آندره‌آ بوچلی: خوانندۀ مطرح ایتالیایی

برخی کارهای او در ایران نیز منتشر شده‌است. سلن دیون خوانندهٔ نامدار کانادایی دربارهٔ بوچلی جمله‌ای معروف دارد: «اگر خدا صدایی دارد حتماً همین صدای بوچلی است»

آندره‌آ بوچلی
آندره‌آ بوچلی
اطلاعات پس‌زمینه
نام تولد	آندره‌آ آنجلو بوچلی
زاده	۲۲ سپتامبر ۱۹۵۸ ‏(۶۵ سال) لایاتیکو، توسکانی
نوع صوت	تنور
وبگاه	www.andreabocelli.com

 

آندره‌آ بوچلی در ۲۲ سپتامبر ۱۹۵۸ در روستایی در شهر لایاتیکو در توسکانی به دنیا آمد. او در همان کودکی از تنبلی چشم رنج می‌برد. آندره‌آ در ۶ سالگی به دلیل علاقهٔ فراوان به موسیقی در آموزشگاهی به یادگیری پیانو پرداخت و هم‌زمان به اپرا روی آورد. او در کنار علاقه‌اش به موسیقی، ورزش را نیز دنبال می‌کرد و طی بازی فوتبال در سن ۱۲ سالگی با اصابت توپ به چشمش بینایی خود را به‌طور کامل از دست داد. او پس از این موضوع تصمیم می‌گیرد با این‌که به پیانو، فلوت و ساکسوفون تسلط داشت در مدرسهٔ نابینایان ادامه تحصیل دهد. او در حقوق دکترای خود را نیز دریافت کرد. اما دوباره به موسیقی روی آورد.

بوچلی در اوایل کارش به عنوان آوازخوان در یک سالن پیانو (Piano bar) با همسر اولش، انریکا چنزاتی (به انگلیسی: Enrica Cenzatti) ملاقات کرد. آن‌ها در ۲۷ ژوئن سال ۱۹۹۲ ازدواج کردند. حاصل این ازدواج دو پسر بود که پسر اول به‌نام آموس، در فوریهٔ ۱۹۹۵ به دنیا آمد و پسر دوم آن‌ها به‌نام متئو، در اکتبر ۱۹۹۷ به دنیا آمد. این زوج در سال ۲۰۰۲ از هم جدا شدند. در ۳۰ آوریل سال ۲۰۰۰، پدر بوچلی، الساندرو بوچلی درگذشت. بوچلی در سال ۲۰۰۲ با مدیر برنامه‌های خود ورونیکا برتی (به انگلیسی: Veronica Berti) آشنا شد و تاکنون با وی زندگی می‌کند. این زوج در سپتامبر ۲۰۱۱، اعلام کردند که برتی در بهار انتظار فرزند اول او و فرزند سوم بوچلی را دارد. ویرجینیا، دختر اول بوچلی، در ۲۱ مارس سال ۲۰۱۲ به دنیا آمد. این زوج در یک ویلای بزرگ در فورته دی مارمی زندگی می‌کنند. همسر اول بوچلی و دو پسرش در محل زندگی قبلی این زوج در همان کومونه، در ورسلیا در ناحیهٔ توسکانی زندگی می‌کنند. آندره در ۲۱ مارس سال ۲۰۱۴ با ورونیکا برتی در پناهگاه en:Sanctuary of Montenero مونتنرو it:Montenero (Livorno) در شهر ساحلی لیورنو، ایتالیا ازدواج کرد. اگرچه او نابینا است، اما بیشتر از هر چیزی در زندگی خود از سوارکاری لذت می‌برد. در ۱۱ اوت سال ۲۰۰۳ بخشی از ساحل یسولو، در دریای آدریاتیک ایتالیا، به نام بوچلی نامگذاری شد. بوچلی خود هوادار پرشور باشگاه فوتبال اینتر میلان است. وی در مصاحبه‌ای در پیزا، به گروهی از هواداران اینتر گفت: «اشتیاق من به اینتر در سال‌های دانشگاه من شروع شد، زمانی که اینتر برندهٔ همهٔ عنوان‌ها در لیگ ایتالیا شد. و وقتی که اینتر در سال ۲۰۱۰ فاتح لیگ قهرمانان اروپا شد، من با دوستانم بودم و از رادیو بازی را دنبال می‌کردم و آن شب پس از پیروزی سه‌گانهٔ تیم محبوبم اشک شادی ریختم به نحوی که فکر نمی‌کنم در آن لحظه کسی در ایتالیا به این اندازه شاد شده باشد.»

