ആനന്ദ സമരക്കൂൺ

അദ്ദേഹം ശ്രീലങ്കൻ ദേശീയ ഗാനം " നമോ നമോ മാത " രചിച്ചു, കൂടാതെ കലാപരമായ സിംഹള സംഗീതത്തിന്റെ പിതാവും ആധുനിക ശ്രീലങ്കൻ സിംഹള ഗീത സാഹിത്യത്തിന്റെ (ഗാന സാഹിത്യം) സ്ഥാപകനുമായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു. 1962-ൽ അദ്ദേഹം ആത്മഹത്യ ചെയ്തു. ഒരു രചനയിലെ വരികളിലെ അനധികൃത മാറ്റങ്ങൾ ആണ് അദ്ദേഹത്തിൻറെ ആത്മഹത്യയ്ക്ക് കാരണമായതെന്ന് പറയപ്പെടുന്നു.

എഗോഡഹാഗെ ജോർജ്ജ് വിൽഫ്രഡ് അൽവിസ് സമരക്കൂൺ എന്നതാണ് അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ മുഴുവൻ പേര്. 1911 ജനുവരി 13-ന് ബ്രിട്ടീഷ് ഉടമസ്ഥതയിലുള്ള മതുരാറ്റ പ്ലാന്റേഷൻസിലെ ചീഫ് ക്ലാർക്കായ സാമുവൽ സമരക്കൂണിന്റെയും ഡൊമിംഗ പെരിയീസിലെയും മകനായി പടുക്കയിലെ വട്ടരെക്കയിൽ അദ്ദേഹം ജനിച്ചു. ഒരു ക്രിസ്ത്യൻ കുടുംബത്തിലെ നാല് മക്കളിൽ രണ്ടാമനായിരുന്നു അദ്ദേഹം. സമരക്കൂൺ തന്റെ പ്രാഥമിക വിദ്യാഭ്യാസം വെവാല സ്കൂളിൽ നേടി. സ്കൂളിൽ അദ്ധ്യാപകരെ ശല്യപ്പെടുത്തുന്ന തരത്തിൽ പാട്ടുകൾ എഴുതുകയും പാടുകയും ചെയ്യുന്ന ശീലം അദ്ദേഹത്തിനുണ്ടായിരുന്നു. സ്കൂൾ വിദ്യാഭ്യാസത്തിനു ശേഷം അദ്ദേഹം സിഎംഎസ് ശ്രീ ജയവർദ്ധനപുര കോളേജിൽ (ക്രിസ്ത്യൻ കോളേജ്, കോട്ടെ) ചേർന്നു. പണ്ഡിറ്റ് ഡിസിപി ഗമലത്ഗെ ആയിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ സിംഹള ഗുരു. പിന്നീട് സംഗീതത്തിന്റെയും കലയുടെയും അദ്ധ്യാപകനായി അദ്ദേഹം അവിടെ സേവനമനുഷ്ഠിച്ചു.

