Իսրայելի Պետական Սահման

Սայքս-Պիկոյի գիծ

Ըստ 1916 թվականի Սայքս-Պիկոյի պայմանագրի, Մերձավոր Արևելքում Օսմանյան կայսրության տարածքները գաղտնի բաժանվել էին բրիտանական և ֆրանսիական ազդեցության ոլորտների միջև։ Նրանք պայմանավորվեցշլ էին այն մասին, որ Պաղեստինը պետք է մնա որպես «միջազգային անկլավ»։ Այս պայմանագիրը վերանայվել է Մեծ Բրիտանիայի և Ֆրանսիայի կողմից 1919 թվականին։ Որոշվել էր, որ Պաղեստինը և Վիլայեթ Մոսուլը ժամանակակից Իրաքում կլինեն բրիտանական ազդեցության ոլորտի մաս՝ Սիրիայում և Լիբանանում ֆրանսիական ազդեցության համար բրիտանական աջակցություն ստանալու փոխարեն։

Սան Ռեմոյում (1920 թվականի ապրիլի 19-26) Անտանտի Գերագույն խորհուրդը մանդատ տվեց Մեծ Բրիտանիայի Պաղեստինին և Միջագետքին ՝ առանց ճշգրիտ սահմանելու հաստատված տարածքների սահմանները։ Քանի որ Հորդանան գետից արևելք գտնվող տարածքները Օսմանյան կայսրության օրոք Սիրիայի վարչական միավորի մաս էին կազմում, այն Սան Ռեմոյի խորհրդաժողովում դուրս էր գալիս ֆրանսիական մանդատից «այն պատճառով, որ դա Պաղեստինի մաս էր կազմում»։

1920 թվականի ֆրանս-բրիտանական սահմանային պայմանագիրը վերաբերում էր սահմանների խնդրին. Պաղեստինում և Միջագետքում մանդատները վերաբերում էին Մեծ Բրիտանիային, իսկ Սիրիայում և Լիբանանում՝ Ֆրանսիային։

Բրիտանիայի և Ֆրանսիայի ապագա մանդատների միջև սահմանը որոշված էր ընդհանուր տերմիններով։ Այս պայմանագիրը Գոլանի բարձունքների մեծ մասը փոխանցեց Ֆրանսիայի ազդեցության տարածքին։ Համաձայն համաձայնագրի՝ ստեղծվել էր նաև համատեղ հանձնաժողով հողային բաշխման վերաբերյալ սահմանային հարցերը կարգավորելու համար։ Այս հանձնաժողովն իր վերջնական զեկույցը ներկայացրեց 1922 թվականի փետրվարի 3-ին, և այն որոշ վերապահումներով ընդունվեց բրիտանական և ֆրանսիական կառավարությունների կողմից 1923 թվականի մարտի 7-ին, մի քանի ամիս այն բանից առաջ, երբ Մեծ Բրիտանիան և Ֆրանսիան մտան իրենց իրավունքների մեջ 1923 թվականի սեպտեմբերի 29-ին։ Ըստ այդ պայմանագրի, հնագույն Դան տոհմին պատկանող տարածքները Սիրիայից Պաղեստինին էին փոխանցվել 1924 թվականի սկզբին։ Այսպիսով, Գոլանի բարձունքները մտան Սիրիայի ֆրանսիական մանդատի կազմի մեջ։ Երբ 1944 թվականին ավարտվեց Ֆրանսիայի մանդատը Սիրիայում, Գոլանի բարձունքները մնացին որպես Սիրիայի նոր անկախ պետության մասը։

 

Տրանսհորդանան

 

 

1921 թվականի մարտին գաղութային քարտուղար Ուինսթոն Չերչիլը այցելեց Երուսաղեմ։ Էմիր Աբդուլլահի հետ քննարկումից հետո որոշվեց, որ Հրեական ազգային պալատն է հանդիսանում Պաղեստինում բրիտանական մանդատի գլխավոր թիրախը, որ չի տարածվում Հորդանան գետի արևելքում գտնվող մանդատի տարածքում։

