Burro Fariñeiro

O seu nome deriva do seu uso primixenio como transporte de sacos de fariña. Tamén se coñece coma 'asno galego'. Non ten recoñecemento oficial e existen poucos exemplares que se atopan, principalmente, nas comarcas do Morrazo, de Betanzos e dos Ancares, no Courel e nas montañas ourensás.

A raza non é recoñecida polo Ministerio de Agricultura, Pesca e Alimentación, nin está listada entre as razas españolas en "perigo de extinción", nin tampouco está entre as razas incluídas polo goberno español no DAD-IS (o sistema de información da diversidade de fauna doméstica da FAO).

No pasado, e aínda hoxe en día, foi usado coma besta de carga en tarefas coma o transporte da fariña, que lle dá nome, de uva durante a recolleita, e levando marisco recollido nas praias do Atlántico para ser usado coma fertilizante agrícola.

No 1999, un censo do INE contou 14.649 burros en Galiza, a meirande poboación de tódalas comunidades autónomas. No 2009, estimouse que o número de burros fariñeiros rondaría os 180, cun número moi reducido de sementais, moitos dos cales xa eran vellos, e estaban moi dispersos por unha ampla área xeográfica. A poboación estaba declinando a un ritmo alarmante. No mesmo ano, o decreto que protexería as razas autóctoas galegas, incluíndo ao burro fariñeiro, levaba agardando máis dun ano a aprobación da Xunta de Galiza.

A raza está actualmente baixo a responsabilidade do Centro de Recursos Zooxenéticos de Galicia e existe unha asociación para a súa protección, a Asociación para a Protección e Defensa Medioambiental do Burro Fariñeiro de Galicia (ABUFA).

Os burros fariñeiros foron introducidos na illa da Toxa, como parte dun proxecto de recuperación e conservación medioambiental.

Esta raza é máis pequena ca outras razas ibéricas de burro, medindo entre 1 m. e 1,20 m. e pesando entre 120 e 180 kg. A pelaxe é fina, densa, suave e de lonxitude media; a súa cor é gris ou dun marrón claro, e máis clara na parte inferior. As franxas do lombo e os ombreiros poden estar máis ou menos diferenciadas.