1934 മെയ് 9-ന് ടാഗോർ ഹൊറാനയിലെ ശ്രീപാലി സന്ദർശിക്കുകയും ശാന്തിനികേതന്റെ മാതൃകയിൽ ഫൈൻ ആർട്‌സിന് മാത്രമായി പഠിക്കാനുള്ള ഒരു കേന്ദ്രത്തിന് തറക്കല്ലിടുകയും ചെയ്തു. ടാഗോറിന്റെ പാർട്ടിയിൽ 40 കലാകാരന്മാരുണ്ടായിരുന്നു. പനദൂര, കൊളംബോ, കാൻഡി എന്നിവിടങ്ങളിൽ അവർ സംഗീത പരിപാടികൾ അവതരിപ്പിച്ചു. 1934-ലെ രവീന്ദ്രനാഥ ടാഗോറിന്റെ ശ്രീലങ്കൻ സന്ദർശനം ശാന്തിനികേതനിൽ കല, സംഗീതം, നൃത്തം, നാടകം എന്നിവ പഠിക്കാൻ ശ്രീലങ്കയിലെ യുവാക്കൾക്കിടയിൽ താൽപ്പര്യം ഉണർത്തി. കലയും സംഗീതവും പഠിക്കാൻ സമരക്കോൺ ഇന്ത്യയിലെ ശാന്തിനികേതനിലെ വിശ്വഭാരതി സർവകലാശാലയിലേക്ക് പോയി. തുടർന്ന് അദ്ദേഹം ശാന്തിനികേതനിലേക്ക് പോയി, നന്ദലാൽ ബോഷിന്റെ കീഴിൽ കലയും ശാന്തിദേവി ഗോഷിന്റെ കീഴിൽ സംഗീതവും അഭ്യസിച്ചു. ഇന്ത്യയിൽ നിന്ന് ലഭിച്ച പരിശീലനം പിന്നീട് സംഗീത പരിപാടികൾ അവതരിപ്പിക്കുന്നതിൽ വ്യത്യസ്ത ശൈലികൾ പരീക്ഷിക്കാൻ അദ്ദേഹത്തെ സഹായിച്ചു. ആറുമാസത്തിനുശേഷം അദ്ദേഹം പഠനം ഉപേക്ഷിച്ച് സിലോണിലേക്ക് മടങ്ങി, ബുദ്ധമതം സ്വീകരിച്ച് ആനന്ദ സമരക്കോൺ എന്ന് പേര് മാറ്റി. തുടർന്ന് 1938 മുതൽ 1942 വരെ ഗാലെയിലെ മഹിന്ദ കോളേജിൽ സംഗീത അധ്യാപകനായി സേവനമനുഷ്ഠിച്ചു.

കമ്പോസർ

അക്കാലത്തെ ശ്രീലങ്കൻ ഗായകർ ഭക്തിഗാനങ്ങൾ ആയിരുന്നു ആലപിച്ചിരുന്നത്, കൂടാതെ വിഷയങ്ങളും പരിമിതമായിരുന്നു. നാടോടി കവിതയെ അടിസ്ഥാനമാക്കി സിംഹള സംഗീതത്തിന്റെ വ്യത്യസ്തമായ ഒരു രീതി സൃഷ്ടിക്കാൻ ആനന്ദ സമരക്കോണിന് തന്റെ അനുഭവസമ്പത്ത് കൊണ്ട് കഴിഞ്ഞു. ആനന്ദ സമരക്കോൺ തന്റെ അനുഭവം ഉപയോഗിച്ച് ബുദ്ധമത വിഷയങ്ങളെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള ജനപ്രിയ ഗാനങ്ങളിൽ നിന്ന് വ്യതിചലിച്ച് നിരവധി രചനകൾ നടത്തി. ആബാലവൃദ്ധം ആളുകളെയും ആകർഷിക്കുന്ന പ്രകൃതിയോട് ചേർന്നുള്ള ലളിതമായ വിഷയങ്ങൾ അദ്ദേഹം ഉപയോഗിച്ചു. നാട്ടിൽ പ്രചാരത്തിലായ ഈണങ്ങൾ ആലപിക്കാൻ നാടോടി ഭാഷാശൈലി അദ്ദേഹത്തെ സഹായിച്ചു. സമരക്കൂൺ പ്രകൃതിയിൽ നിന്ന് പ്രചോദനം ഉൾക്കൊണ്ടു. ദേശീയതയിൽ നിന്ന് പ്രചോദനം ഉൾക്കൊണ്ട് സമരക്കൂൺ നിരവധി സ്കൂളുകളിൽ സംഗീതം പഠിപ്പിച്ചപ്പോൾ അദ്ദേഹത്തിന്റെ പാട്ടുകളിൽ ദേശസ്നേഹ വികാരങ്ങൾ തിളങ്ങി നിന്നു. ടാഗോറിന്റെ രചനകൾ അദ്ദേഹത്തിന്റെ സംഗീത ജീവിതത്തെ വളരെയധികം സ്വാധീനിച്ചു.ബംഗാളിലെ സംഗീതമാണ് തന്നെ സ്വാധീനിച്ചതെന്ന് അദ്ദേഹം സമ്മതിച്ചു.

