Gnosticismo

Acabou por converterse nun pensamento declarado herético despois dunha etapa de certo prestixio entre as intelectuais cristiás. De feito, pode falarse dun gnosticismo pagán e dun cristián, aínda que o máis significativo acadouse como rama heterodoxa do cristianismo primitivo.

A teoloxía gnóstica vén da palabra gnose, que procede á súa vez do verbo gignósko, que significa coñecer. Polo tanto, será coñecia como un coñecemento superior, interno, espiritual e iniciatico. No grego clásico e no popular, denominábase como koiné, o que na actualidade é coñecido como epísteme.

En filosofía, epísteme significa "coñecemento científico", o cal é oposto a "opinión". Pola contra, gnosis refírese ao coñecemento, en oposición á ignorancia ou agnose.

Ao contrario do coñecemento científico, a gnose é un coñecemento que nace no corazón de forma misteriosa e intuitiva.^{[Cómpre referencia]} É pois a busca do coñecemento, non o intelectual, senón o que lle dá sentido á vida humana. Este vólvese pleno cando o home encontra a súa esencia eterna e marabillosa.^{[Cómpre referencia]}

O obxecto do coñecemento da Gnose é Deus, ou todo aquilo que vén del. Toda gnose parte do punto de confirmación da existencia dun deus totalmente transcendente. "Coñecer" significa ser e actuar no ámbito divino, neste caso do ser humano. Por iso o termo coñecer implica a salvación de todo mal ou Ego, no cal poida estar a persoa que posúa ese coñecemento.

Isto é tanto un concepto relixioso e psicolóxico, como científico, filosófico e artístico. A partir da visión gnóstica, o significado da vida parece unha transformación e unha visión interior, o que hoxe en día coñecemos como psicoloxía profunda.

Pódese dicir que no ámbito relixioso, a gnose é unha sensación dolorosa que tanto mulleres como homes senten pola separación entre o humano e o ser divino.^{[Cómpre referencia]} No fondo, tamén se cre que a pretensión é encontrar a relación entre os humanos e a divindade.

Para Carl Gustav Jung, moitos gnósticos só eran psicólogos. Pensaba que a gnose era un coñecemento psicolóxico, é dicir, que todo o que abarcaba proviña do subconsciente. Jung chegou a esta conclusión a través da concentración da atención sobre o chamado factor subxectivo, que consiste na acción de demostrar a influencia do subconsciente sobre a conciencia. Así pois, foi grazas a esta teoría como explicou o paralelismo entre a simboloxía gnóstica e a psicoloxía profunda.

Bibliografía

• Wolfgang Kosack: Geschichte der Gnosis in Antike, Urchristentum und Islam. Texte, Bilder, Dokumente. 525 Seiten. Verlag Christoph Brunner, Basel 2014. ISBN 978-3-906206-06-6

Outros artigos

• Deísmo