1922 թվականի հունիսին Ազգերի լիգան հաստատեց պաղեստինյան մանդատը, որը պետք է ավտոմատ կերպով ուժի մեջ մտներ, երբ կկարգավորվեր Ֆրանսիայի և Իտալիայի միջև վեճը Սիրիայի մանդատի վերաբերյալ։ Մանդատում նշվում է նաև, որ Հրեական ազգային պալատը պարտադիր չէ տարածել Հորդանան գետի արևելքում գտնվող տարածքում, որը կոչվում է Տրանսհորդանան։ 1922 թվականի սեպտեմբերին բրիտանական կառավարությունը հուշագիր ներկայացրեց Ազգերի լիգային՝ նշելով, որ Տրանսհորդանում հրեական բնակավայրերին վերաբերող բոլոր դրույթները կհանվեն, իսկ հուշագիրը հաստատվեց սեպտեմբերի 23 թվականին։ Ֆրանս-իտալական վեճը լուծվեց 1923 թվականի սեպտեմբերի 29-ին, և այդ երկու մանդատն ուժի մեջ մտան այդ ամսաթվից։

2000 թվականի հունիսին ՄԱԿ-ին կոչ արվեց սահմանել Լիբանանի և Իսրայելի միջև եղած սահմանը՝ որոշելու, թե արդյոք իսրայելական բոլոր զորքերը դուրս են բերվել Լիբանանից համաձայն Անվտանգության խորհրդի 425 բանաձևի։ Այս ուղղությունը կոչվում էր «կապույտ գիծ»։ Միևնույն ժամանակ, ՄԱԿ-ը Գոլանի բարձունքներում չհամարեց իրավաբանորեն չհիմնավորված միջազգային սահմանը, քանի որ դա պարտադիր չէ իրականացնել 425 բանաձևը։ Ըստ այդմ, Գոլանի բարձունքները ուղղակիորեն չեն կոչվում "կապույտ գիծ"։

ՄԱԿ-ը պետք է սահմաներ «կապույտ գիծը» որպես Իսրայելի Պաշտպանության ուժերի տեղակայման գիծ մինչև 1978 թվականի մարտի 14-ը, երբ իսրայելական զորքերը մտան Լիբանան։ Գիծը պետք է ճանաչվի Լիբանանի և Իսրայելի կողմից որպես միջազգային սահման, այլ ոչ թե որպես 1949 թվականի զինադադարի գիծ (սովորաբար կոչվում է «կանաչ գիծ») 1948 թվականի արաբա-իսրայելական պատերազմի արդյունքներով։

Պատմություն

1978 թվականի մարտի 14-ին Իսրայելը սկսեց «Լիտանիա» գործողությունը՝ գրավելով Լիբանանի հարավում գտնվող տարածքները, բացառությամբ Տիրա քաղաքի։ Ի պատասխան ներխուժման, ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհուրդը ընդունեց 425 բանաձևը և 426 բանաձևը, որով կոչ էր արվում իսրայելական զորքերը դուրս բերել Լիբանանից։ Իսրայելական զորքերը դուրս բերվեցին 1978 թվականի վերջին, բայց Լիբանանի իրենց դիրքերը փոխանցեցին նրանց դաշնակցին՝ Հարավային Լիբանանի բանակին։

2000 թվականի ապրիլի 17-ին Իսրայելը հայտարարեց, որ իր զորքերը դուրս կբերի Լիբանանից։ Լիբանանի կառավարությունը հրաժարվեց մասնակցել սահմանի ստեղծմանը։ ՄԱԿ-ը, այսպիսով, անցկացրեց սեփական ուսումնասիրությունը՝ հիմնվելով ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի 425 բանաձևի (1978) նպատակների գծի վրա։