1937-ൽ ശ്രീലങ്കയിലെ ജനപ്രിയ സംഗീതം ഉത്തരേന്ത്യൻ ശൈലിയിൽ ഉള്ള രാഗധാരി സംഗീതത്തിൽ നിന്ന് ഉരുത്തിരിഞ്ഞ ഗാനങ്ങൾ ഉൾക്കൊണ്ടിരുന്നു . ഈ ഗാനങ്ങളുടെ വരികളിൽ പലപ്പോഴും അർത്ഥരഹിതമായ പദപ്രയോഗങ്ങൾ അടങ്ങിയിരുന്നു. കൂടാതെ അവയ്ക്ക് സാഹിത്യപരമായ യോഗ്യതയും കുറവായിരുന്നു. ശ്രീലങ്കയുടെ സ്വന്തമെന്ന് വിശേഷിപ്പിക്കാവുന്ന ഒരു സംഗീതരൂപം സൃഷ്ടിക്കാൻ സമരക്കോൺ പുറപ്പെട്ടു. അദ്ദേഹം രചിച്ച എന്നട മെനികെ (එන්නද මැණිකේ) (1940) എന്ന ഗാനത്തിലൂടെ ശ്രീലങ്കയുടെ സ്വന്തമെന്ന് വിശേഷിപ്പിക്കാവുന്ന ഒരു സംഗീതരൂപം ജനിച്ചു. അത് കലാപരമായ സിംഹള സംഗീതത്തിന് അടിത്തറയിട്ടു. 1940-ൽ, മഹിന്ദ കോളേജിലെ തന്റെ വിദ്യാർത്ഥികളിൽ ദേശഭക്തിയും രാജ്യസ്‌നേഹവും വളർത്തുന്നതിനായി അദ്ദേഹം നമോ നമോ മാതാ എന്ന ഗാനം രചിച്ചു. പ്രശസ്തമായ ഓൾക്കോട്ട് ഹാളിൽ വെച്ച് ചെറിയ മഹിന്ത്യൻമാരാണ് ഇത് ആദ്യമായി പാടിയത്. ആ ഗാനം പിന്നീട് ശ്രീലങ്കൻ സർക്കാർ ശ്രീലങ്കയുടെ ദേശീയ ഗാനമായി തിരഞ്ഞെടുത്തു.

പ്രണയം പ്രമേയമായ എൻഡട മേനികേ എന്ന ഗാനം ഒരു ഗ്രാമീണ യുവാവും പെൺകുട്ടിയും തമ്മിലുള്ള സംഭാഷണത്തിന്റെ രൂപത്തിലാണ് വികസിക്കുന്നത്. കാവ്യാത്മകവും മനോഹരവും ഗ്രാമീണവുമായ, അത് വിജയകരമാവുകയും ചെയ്തു. 1940-കളുടെ ആരംഭം മുതൽ മധ്യം വരെയുള്ള കാലത്ത് വിജയകരമായ പല ഗാനങ്ങളുമായി സമരക്കോൺ വീണ്ടും വന്നു. ഈ കാലഘട്ടം അദ്ദേഹത്തിന്റെ സുവർണ്ണ കാലഘട്ടമായി കണക്കാക്കപ്പെട്ടു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഏറ്റവും അറിയപ്പെടുന്ന കൃതികളിൽ ഇവ ഉൾപ്പെടുന്നു:

• പൊടിമൽ അവിടെയോ
• വിളയ് മലക്ക് പിപില
• പോസൺ പൊഹോഡ
• അസയ് മധുര
• സുനില ഗുവനയ്
• പുഞ്ചി സുദ
• നിൽവാല ഗംഗേ
• സുമനോ
• പുടമു കുസുമം
• സിരി സരു സാര കേടേ

