Задгранично Претставништво

ЗП е создадено на Солунскиот конгрес од 1896 година и како надворешно претставништво на Организацијата егзистирало до 1908 година.

Македонска револуционерна организација (МРО)
Мото Слобода или смрт Македонија на Македонците Самостојна македонска држава
Псевдоним Подземна република
Институти Централен комитет Задгранично претставништво Четнички институт Полиција Пошта Окрузи Пунктови Правосудство
Статути Прв устав Прв правилник Устав на ТМОРО Правилник на ТМОРО Правилник за четите на ТМОРО Устав на ВМОРО Правилник на ВМОРО Правилник за селски чети
Конгреси Ресенско советување Солунски конгрес од 1896 Солунски конгрес од 1903 Смилевски конгрес Конгрес на Петрова Нива Струмички конгрес од 1904 Прилепски конгрес Скопски конгрес Солунски конгрес од јуни 1905 Солунски конгрес од август 1905 Струмички конгрес од 1905 Серски конгрес Рилски конгрес Ќустендилски конгрес Мајски конгрес
Весници Бунтовник Право Дело Револуционерен лист Автономија (1898 - 1902) Илинден Автономија (1903) Слобода или смрт Револуција Единство
Непријатели Османлиско Царство Грчка пропаганда Бугарска пропаганда Српска пропаганда Бугарска егзархија Егзархиска групација Македонски комитет Врховизам БТРБ Цончевисти Елиномакедонски комитет Српско четничко движење
Сојузници МТРК Гемиџии
Хронологија Основање Јануарска средба Стамболовштината Терористичка дејност Неделно училиште Училиштен кружок Велигденска мисија Односите помеѓу ТМОРО И ВМК Смрта на Делчев Илинденско востание Крушевска Република Крушевски манифест Мирцштешки реформи Борба за Македонија Директива Основите од Брут Расцеп Возобновување
Афери Донева афера Виничка афера Валандовска афера Битолска афера Солунска афера Иванчова афера Струмичка афера Афера Мис Стон Крушевска афера Грабнувањето на Даме Груев Мацанова афера
Фракции Конзервативна струја Реформска струја Серска група Струмичка група Сарафисти
Битки Битка кај Готен Битка кај Могила Битка кај Трсје Битка кај Слива Битка кај Арменско Битка кај Гандач Битка кај Локвата и Вињари Битка кај Маргара Битка на Ножот Битка кај Баница Битка за Мехомија Битка кај Аржинското блато Битка кај Ѓуришкиот манастир Битка кај Мечкин Камен
Aпостоли Даме Груев Гоце Делчев Ѓорче Петров Пере Тошев
Поврзано Историја на Македонија Историја на македонскиот народ Македонско национално движење
Кутијава: преглед разговор уреди

Негова задача е да одржува контакти со Врховниот комитет и со бугарското општество без да се меша во нивните внатрешни работи, и од нив како и од македонската емиграција да се побара морална и материјална поддршка за македонското националноослободително дело.

Една од главните задачи на ЗП е да застане на патот на надворешните посегања и да се зачува независноста на организацијата .

Дополнително на оваа дејност задграничните претставници биле задолжени да одржуваат врски и со дипломатските странските претставници во Бугарија и да ги информираат за ситуацијата во Македонија и Одринско. Исто така, ЗП било задолжено да организира канали за пренесување на оружје, чети и разни други материјали кои биле потребни за кревање на едно востание.

За први задгранични претставници биле назначени Гоце Делчев и Ѓорче Петров. Во Бугарија тие стапиле во добри односи со Врховниот македонски комитет на Борис Сарафов, но влегуваат во судир со новото раководство ВМОК, Стојан Михајловски и Иван Цончев.

Во 1898/1899 Гоце Делчев го создава и четничкот институт и редовно испраќа бугарски воени офицери како војводи во внатрешноста на Македонија. Во 1901 година Димитар Стефанов и Туше Делииванов биле избрани за нови задгранични претставници на организацијата во Софија.

Христо Татарчев и Христо Матов по излегувањето од затвор се назначени за задгранични претставници, и тие го создале Благотворителното братство за помош на настраданите во Македонија и Одринско, со што Задграничното претставништво започнува да дејствува легално во јавноста.

По одлуката за кревање на Илинденското востание, ЗП започнува со препраќање на оружје, координација на револуционерните окрузи и со подготовка на бугарската јавност со востанието.

По задушувањето на востанието Христо Татарчев и Христо Матов учествуваат во прифаќањето на бегалци од Македонија и испраќаат еден мемоар до дипломатските претставници во Бугарија.

Мандатот на Татарчев и Матов како задгранични претставници истекувал на 1 јануари 1905 година по што тие се повлекле од оваа служба.

На Рилскиот конгрес биле избрани Ѓорче Петров, Димитар Стефанов и Петар Поп Арсов за членови на Задграничното претставништво, кое со Уставот на ВМОРО било преименувано во Претставничко тело.

На Советодавната седница на 23 декември 1906 година во Софија, 23 делегати за задгранични претставници ги избрале Борис Сарафов, Иван Гарванов и Христо Матов. на ВМОРО

Меѓутоа во текот на 1907 година Тодор Паница ги ликвидира Сарафов и Гарванов, и затоа Христо Матов за секретар при задграничното претставништво го поставува Тодор Александров.

 

Внатрешните поделби и групирањата во спротивни струи во 1907 година на Реформисти (предводена од Јане Сандански) и Конзервативци (предводена од Христо Матов), се заостриле до тој степен што дошло до меѓусебни вооружени престрелки, и на тој начин до дефинитивен раскол на организацијата во 1908 година.

По Младотурската револуција и воспоставувањето на парламентарното уредување (1908) Организацијата престанала да постои. Двете струи формирале политички партии: Народна федеративна партија (Сандански и Димитар Влахов) и Бугарски конституциони клубови .

Со Ќустендилскиот конгрес од 1908 година биле поставени основите на идната ВМРО (Автономистичка), а Задграничното претставништво ќе биде дел од структурите на оваа организација сè до 1928 година.