Dromedario

É similar ao camelo bactriano (coñecido vulgarmente como camelo), do que se diferencia pola súa pelaxe xeralmente máis curta, corpo menos robusto e presenza dunha xiba en lugar de dúas.

Dromedario
Estado de conservación
Domesticado
Clasificación científica
Reino: Animalia Filo: Chordata Clase: Mammalia Orde: Artiodactyla Suborde: Tylopoda Familia: Camelidae Xénero: Camelus Especie: C. dromedarius
Nome binomial
Camelus dromedarius Linnaeus, 1758
Distribución do dromedario doméstico

Como o seu primo asiático é un tilópodo sen cornos, cos orificios nasais formando aberturas oblicuas, o beizo superior dividido e movible por separado e extensible, con pezuños, o abdome elevado e patas longas e delgadas. A súa anatomía mostra todo tipo de adaptacións á vida nos desertos cálidos e areosos onde vive: Os xeonllos e nocellos teñen calosidades que as fan máis resistentes ao ardor da area cando se sintan, as súas pestanas longas e finas manteñen os ollos a salvo de que lles entre area, e na xiba mantén un depósito de graxa do que poden nutrirse e ata xerar auga si é necesario. A súa capacidade de resistencia ante a deshidratación fíxoos uns animais moi valiosos no deserto. O dromedario pode chegar a beber ata 150 litros de auga en moi pouco tempo.

Os dromedarios son orixinarios da Península Arábiga, aínda que foron introducidos polo ser humano en multitude de lugares, e non son raros os casos en que estes animais escaparon e formado poboacións semisalvaxes. A modo de exemplo pódense citar os camelos do Sáhara, introducidos por primeira vez na época romana, e os de Australia, que chegaron alí durante as exploracións inglesas do século XVIII, a partir de exemplares transportados desde as Illas Canarias. O uso deste animal como motor de traballo nas tarefas agrícolas foi común en devandito arquipélago ata a recente industrialización, xerándose termos propios como "belfo", para definir á cativa do dromedario.

Da Dinastía XVII de Exipto é datado un gravado de Asuán, coa imaxe dun dromedario e o seu xinete, desmentindo a chegada deste animal ao deserto do Sáhara, procedente de Oriente, en época cristiá (Schweinfurth "Zeitschrift für Ethnologie" 1912, 633. Cf. Moret, 1956, 162).