze w rozgrywkach Oberligi. Mecze pomiędzy tymi drużynami nazywane są Nordderby (Derby Północy).

Rywalizacja klubów i fanów była zacięta, ale nie wroga (czasem wręcz określana "szorstką przyjaźnią") i taki stan utrzymywał się do 17 października 1982. Dzień wcześniej grupa kibiców Werderu podążających na mecz pucharowy w Hamburgu, została zaatakowana pistoletami gazowymi, racami i cegłami przez skrajnie prawicową grupę fanów HSV ("Löwen" / Lwy) wspartych hamburskimi skinhedami. Bremeńczycy uciekli, ale siedemnastoletni Adrian Maleika szukając schronienia w krzakach, dostał kamieniem w tył głowy i stracił przytomność. 17 października zmarł w szpitalu w wyniku ciężkich obrażeń – pęknięcia czaszki oraz wylewu. Była to pierwsza w Niemczech śmiertelna ofiara wynikająca z walk grup kibiców. Na pogrzebie zjawiło się ok. 600 osób, w tym zespół Werderu, kierownik zespołu Willi Lemke oraz Günter Netzer z HSV. Pomimo porozumienia podpisanego rok później pomiędzy klubami i różnego rodzaju programów socjalnych wdrażanych przez HSV, stosunki między fanami obu klubów do dziś pozostają napięte, a fani Werderu demonstracyjnie wspierają FC Sankt Pauli.

Między 22 kwietnia a 10 maja 2009 odbyły się cztery "Derby Północy" w ciągu 19 dni:
– 22 kwietnia (Hamburg) – półfinał Pucharu Niemiec, wygrany przez Werder po rzutach karnych 3:1 (mecz i dogrywka zakończyły się wynikiem 1:1)
– 30 kwietnia (Brema) – półfinał Pucharu UEFA, wygrany przez HSV 1:0
– 7 maja (Hamburg) – półfinał Pucharu UEFA, wygrany przez Werder 3:2
– 10 maja (Brema) – mecz Bundesligi, wygrany przez Werder 2:0

Od roku 1930 Werder rozgrywa mecze domowe na Weserstadion. Stadion powstał w roku 1909, ale nowoczesny kształt uzyskał dopiero w roku 1929, kiedy w wyniku przebudowy powstała trybuna, szatnie i restauracja. Obecną nazwę nosi od roku 1930, wcześniej nazywał się ABTS-Kampfbahn (budowniczym stadionu było Allgemeinen Bremer Turn- und Sportverein). W latach 1934 – 1945 przejściowo nazywał się "Bremer Kampfbahn" a w latach 1945-1947 "IKE Stadium" (Na cześć amerykańskiego generała Dwighta Eisenhowera – Naczelnego Dowódcy Alianckich Ekspedycyjnych Sił Zbrojnych. "Ike" było używanym przez niego pseudonimem).

Do powstania Bundesligi w roku 1963 służył nie tylko Werderowi, ale i innym klubom z Bremy. Używany był też do sportów innych niż piłka nożna. W roku 1963, z okazji powstania Bundesligi, zadaszono północną trybunę i zainstalowano oświetlenie, a w roku 1973 przebudowano starszą trybunę południową. Kolejne przebudowy miały miejsce do roku 1978 (rozbudowa trybuny północnej), 1988 (przebudowa trybuny zachodniej), 1992 (rozbudowa trybuny południowej, na której min. zbudowano loże dla VIPów – był to pierwszy stadion w Niemczech z tego typu udogodnieniem. Powstała także tablica wyników), 1997 (rozbudowa trybuny północnej, zastąpienie jednej tablicy wyników dwom ekranami o powierzchni 50 m² każdy oraz rozbudowa trybuny wschodniej, która oprócz nowych biur, sklepów i internatu otrzymała restaurację z lożą – był to pierwszy stadion w Niemczech z tego typu rozwiązaniem), 2002 (powiększenie pojemności stadionu poprzez obniżenie wnętrza stadionu o ponad 2 metry), 2011 (całkowita przebudowa stadionu na typowo piłkarski, połączona z instalacją nowego oświetlenia, nowych telebimów o powierzchni 74 m² każdy oraz paneli fotowoltaicznych; stadion zyskał także nową fasadę).

Pojemność stadionu wynosi 42100 widzów, ale na mecze międzypaństwowe ograniczona jest do 37441 miejsc, a na koncerty do 39000 osób. Wszystkie trybuny są całkowicie zadaszone. Murawa jest mieszana, tj. naturalna trawa uzupełniona jest sztuczną. Wokół stadionu znajduje się jeden kryty i dwa otwarte baseny, korty tenisowe, boisko do baseballu, kryte lodowisko, kryty skatepark, tereny rekreacyjne oraz liczne boiska treningowe, z których jedno wyposażono w trybuny (Weserstadion Platz 11 gdzie mecze rozgrywają drużyny rezerw). W budynku stadionu, oprócz biur klubu, mieści się Wuseum – klubowe muzeum oraz sklep z artykułami dla fanów.