 

• اولین جایزهٔ خود را در سال ۱۹۶۸ در سن ده سالگی دریافت نمود.
• در سال ۱۹۷۰ در سن دوازده سالگی برای اجرای اثری جایزه‌ای دریافت کرد.
• مدتی با لوچیانو پاواروتی همکاری داشت.
• در سال ۱۹۹۳ در جشنوارهٔ موسیقی سانرموی برندهٔ رکورد جایزهٔ تازه‌واردان شد.
• آهنگ‌های او تا دو هفتهٔ متوالی در صدر پر فروش‌ترین آلمان، ایتالیا، فرانسه، هلند و بلژیک قرار گرفت.
• او با اولین آلبوم حرفه‌ای خود برندهٔ جایزهٔ صفحهٔ طلایی شد.
• در سال ۱۹۹۷ جایزهٔ اکو را با همکاری با سارا برایتمن دریافت کرد.
• او با اجرای آهنگ در آمریکا به کاخ سفید دعوت شد.
• او در سال ۱۹۹۸ جایزهٔ بهترین موسیقی‌دان کلاسیک و خوانندهٔ ایتالیایی را در جشنوارهٔ موسیقی جهان در مونت‌کارلو دریافت کرد.
• در مراسم جوایز گرمی و اسکار برای بهترین ترانهٔ متن، ترانهٔ The Prayer که در فیلم انیمیشن Quest for Camelot برادران وارنر از آن استفاده شد، جایزهٔ گلدن گلاب را نصیب بوچلی کرد.
• در رتبهٔ اول تا سوم موسیقی جهان قرار گرفت. ^{[نیازمند منبع]}
• در جشن هنر سالیانهٔ سلطنتی در انگلستان به دعوت الیزابت دوم برنامه اجرا کرد.
• در مراسم سالیانه NIAF (انجمن ملی ایتالیا و آمریکا)، بوچلی همراه با ارکستر جوانان انستیتو بوچرینی برنامه‌ای به همین مناسبت اجرا کردند که این مراسم از طریق ماهواره پخش شد.
• در سال ۲۰۰۲ جایزهٔ بهترین هنرمند ایتالیایی و بهترین خوانندهٔ کلاسیک را تصاحب کرد.

• ایل مَرِ دِلاسِررا (۱۹۹۴)
• بوچلی (۱۹۹۵)
• رومانزا (۱۹۹۶)
• آریا (۱۹۹۷)
• سرود روحانی و ستایش برای جهان (۱۹۹۷)
• سرود روحانی و ستایش برای جهان ۲ (۱۹۹۸)
• سونیو (۱۹۹۹)
• سِکرِد آریا (۱۹۹۹)
• وِردی (۲۰۰۰)
• چِلی دی توسانا (۲۰۰۱)
• احساس (۲۰۰۲)
• آسمان توسکا (۲۰۰۳)
• آندره‌آ (۲۰۰۴)
• آمور عشق (۲۰۰۶)
• ویور: بهترین‌های آندره‌آ بوچلی (۲۰۰۷)
• اینکانتو (۲۰۰۸)
• کریسمس من (۲۰۰۹)
• پَسیونه [اشتیاق] (۲۰۱۳)
• سینما (۲۰۱۵)
• سی [چرا] (۲۰۱۶)
• باور (۲۰۲۰)

و تعداد زیادی آلبوم به همراه دیگر خوانندگان مطرح ایتالیا و جهان