Mosteiro De Santa María De Oseira: Edificio relixioso en Oseira, no concello de San Cristovo de Cea

De fundación bieita, no século XII incorporouse ao Císter, e ao longo da súa historia tivo unha grande importancia económica e social para a comarca e terras máis afastadas. Desamortizado no século XIX, foi reocupado no XX por monxes da Orde da Trapa.

Mosteiro de Santa María de Oseira
Vista do conxunto
País	España
Localización	Oseira (San Cristovo de Cea)
Coordenadas	42°32′18″N 7°57′04″O / 42.538418, -7.9510557°57′04″O / 42.538418, -7.951055
Diocese	diocese de Ourense
Orde relixiosa	Orde do Císter
Estilo	arquitectura románica e arquitectura barroca
Páxina web	http://www.mosteirodeoseira.org
[ editar datos en Wikidata ]

Ursaria era o nome co que se coñecía Oseira, cuxo significado é país ou terra de osos (ursus en latín). Especulaba Yáñez Neira que a súa orixe podería estar na presenza deste animal na zona en épocas remotas. De alí a presenza deste mamífero no escudo de armas do mosteiro. Outra interpretación é que o topónimo Ursaria fixese alusión ao lugar abrupto onde está situado o mosteiro, nun val alto da serra de Martiñá. Idea exposta orixinalmente por frei Tomás de Peralta no século XVII: "O sitio é unha montaña, cuxas inaccesibles costas, e empinados riscos cansa horror ao que as mira".

Polas súas dimensións o mosteiro foi tamén coñecido como "O Escorial dos Bernaldos" ou "O Escorial de Galicia".

 

Coñécese da súa existencia desde 1137, pero aos poucos anos converteuse nun mosteiro dependente da Orde do Císter e no ano 1141 estableceuse unha colonia de monxes franceses enviados por San Bernaldo.

No século XII viviu o anacoreta alemán San Famiano ou Quardo, o primeiro membro canonizado do Císter.

Segundo Otero Pedrayo "Os dominios de Oseira comprendían as montañas e as súas abas da Serra de Martiñá, Pena de Francia, Vales de Oseira en Carballedo de Chantada, as vilas de Cea (onde era conde o abade do mosteiro), e Carbaliño, o couto de Santa Cruz de Arrabaldo, beiras do Miño e a vila de Marín, na ría de Pontevedra."

En agosto de 1552 un incendio destruíu case toda a obra románica e oxival, salvouse a cabecera e a nave da igrexa. Volveuse a levantar entre os séculos XVI e XVII.

No ano 1835, como consecuencia da desamortización de Mendizábal, os freires deixaron o convento, que quedou totalmente abandonado propiciando o espolio do lugar. Os monxes volveron de novo en 1929, comezando a súa reconstrución. O entón bispo de Ourense, Florencio Cerviño, fomentou a súa reapertura coa instalación dunha comunidade de monxes trapistas procedentes da abadía da Nosa Señora das Neves en Saint-Laurent-les-Bains-Laval-d'Aurelle (Francia).

En 1909 na resistencia á retirada do seu baldaquino mataron 6 persoas.

Na Guerra Civil confinaron nel presos políticos.

En 2020, o mosteiro acollía a 11 relixiosos dos que 6 eran tamén sacerdotes. Manteñen aberta unha hospedaxe e elaboran pastas, chocolates e licores.

A igrexa abacial, foi construída entre os anos 1200 e 1239, aproximadamente, e é considerada unha das obras cume da arquitectura cisterciense da Península Ibérica, cun característico estilo románico oxival, e está claramente influenciada polas igrexas de peregrinación. A sala capitular do mosteiro data de fins do século XV e está sustentada por catro columnas centrais de fustes tortos rematando nunha orixinal bóveda.

No antigo refectorio do mosteiro pode visitarse o Lapidarium ou Museo da Pedra, unha colección de obxectos e restos de pedra obtidos durante as restauracións feitas no mosteiro e as escavacións arqueolóxicas: lápidas, capiteis, columnas, elementos decorativos etc.

Bibliografía

• Muñiz, Roberto (1784). Medula historica cistercience.3. (en Castelán). Valladolid: De Santander. 
• Otero Pedrayo, Ramón (1980). Guía de Galicia (en Castelán) (5ª ed.). Vigo: Galaxia. ISBN 84-7154-365-6. OCLC 24671831. 
• Peralta, Tomás (1677). Fundacion, antiguedad y progressos del Imperial Monasterio de Nuestra Señora de Ossera, de la Orden de Cister. (en Castelán). Madrid. ISBN 9788445318874. OCLC 433020421. 
• Romaní Martínez, Miguel; El Monasterio Cisterciense de Santa María de Oseira (Ourense): Estudio Histórico (1137-1310), USC, 335 p., 1989.
• Valle Pérez, José Carlos; artigo "OSEIRA, Mosteiro de" da Gran Enciclopedia Galega Silverio Cañada.
• Yáñez Neira, Damián (1999). El Camino de Santiago y los monasterios. 1ª (en Castelán). Santiago de Compostela: Follas Novas - Monte Casino. ISBN 84-86407-50-8. OCLC 41469010. 
• Yáñez Neira, Damián (2019). Monasterio de Oseira: un oasis del Císter (en Castelán) (3ª ed.). Edilesa. ISBN 978-84-8012-450-8. 

Outros artigos

• Masacre de Oseira
• Mosteiros e conventos de Galicia

Ligazóns externas

• Mosteirodeoseira.org (en castelán).
• Mosteiro de Santa María de Oseira na páxina web colaborativa Patrimonio Galego.
• Ficha e fotografías de 360º Arquivado 27 de xuño de 2011 en Wayback Machine. de Santa María de Oseira en TurGalicia.