L’expressionisme es un corrent artistic aparegut al començament del sègle XX, en Euròpa del Nòrd, subretot en Alemanha.
L'expressionisme toquèt de multiples domènis artistics: la pintura, l'arquitectura, la literatura, lo teatre, lo cinèma, la musica, la dança, etc. L'expressionisme foguèt condamnat pel regim nazi que lo considerava coma un « art degenerat ».
L'expressionisme es la projeccion d'una subjectivitat que tend a desformar la realitat per inspirar a l'espectator una reaccion emocionala. Las representacions son sovent fondadas sus de visions d'ància, desformant e estilizant la realitat per aténher una mai granda intensitat expressiva. Aquestas son lo rebat de la vision pessimista que los expressionitas an de lor epòca, travada per la menaça de la Primièra Guèrra mondiala. Las òbras expressionistas utilizan sovent de simbòls, influenciadas pel psicanalisa naissenta e las recercas del simbolisme.
Al començament del sègle XX, aqueste movement prigondament encorat dins l'Euròpa del Nòrd (subretot l'Alemanha) es una reaccion a l'impressionisme francés. Alara que l'impressionisme es encara de descriure la realitat fisica, l'expressionisme alemand, el, se liga pas mai a aquesta realitat e la somet als estats d'alma de l'artista.
L'expressionisme se destria tanben amb l'impressionisme amb sa forma fòrça agressiva: de colors violentas, de linhas agudas. S'inscriu alara dins la continuïtat del fauvisme que comença a s'agotar e que los principals representants s'alunhan mai o mens brutalament: Matisse, Marquet, Van Dongen, Braque, Derain, Friesz e Vlaminck. Per tant, l'expressionisme es pas un verai movement o una escòla, mas mai una reaccion contra l'academisme e la societat. Los artistas expressionistas demoraràn sovent isolats.
Lo Crit, du peintre Edvard Munch, o Lo caval Blau de Franz Marc son d'òbras representativas del genre expressionista en pintura. En musica, las simfonias de Dmitri Chostakovitch son d'esperit expressionista a partir de la fin de las annada 1920.
Se pòt ligar los pintres dels sègle XV e XVI, Matthias Grünewald e El Greco, a la tendéncia expressionista, mas en practica lo tèrme s'aplica subretot a las òbras dels sègle XX.
Los primièrs elements anonciators de l'expressionisme apareisson a la fin del sègle XIX, subretot dins la seriá d'Edvard Munch titulada Lo Crit, atal que dins l'evolucion de las òras de Van Gogh e de James Ensor. Lo critica d’art Wilhelm Worringer, en 1908, es lo primièr a parlar d’« expressionisme ».
L'expressionisme espelís mentretant que la tecnica fotografica se perfecciona e l'apond de l'art per la realitat se'n trapa prigondament modificat. L'art pinctural pèrd sa foncion de mejan privilegiat de reproduccion de la realité objectiva çò qu'enfòrça sa compausanta subjectiva e li permet progressivament de s'afranquir de las nòrmas.
Unes gropes pòdon èsser ligats a l'expressionisme, coma la Novèla Associacion dels artistas muniqués (NKVM) e la Secession de Berlin amb respectivament Der blaue Reiter (Lo Cavalièr blau) e Die Brücke (Lo Pont). En 1918, lo Novembergruppe ne cristalliza la portada politica. Après 1933, lo movement, dins sa dimension formala, influencièt fòrça autres artistas, coma los expressionistas abstrachs als EUA.
D'entre los principals pintres, al començament del sègle XX, avent agut al mens un periòde expressionista:
Lo trabalh de Erich Mendelsohn es expressionista. Veire per exemple la torre Einstein a Potsdam, en Alemanha.
