ການປະຕິວັດຝະລັ່ງ

1789-1799 ແມ່ນຍຸກສະໄໝແຫ່ງກະລີຍຸກ (upheaval) ທາງສັງຄົມແລະການເມືອງທີ່ປ່ຽນເຖິງຮາກຖານໃນຝະລັ່ງເຊິ່ງມີຜົນກະທົບໃຫຍ່ຫຼວງຕໍ່ຝະລັ່ງແລະເອີລົບທີ່ເຫຼືອ. ລະບອບສົມບູລະນາຍາສິດທິລາດທີ່ປົກຄອງຝະລັ່ງມາຫຼາຍສະຕະວັດແມ່ນຫຼົ້ມສະຫຼາຍລົງໃນ 3 ປີ ສັງຄົມຝະລັ່ງກາຍການປະຕິຮູບຂະໜານໃຫຍ່ ໂດຍເອກະສິດໃນລະບົບເຈົ້າຂຸນມູນນາຍ ຂອງອະພິຊົນແລະທາງສາສະໜາໝົດສິ້ນໄປພາຍໃຕ້ການປະທຸດຮ້າຍຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງຈາກກຸ່ມການເມືອງຝ່າຍສາທາລະນະລັດມູນວິວັດ ຝູງຊົນເທິງທ້ອງຖະໜົນແລະຊາວນາໃນຊົນນະບົດ. ຄວາມຄຶດເກົ່າກ່ຽວກັບຮີດຄອງແລະລຳດັບຊັ້ນບັງຄັບບັນຊາ ຂອງອຳນາດພະມະຫາກະສັດ ອະພິຊົນແລະສາສະໜາ ແມ່ນຖືກໂຄ່ນລົ້ມຢ່າງສັບພັນໂດຍຄວາມສະເໝີພາກ ຄວາມເປັນພົນລະເມືອງແລະສິດທິທີ່ບໍ່ໂອນໃຫ້ກັນໄດ້ ອັນເປັນຫຼັກການໃໝ່ແຫ່ງຍຸກເຮືອງປັນຍາ.