Далматински Јазик

Изумрел под влијание на словенскиот супстрат, но и под дејство на друг романски јазик, венецискиот, кои ќе го истиснат постариот романски слој, далматскиот. Луѓето што го зборувале јазикот живееле во градовите: Задар, Трогир, Сплит, Дубровник, и Котор или Iadera, Tragurium, Spalatum, Raugia и Cattaro, секој од овие градови си имал свои дијалекти но исто така и на островите: Крк, Црес и Раб или 'Vikla, Crepsa и Arbe.

Далматскиот јазик најдолго се задржал на островот Крк, каде што се одржал дијалектот наречен вељотски (по италијанскиот назив за овој остров Veglia) до крајот на 19 век. Пред самото исчезнување, италијанскиот јазичар Матео Бартоли (итал. Matteo Bartoli) успеал да го забележи говорот на рибарот Тоне Удаина (итал. Antonio Udina) кој бил убиен на 10 јуни 1898 од мина. Покрај скромните сведоштва во архивските документи и во Бартолиевото дело "Das Dalmatische", останале и зборови во локалните венетски и хрватски говори. Така денес во српскиот и во хрватскиот јазик останале далматските зборови: лигна, јарбол, гирица, капула (‘црн лук‘).

Некои од својствата на далматскиот гласовен систем се следните: - задржување на дифтонгот AU: PAUCUM > pauk (мак. пајак) - дифтонгизација и во затворен слог: FESTA > fyasta, MORTEM > muarte, но и дополнително затворање во отворениот слог: PETRAM > pietra > pitra (мак. камен), LOCUM > luoku > luk (мак. лак) - задржување на безвучните оклузиви: balatura, kapula, praskva; - задржување на согласната група PT: SEPTE > syapto

Оваа статија поврзана со индоевропските јазици е никулец. Можете да помогнете со тоа што ќе ја проширите. п р у