Կապույտ գիծ

2000 թվականին ՄԱԿ-ը փորձեց որքան հնարավոր է մոտ վերարտադրել կապույտ գիծը որպես Լիբանանի և Իսրայելի միջև ընկած սահման՝ Միջերկրական ծովից մինչև Հասբանի գետը, դուրս գալով Լիբանանի և Իսրայելի միջև 1949 թվականի զինադադարի համաձայնագրի համաձայն հաստատված Կանաչ գիծ։ Հասբանի գետի արևելք ընկած տարածքը համարվում է Սիրիայի մաս և տարածվում է մինչև Գոլանի բարձունքներ։

Լիբանանի և Իսրայելի միջև զինադադարի պայմանագիրը ստորագրվել է 1949 թվականի մարտի 23-ին։ Հիմնական կետեր.

Հրադադարի գիծը (այսինքն՝ «կանաչ գիծը») հանդիսանում է միջազգային սահման, որը համապատասխանում է Լիբանանում ֆրանսիական մանդատի և Պաղեստինում բրիտանական մանդատի միջև 1923 թվականի սահմանին (Սևրի հաշտության պայմանագիր)։

• Ի տարբերություն այլ պայմանագրերի՝ Կանաչ գիծը չի պարունակում այս գծի՝ որպես միջազգային սահմանի հաստատման դրույթներ, և, հետևաբար, դե յուրե համարվում է միջազգային սահման։
• Իսրայելը զորքերը դուրս է բերում Լիբանանի 13 գյուղերից, որոնք գրավված էին պատերազմի ժամանակ։

1923 թվականին 49 մղոնի սահմանի երկայնքով տեղադրվեցին 38 սահմանային նշաններ, և հրատարակվեց մանրամասն նկարագրության տեքստը։ 2000 թվականին «կապույտ գիծը» մոտ 475 մետրով տարբերվում է 1949 թվականի Կանաչ գծից։

1950 թվականից մինչև 1967 թվականը Իսրայելին և Լիբանանում հաջողվեց իրականացնել 25 կմ սահմանային գծանշում։

Զորքերի դուրսբերում

Հունիսի 16-ին Գլխավոր քարտուղարը տեղեկացրեց Անվտանգության խորհրդին, որ Իսրայելը իր զորքերը դուրս է բերել Լիբանանից՝ համաձայն Խորհրդի 425 բանաձևի և կատարել է 2000 թվականի մայիսի 22-ի իր զեկույցում ամրագրված պահանջները։

1923 թվականին Միացյալ Թագավորության և Ֆրանսիայի միջև համաձայնություն ձեռք բերվեց Պաղեստինում բրիտանական մանդատի և Սիրիայում ֆրանսիական մանդատի միջև սահման ստեղծելու վերաբերյալ։ Բրիտանացիները Գոլանի բարձունքների հարավը փոխանցեցին ֆրանսիացիներին՝ փոխարենը ստանալով Հորդանանի հովտի հյուսիսը։ Սահմանը գտնվում էր Հորդանան գետի և Գալիլեյան ծովի երկու կողմերում, այդ թվում՝ հյուսիս-արևելյան ափի երկայնքով 10 մետր լայնությամբ, որը կազմված էր Պաղեստինի մասից։ 1947 թվականին ՄԱԿ-ը, ըստ կազմալուծման պլանի բաժինների, այս տարածքը տվեց Իսրայելին։

