Юкіа Місіма: Японскі пісьменнік

Хіраока Кімітакэ; 14 студзеня 1925—25 лістапада 1970) — японскі пісьменнік, драматург.

Юкіа Місіма
яп.: 三島 由紀夫 яп.: 平岡 公威
Імя пры нараджэнні	яп.: 平岡 公威
Род дзейнасці	пісьменнік, празаік, раманіст, драматург, сцэнарыст, паэт, эсэіст, перакладчык, крытык, тэатральны акцёр, кінаакцёр, кінарэжысёр, тэатральны рэжысёр, мадэль, палітычны актывіст, дзяржаўны служачы
Дата нараджэння	14 студзеня 1925(1925-01-14)[…]
Месца нараджэння	Токіа[d], Японія
Дата смерці	25 лістапада 1970(1970-11-25)[…] (45 гадоў)
Месца смерці	Токіа[d], Японія
Месца пахавання	Тама[d]
Грамадзянства	Японія
Веравызнанне	сінтаізм
Бацька	Azusa Hiraoka[d]
Маці	Shizue Hiraoka[d]
Жонка	Yōko Hiraoka[d]
Дзеці	Noriko Hiraoka[d] і Iichirō Hiraoka[d]
Месца працы	Міністэрства фінансаў Японскай імперыі[d] Bungakuza[d]
Альма-матар	Graduate Schools for Law and Politics and Faculty of Law, University of Tokyo[d]
Член у	Tatenokai[d]
Узнагароды і прэміі	Shinchosha literature award[d] (1954) Kishida Theatre Award[d] (1955) Yomiuri Prize[d] (1956, 1961) Q11631589? (1958) Mainichi art award[d] (1964) ACA National Arts Festival[d] (1965) Golden Arrow Award[d]
Аўтограф
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Скончыў гімназію, Такійскі ўніверсітэт. Аўтар 40 раманаў, 18 п’ес, шматлікіх апавяданняў, эсэ і публіцыстычных твораў. Сярод яго лепшых раманаў — «Споведзь маскі» (1948), «Залаты храм» (1956), «Вясенні снег» (1968), «Храм Світання» (1970) і інш. Вядомы таксама як рэжысёр, акцёр тэатра і кіно, дырыжор сімфанічнага аркестра, фатограф, спартсмен (у сферы бодыбілдынгу, каратэ). Глыбінныя вытокі сваёй творчасці бачыў у сублімацыі сваіх агрэсіўных, разбуральных схільнасцей і імпульсаў. Яго творы перакладзены на многія мовы свету, неаднаразова экранізаваліся, ставіліся на тэатральнай сцэне. Для яго творчай манеры характэрны глыбокі псіхалагізм, парадаксальныя разважанні і думкі, шакіруючыя сюжэты і паводзіны персанажаў, віртуознасць стылю, спалучэнне традыцый еўрапейскага мадэрнізму і традыцыйных японскіх мастацкіх каштоўнасцей. Скончыў жыццё самагубствам у форме традыцыйнага рытуалу японскіх самураяў (харакіры) пасля няўдалай спробы манархічнага ваеннага перавароту.