Stadion jest słabo skomunikowany, tzn. mieści się de facto w centrum miasta, na dodatek prowadzi do niego tylko jedna duża ulica – Osterdeich (z dwóch stron otacza go Wesera, z trzeciej wspomniana infrastruktura). Przy stadionie znajdują się miejsca parkingowe, ale dostępne są tylko dla posiadaczy specjalnych karnetów. Większość kibiców dociera na stadion komunikacją zbiorową, która dla posiadaczy biletów meczowych jest darmowa. Być może to właśnie jest przyczyną dość niechętnego przydzielania Weserstadionowi meczów międzypaństwowych – od roku 1939 reprezentacja Niemiec gościła na nim zaledwie 10 razy, z czego tylko 2 razy w meczach o punkty (Malta w 1980 i Ukraina w 1997).

Unikalną opcją jest natomiast możliwość dostania się na stadion drogą wodną. Od listopada 2009 roku przed każdym meczem pięć statków kursuje Wezerą od zachodnich dzielnic miasta aż do przystani koło stadionu.

Od sezonu 2019/2020 na 10 lat nazwa stadionu została sprzedana za 30 milionów euro. Od teraz oficjalnie stadion nazywa się Wohninvest Weserstadion. Jest to pierwsza w historii stadionu zmiana nazwy, wcześniejszy sponsor, firma EWE AG, która za lata 2007-2018 zapłaciła 36 milionów euro, nie zdecydowała się na dodanie swojej nazwy do nazwy stadionu.

* * W sezonie 2008/09 podczas przekształcania niemieckiej gałęzi Citibank w Targobank, w celu przejęcia jej przez Credit Mutuel, na koszulkach widniał napis "So Geht Bank Heute" ("Tak się dziś robi bankowość").

Galeria strojów

1964-1965	1973-1974
			2003-2004		2006-2007			2008-2009	2009-2010
2010-2011	2011-2012	2012-2013	2013-2014	2014-2015	2015-2016	2016-2017	2017-2018		2019-2020

Werder Brema II

 

Werder Brema II

Pełna nazwa	Sportverein Werder Bremen von 1899 II e. V.
Barwy	zielono-białe
Data założenia	1899
Debiut w najwyższej lidze	brak
Liga	3. liga (III)
Państwo	Niemcy
Kraj związkowy	Brema
Adres	Franz-Böhmert-Straße 1c, 28205 Brema
Stadion	Weserstadion Platz 11
Sponsor techniczny	Umbro
Trener	Konrad Fünfstück
Stroje domowe                     Stroje wyjazdowe
Strona internetowa

Sportverein Werder Bremen von 1899 II jest drużyną rezerwową klubu Werder Brema. Drużyna obecnie występuje w 3. Lidze (3. poziom rozgrywek piłki nożnej w Niemczech). Do 2005 roku zespół grał pod nazwą SV Werder Brema Amateure.

Stadion

Klub rozgrywa swoje mecze domowe na stadionie Weserstadion Platz 11 w mieście Brema, który może pomieścić 5,500 widzów.

Sukcesy

• Amatorskie mistrzostwo Niemiec:
  • zdobywca: 1966, 1985 i 1991.
  • finalista: 1982 i 1993.
• Oberliga Nord (III):
  • mistrzostwo: 1982 i 1984.
  • wicemistrzostwo: 1981, 1983 i 1992.
• Amateurliga Bremen (III) :
  • mistrzostwo: 1957, 1962, 1967, 1968 i 1976.
• Regionalliga Nord (IV):
  • mistrzostwo: 2015.
  • wicemistrzostwo: 2014.
• Bremer Cup (Puchar Bremy):
  • zdobywca: 1969, 1971, 1976, 1982, 1983, 1987, 1989, 1990, 1992, 1993, 1994, 1995, 1997, 1998, 1999, 2000, 2001, 2002, 2004 i 2007.
  • finalista: 1978, 1984, 1985, 1986, 1991 i 2003.

Sezony (w XXI wieku)

Sezon	Liga	Poziom	Miejsce
1999-00	Regionalliga Nord	III	5
2000-01	Regionalliga Nord		15
2001-02	Regionalliga Nord		10
2002-03	Regionalliga Nord		6
2003-04	Regionalliga Nord		5
2004-05	Regionalliga Nord		14
2005-06	Regionalliga Nord		12
2006-07	Regionalliga Nord		8
2007-08	Regionalliga Nord		5
2008-09	3. liga		17
2009-10	3. liga		13
2010-11	3. liga		19
2011-12	3. liga		20
2012-13	Regionalliga Nord	IV	5
2013-14	Regionalliga Nord		2
2014-15	Regionalliga Nord		1
2015-16	3. liga	III	17
2016-17	3. liga		17

Profil klubu

• SV Werder Bremen II, [w:] baza Soccerway (drużyny) [dostęp 2021-01-02] .

Werder Brema III

Sportverein Werder Bremen von 1899 III jest trzecią drużyną klubu Werder Brema. Drużyna obecnie występuje w Bremen-Lidze (5. poziom rozgrywek piłki nożnej w Niemczech).

