Kewangan Politik

Tujuan tersebut termasuk semua pertandingan politik untuk mengundi rakyat, terutamanya kempen pilihan raya bagi pelbagai jawatan awam yang dikendalikan oleh parti dan calon. Selain itu, semua negara demokrasi moden mengendalikan pelbagai organisasi parti tetap. Belanjawan tahunan pertubuhan sebegini perlu dipertimbangkan sebagai kos persaingan politik juga. Di Eropah, istilah bersekutu "kewangan parti" sering digunakan. Ia hanya merujuk kepada dana yang dikumpul dan dibelanjakan untuk mempengaruhi keputusan sesuatu persaingan parti. Perbuatan sama ada untuk memasukkan tujuan politik lain, contohnya kempen perhubungan awam oleh kumpulan pelobi, masih menjadi isu yang belum diselesaikan. Malah, julat terhad tujuan politik (kempen dan aktiviti parti) menunjukkan bahawa istilah "dana kempen" (digunakan sebagai tajuk subjek dalam pengkatalogan Perpustakaan Kongres AS) terlalu sempit untuk menampung semua dana yang digunakan dalam proses politik.

Perbelanjaan politik boleh disebabkan oleh

• kempen pilihan raya dijalankan oleh calon, jawatankuasa calon, kumpulan berkepentingan atau parti politik,
• bertanding untuk penamaan atau pemilihan semula calon parlimen,
• aktiviti latihan untuk aktivis parti, pemegang jawatan atau calon,
• pembangunan dasar oleh parti atau badan berkaitan parti,
• operasi semasa organisasi parti di peringkat kebangsaan, wilayah atau tempatan, dan
• usaha untuk mendidik rakyat berkenaan dengan inisiatif popular, isu undi atau referendum.

Selalunya, dan di kebanyakan negara, organisasi yang mengumpul dan membelanjakan wang untuk tujuan politik adalah parti (ibu pejabat, cawangan dan bab). Ibu pejabat parti membelanjakan bagi perhubungan awam, media massa (termasuk papan iklan), kepakaran perunding dan pejabat. Bahagian parti tempatan (cth. kawasan pilihan raya atau persatuan penunggang), yang bergantung kepada sukarelawan (aktivis parti), meliputi caj telekomunikasi dan mel serta sewa dan pemanasan untuk pejabat depan kedai, yang mereka gunakan sebagai pusat aktiviti politik mereka.

Hasil politik boleh dikutip daripada penderma kecil atau rakyat individu ("pengumpulan dana akar umbi"), yang membuat sumbangan kecil atau membayar yuran keahlian parti; individu kaya; organisasi termasuk perniagaan, kumpulan berkepentingan, organisasi profesional dan kesatuan sekerja; penilaian pemegang jawatan (dipanggil "cukai parti"); subsidi kerajaan; atau secara amnya, aktiviti menyalahi undang-undang termasuk rasuah, membeli akses kepada ahli politik, pejabat, penghormatan atau gelaran, peras ugut orang kaya dan menjaja pengaruh). GM Gidlund telah mengklasifikasikan pilihan pengumpulan dana yang tersedia mengikut tiga kategori: keahlian, plutokrasi dan pembiayaan awam. Memandangkan perkaitan ahli parti yang telah berdaftar dan bayaran mereka boleh menjadi berbeza-beza di kalangan negara demokrasi, istilah pengumpulan dana akar umbi, kewangan plutokratik dan pembiayaan awam mungkin menawarkan rangka kerja umum yang lebih mencukupi.

Pengumpulan dana akar umbi

Ramai yang percaya bahawa sebagai konsep normatif kerajaan popular (demokrasi vulgo) sepatutnya memerlukan rakyat secara amnya menanggung kos demokrasi mereka. Walau bagaimanapun, ini hanya boleh dilakukan secara sukarela, kerana semua bentuk penyertaan politik demokrasi pada dasarnya adalah sukarela. Pada waktu pilihan raya, ramai orang tidak mengundi. Begitu juga pada setiap masa, majoriti rakyat juga mengelak daripada menderma kepada tabung politik. Walau bagaimanapun, ramai yang percaya bahawa pengumpulan dana secara meluas daripada penderma kecil adalah bentuk pembiayaan yang ideal. Pengumpul dana politik harus cuba "mengeksploitasi kuasa pemberian yang terpendam dalam populasi umum" dan membuat setiap usaha yang munasabah untuk mengumpul "jumlah yang besar ... dikumpul dalam perubahan kecil." Ini terutamanya berlaku dalam semua negara demokrasi yang mempunyai taraf hidup yang tinggi bagi majoriti rakyat mereka.

Kewangan plutokrasi

Pada zaman dahulu, bangsawan dan usahawan berjaya dari kelas pemerintah membekalkan dana yang diperlukan untuk politik demokrasi. Kemudian, kumpulan berkepentingan dan lain-lain menyediakan wang. Walaupun kesatuan sekerja yang membiayai parti kiri-tengah adalah antara pembekal wang, wang untuk kempen datang daripada bilangan penderma besar yang agak kecil.

Dalam sesetengah kes, pihak yang mentadbir telah menyalahgunakan kuasa mereka dengan mencari sewa. Ada yang menuntut rasuah untuk mendapatkan lesen atau bantuan, yang laina adalah seperti ristournes (di Quebec) atau tangenti (di Itali) untuk perolehan awam. Dalam beberapa masa dan tempat, pemegang jawatan (termasuk ahli parlimen, penggubal undang-undang dan ahli majlis) telah dijangka membayar "penilaian" ke atas gaji mereka dalam pekerjaan politik.

Subsidi awam

Selepas Perang Dunia II, ahli politik termasuk Luis Muñoz Marín di Puerto Rico, Gerhard Stoltenberg di Jerman, Jean Lesage di Quebec dan Tage Erlander di Sweden menemui cara untuk meletakkan "kos demokrasi" terus kepada pembayar cukai.

Kebanyakan negara demokrasi moden (dalam satu cara atau yang lain) menyediakan subsidi kerajaan untuk aktiviti parti, biasanya secara tunai dan/atau akses percuma kepada media awam atau swasta. India dan Switzerland adalah pengecualian yang paling ketara. Subsidi awam boleh agak kecil (seperti di UK dan Amerika Syarikat) atau agak besar (seperti di Sweden, Jerman, Israel dan Jepun), dan biasanya wujud bersebelahan dengan pengumpulan dana swasta. Pertubuhan parti, kumpulan parlimen (kaukus parti) dan calon biasanya penerima sokongan awam (secara tunai atau barangan).

Walaupun subsidi kerajaan kini menjadi perkara biasa di negara demokrasi Barat, subsidi tersebut tetap menjadi kontroversi. Oleh kerana dana padanan dan kredit cukai bergantung pada sumbangan kewangan oleh warganegara individu, sokongan sedemikian lebih serasi dengan demokrasi penyertaan berbanding geran rata yang tidak memerlukan usaha khusus oleh organisasi pengumpulan dana.

• Kewangan kempen
• Pembiayaan parti politik
• Subsidi parti