ചിത്രകാരൻ

1945-ൽ, സമരക്കൂണിന്റെ ഏക മകൻ അഞ്ചാം വയസ്സിൽ മരിച്ചു. ദുഃഖിതനായ സമരക്കോൺ ശ്രീലങ്ക വിട്ട് ഇന്ത്യയിലേക്ക് പോയി. ഇന്ത്യയിൽ അദ്ദേഹം ചിത്രകലയിൽ ഏർപ്പെടുകയും അവിടെ പതിനൊന്ന് ആർട്ട് എക്സിബിഷനുകൾ നടത്തുകയും ചെയ്തു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ പെയിന്റിംഗ് നിരൂപക പ്രശംസ നേടിയെങ്കിലും, 1951 ൽ ശ്രീലങ്കയിൽ തിരിച്ചെത്തി അദ്ദേഹം സംഗീതത്തിലേക്ക് മടങ്ങി.

ദേശീയ ഗാനം

സമരക്കൂണിന്റെ ആദ്യകാല രചനകളിലൊന്നായ നമോ നമോ മാതാ ദേശീയഗാനമായി നാമനിർദ്ദേശം ചെയ്യപ്പെട്ടു, സർ എഡ്വിൻ വിജയരത്‌നെയുടെ നേതൃത്വത്തിലുള്ള ഒരു കമ്മിറ്റി 1951 നവംബർ 22-ന് ഔദ്യോഗികമായി ആ രചനയെ സിലോണിന്റെ ദേശീയഗാനമായി അംഗീകരിച്ചു. വിമർശകർ നമോ നമോ മാതയെ ആക്രമിച്ചു, പ്രത്യേകിച്ചും രാജ്യത്തെ രാഷ്ട്രീയ നേതാക്കളുടെ രോഗത്തെയും ദൗർഭാഗ്യത്തെയും സൂചിപ്പിക്കുന്ന ആമുഖ പദങ്ങളുടെ (നമോ നമോ മാതാ) "ശബ്ദലക്ഷണ" പ്രാധാന്യത്തെ. ഇന്ത്യയിൽ ശാസ്ത്ര പഠനം പൂർത്തിയാക്കിയ സമരക്കോൺ, വരികൾ മാറ്റാൻ ആവശ്യപ്പെടുന്നവരോട്, ഇന്ത്യയിൽ നിന്ന് താൻ ശബ്ദലക്ഷണ ശാസ്ത്ര പഠനം പൂർത്തിയാക്കിയിട്ടുണ്ട് എന്നും അതിൽ എന്തെങ്കിലും തെറ്റ് ഉണ്ടോ ഇല്ലയോ എന്ന് തനിക്ക് അറിയാമെന്നും വ്യക്തമായി പറഞ്ഞു. എന്നാൽ കുറച്ച് ദിവസങ്ങൾക്ക് ശേഷം, ശ്രീലങ്കൻ ബ്രോഡ്കാസ്റ്റിംഗ് കോർപ്പറേഷൻ സന്ദർശിക്കാൻ അദ്ദേഹത്തോട് ആവശ്യപ്പെടുകയും തൻ്റെ അറിവും സമ്മതവുമില്ലാതെ മാറ്റിയ പാട്ട് കേൾക്കാൻ ഇടവരുത്തുകയും ചെയ്തു.

മരണം

1962 ഏപ്രിൽ 5 ന്, തൻ്റെ അൻപത്തിയൊന്നാം വയസ്സിൽ, ഉറക്ക ഗുളികകൾ അമിതമായി കഴിച്ച് സമരക്കോൺ ആത്മഹത്യ ചെയ്തു. ശ്രീലങ്കൻ ദേശീയ ഗാനത്തിന്റെ വരികൾ അദ്ദേഹത്തിന്റെ സമ്മതമില്ലാതെ മാറ്റിയതാണ് ഇതിന് കാരണമെന്ന് പറയപ്പെടുന്നു.