90-ական թվականների ընթացքում Իսրայելի և Սիրիայի միջև ընթանում էին մշտական բանակցություններ հակամարտությունում և իսրայելական զորքերը Գոլանի բարձունքներից դուրս բերելու գործում միջնորդությամբ, այնուամենայնիվ, խաղաղ բանակցությունները տապալվեցին։ Գայթակղության հիմնական քարը 25 կմ² տարածքն է Հորդանանի հովտում, որը գտնվում է իսրայելա-սիրիական միջազգային սահմանից արևմուտք, բայց որոնք զավթվել են Սիրիայից 1948 թվականին արաբա-իսրայելական պատերազմի ժամանակ և մնացել են 1949 թվականին Իսրայելի համար նախատեսված զինադադարի համաձայնագրով։ Արաբական երկրները սատարեցին Սիրիայի դիրքորոշմանը մի բանաձևով, որը Իսրայելին կոչ է անում «վերադառնալ 1967 թվականի սահմաններին»։

Իսրայելա-հորդանանյան հաշտության պայմանագիրը ստորագրվեց 1994 թվականի հոկտեմբերի 26-ին։ Պայմանագիրը լուծում էր տարածքային և սահմանային խնդիրները, որոնք շարունակվել են 1948 թվականի պատերազմից հետո։ Համաձայնագիրը սահմանում և լիովին ճանաչում է Իսրայելի և Հորդանանի միջև միջազգային սահմանը։ Համաձայնագրի ստորագրումից հետո Հորդանան և Յարմուկ գետերը, Մեռյալ ծովը, Արավա/Վադի Արավան և Աքաբայի ծոցը պաշտոնապես որոշվել են որպես Իսրայելի և Հորդանանի սահման, և Հորդանանի և 1967 թվականին Իսրայելի կողմից գրավված տարածքների միջև սահման։ Արևմտյան ափի համար կան այսպիսի դիտարկումներ. «Սա Հորդանանի և Իսրայելի ռազմական պետական վերահսկողության տակ գտնվող տարածքի միջև վարչական սահմանի գիծն է 1967 թվականից ի վեր։ Բաժանման գծի ցանկացած անցկացում խոչընդոտ չի հանդիսանում այս տարածքի կարգավիճակի համար»։

1988 թվականին Հորդանանը մերժեց Արևմտյան ափին ուղղված ցանկացած պահանջ։ Իսրայելի և Արևմտյան ափի միջև սահմանը կդառնա Իսրայելի և Պաղեստինի վարչակազմի միջև բանակցությունների առարկա։

Իսրայելի և Եգիպտոսի միջև հրադադարի պայմանագիրը վավերացվել է 1949 թվականի փետրվարի 24-ին։ Այս երկրների միջև հրադադարի գիծը միջազգային սահման է (սկսած 1906 թվականից), բացառությամբ ինչպես Գազայի հատվածում, որը մնաց եգիպտական զավթման տակ։

1979 թվականի մարտի 26-ին կնքված Իսրայելա-եգիպտական խաղաղության պայմանագրով վերարտադրվում են պաշտոնապես ճանաչված միջազգային սահմանները 1906 թվականի սահմանի երկայնքով։ Վեճ է ծագել նրա հարավային կետում՝ Տաբայում սահմանի որոշման շուրջ։ Տաբան հրադադարի գծի եգիպտական կողմում էր 1949 թվականին։ Բայց Իսրայելը պնդում է, որ Տաբան գտնվում էր սահմանի օսմանյան կողմում՝ համաձայնեցված 1906 թվականին օսմանների և Բրիտանական Եգիպտոսի միջև, և սխալներ են կային սահմանի նշման հարցում։ Այս հարցը ներկայացվեց միջազգային հանձնաժողովին, որը բաղկացած էր մեկ իսրայելցի, մեկ եգիպտացի և երեք անկախ ներկայացուցիչներից։ 1988 թվականին Հանձնաժողովը որոշում կայացրեց հօգուտ Եգիպտոսի, և Իսրայելը մեկ տարվա ընթացքում Տաբան վերադարձրեց Եգիպտոսին։

Եգիպտոսը հետ կանչեց Գազայի հատվածի ցանկացած պահանջներ։ Իսրայելի և Գազայի հատվածի սահմանը կդառնա Իսրայելի և Պաղեստինի ինքնավարության միջև բանակցությունների առարկա։