Stadion

Klub rozgrywa swoje mecze domowe na stadionie Weserstadion Platz 13 w mieście Brema, który może pomieścić 500 widzów.

Sukcesy

• Verbandsliga Bremen (V):
  • mistrzostwo: 1998.
  • wicemistrzostwo: 1997 i 2001.
• Bremen-Liga (V):
  • mistrzostwo: 2010, 2011 i 2013.

Sezony (w XXI wieku)

Juniorzy

Drużyny juniorów Werder Brema w sezonie 2016/17 występują w:

• Drużyna U-19 w Bundeslidze Nord/Nordost (1. poziom).
• Drużyna U-17 w Bundeslidze Nord/Nordost (1. poziom).

Piłka nożna kobiet

Drużyna kobiet Werder Brema w sezonie 2016/17 występuje w 2. Bundeslidze Nord kobiet (2. poziom).

E-Sport

Od roku 2018 klub posiada sekcję e-sportów, ale jedyną "dyscypliną" w niej uprawianą jest piłkarski symulator FIFA. Od stycznia 2019 roku zawodnicy klubu (Mohammed „MoAuba“ Harkous, Michael „MegaBit“ Bittner, Eleftherios „Leftinho“ Ilias) brali udział w rozgrywkach Wirtualnej Bundesligi (VBL). Werder został pierwszym e-Mistrzem Niemiec zarówno w rozgrywkach drużynowych jak i indywidualnych. Zresztą w tej drugiej kategorii finał był wewnętrzną sprawą klubu, bo MegaBit (zwycięzca kategorii Xbox) pokonał w nim a MoAuba (który wcześniej zwyciężył w kategorii Playstation).

W kwietniu 2019 MoAuba i Megabit zostali pierwszymi w historii członkami nowo powstałej niemieckiej narodowej drużyny eFootball. Wystąpili w turnieju FIFA eNations Cup, ale odpadli w rundzie wstępnej.

W sierpniu 2019 MoAuba stał się pierwszym Niemcem, który został mistrzem świata w serii gier FIFA (pierwsza edycja FIFA eWorld Cup odbyła się w 2004).

• Oficjalna strona klubu (niem. • ang.)
• Werder Brema na oficjalnej stronie Bundesligi^{[martwy link]}

• H.D. Baroth: Des deutschen Fußballs wilde Jahre 1860 – 1920. Essen: Klartext-Verlag, 1991. ISBN 978-3-88474-458-1. (niem.).brak strony w książce
• H. Grüne: Enzyklopädie des deutschen Ligafußballs. T. 1: Vom Kronprinzen bis zur Bundesliga. 1890 bis 1963. Deutsche Meisterschaft, Gauliga, Oberliga. Zahlen, Bilder, Geschichten. Kassel: AGON-Sportverlag, 1996. ISBN 3-928562-85-1. (niem.).brak strony w książce
• H. Grüne: Enzyklopädie des deutschen Ligafußballs. T. 7: Vereinslexikon. Kassel: AGON-Sportverlag, 2001. ISBN 3-89784-147-9. (niem.).brak strony w książce
• U. Hesse: Tor! Historia niemieckiej piłki nożnej. Otwock: Kopalnia, 2014. ISBN 978-83-937-2510-6.brak strony w książce
• Libero. Spezial deutsch. T. 6-7: Der deutsche Fußball (1900-1920). Teil 1. Wiesbaden: Federation of Football History & Statistics (IFFHS), 1993. (niem.).brak strony w książce
• Libero. Spezial deutsch. T. 9: Der deutsche Fußball (1900-1920). Teil 2. Wiesbaden: Federation of Football History & Statistics (IFFHS), 1994. (niem.).brak strony w książce
• Libero. Spezial deutsch. T. 11: Der deutsche Fußball (1900-1920). Teil 3. Wiesbaden: Federation of Football History & Statistics (IFFHS), 1995. (niem.).brak strony w książce
• Libero. Spezial deutsch. T. 14: Deutscher Vereinspokal...: die erste authentische Dokumentation des deutschen Vereinspokals. Teil 1935 – 1939. Wiesbaden: Federation of Football History & Statistics (IFFHS), 1996. (niem.).brak strony w książce
• Libero. Spezial deutsch. T. 16: Deutscher Vereinspokal...: die erste authentische Dokumentation des deutschen Vereinspokals. Teil 1940 – 1944. Wiesbaden: Federation of Football History & Statistics (IFFHS), 1998. (niem.).brak strony w książce
• Libero. Spezial deutsch. T. 17: Gau-Auswahl-Wettbewerbe (1933 – 1942). Wiesbaden: Federation of Football History & Statistics (IFFHS), 1998. (niem.).brak strony w książce
• U. Luy: Fußball in Ostpreußen, Danzig und Westpreußen von 1900 bis 1914. Kassel: AGON SportsWorld GmbH,, 2015. (niem.).brak strony w książce
• M. Wyskok. Instrumentalizacja piłki nożnej w państwie totalitarnym na przykładzie Trzeciej Rzeszy. „Prace Naukowe Akademii im. Jana Długosza w Częstochowie”. XV (3), s. 11–23, 2016.