Se destria mai sovent tres temps de l'expressionisme en literatura:
Mai sovent son citats lo nom dels poètas Hugo Ball, Gottfried Benn, Yvan Goll o Georg Trakl, mas se liga tanben a l'expressionisme los romans de Franz Kafka e d'autres autors dramatics alemands del començament del sègle XX, coma Georg Kaiser o Ernst Toller, tanben franceses coma lo roman d'Octave Mirbeau, Dins lo cèl, que redigiguèt jol còp de la revelacion de Van Gogh, o al subjècte de sas Farças e moralitats.
Lo poèta Pierre Garnier, que consacrèt de libres a Gottfried Benn, publicat amb sa femna, Ilse en 1962.
La poèsia expressionista alemanda es encara plan pauc coneguda Menschheitsdämmerung (« Crepuscul [o: alba] de l'umanitat »), l'importanta antologia e sas introduccions successivas (1919, 1922, Nòva York, estiu 1959) de Kurt Pinthus.
August Strindberg e Frank Wedekind son mai sovent considerats coma los davancièrs del teatre expressionista. Lo primièr dramaturg qualificat obertament d'expressionista foguèt August Stramm.
L’influéncia del cinèma sul teatre expressionista foguèt evidenta a partir dels primièrs moments, utilizant tanben lo descòrs e los costums dels actors coma instruments al servici d’òbras dramaticas passant lo conformisme de las representacions teatralas convencionalas. L’autor, l’actor e lo public devon partejar la vision interiora del primièr, arribant a un ton mistic qu'accentua la mimica. Lo representant mai emblematic aparéis après la Primièra Guèrra mondiala: Ernst Toller. en seguida, d’autres autors, coma Bertolt Brecht, seràn influenciats per aqueste movement.
Amb la sortida del film Lo Cabinet del doctor Caligari en 1920, Robert Wiene aparéis coma un dels primièrs realizators a introduire d'elements expressionistas dins lo cinèma. Per aqueste majan, se'n ven al simbolisme mercé als decòrs, a las luces, als costums e a l'interpretacion dels personatges, elements qu'aspiran a pujar, pel grand ecran, una optica desformada de la realitat.
Lo cinèma mut alemand demorèt simbolicament associat a l'expressionisme, amb de realizators coma Friedrich Wilhelm Murnau, Fritz Lang e Paul Wegener. Las òbras mai representativas d'aqueste periòde son Nosferatu e Faust, una legenda alemanda de Murnau, Las Tres Luces e la seria dels Doctor Mabuse de Lang. La desmesura es lo tracha màger d'un genre de cinèma se plaçant entre l'orror e lo fantastic. Unes films posterieurs seràn realizats dins lo mèsme estil a l'escasença del passage al sonor, coma M lo Maudit de Fritz Lang.
Mai tard, d'autres cineastas utilizaràn d'elements de l'expressionisme cinematografic coma Alfred Hitchcock, Orson Welles, Carol Reed o Andrzej Wajda, mas amb una estetica plan mai madura e alunhada de l'excès teatral.
Der blaue Reiter publica dins son primièr almanac l’òbre de tres compositors: Arnold Schönberg (que tanben faguèt de pintura expressionista), Alban Berg e Anton von Webern, los tres que formavan la nomenada segonda escòla de Viena. Dins la dralha d'aquestes musicians, i a los opèras Lulu e Wozzeck de Berg e dins los dramas Die Erwartung et Die Glückliche Hand de Schönberg.
Los representants màger son Kurt Jooss e Mary Wigman o mai Harald Kreutzberg.
This article uses material from the Wikipedia Occitan article Expressionisme, which is released under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 license ("CC BY-SA 3.0"); additional terms may apply (view authors). Lo contengut es disponible jos licéncia CC BY-SA 4.0 levat mencion contrària. Images, videos and audio are available under their respective licenses.
®Wikipedia is a registered trademark of the Wiki Foundation, Inc. Wiki Occitan (DUHOCTRUNGQUOC.VN) is an independent company and has no affiliation with Wiki Foundation.