Мікалай Валяр’янавіч Гогель

Сын магілёўскага губернскага пачтмайстара Валяр’яна Фёдаравіча, унук генерал-лейтэнанта Фёдара Рыгоравіча Гогеля  (руск.) (бел.. Вучыўся ў Першым Маскоўскім кадэцкім корпусе, пасля заканчэння якога ў 1855 годзе ў чыне паручніка накіраваўся на Крым, дзе ўдзельнічаў у ар’ергарднай справе Еўпаторскага атрада з туркамі пры Саках, у баі пры Чорнай рацэ, у справе левага авангарда Еўпаторскага атрада ля вёскі Чэбатарэй і двойчы ў баях за тую ж вёску. У Севастопальскім гарнізоне прабыў толькі 3 дні. З пачатку 1860-х гадоў служыў на тэрыторыі Беларусі. Удзельнічаў у пяці баях з паўстанцамі Гродзенскай губерні, з лістапада 1863 года ў складзе Віленскай камісіі, Артылерыст, да моманту выхаду ў адстаўку ў 1869 годзе даслужыўся да чына падпалкоўніка.

Л. Ф. Панцялееў, удзельнік рэвалюцыйнай арганізацыі «Зямля і воля», у адносінах да яго пісаў: «Кожны раз, калі ўспамінаецца чаму-небудзь яго прозвішча, я адчуваю гаркату няздзейсненай помсты».

Аўтар кнігі пра паўстанне 1863—1864 гадоў «Иосафат Огрызко и санкт-петербургский революционный жонд в деле последнего мятежа» (Вільня, 1866), эпіграфам да якой сталі словы «Як воўка ні кармі, усё роўна ў лес глядзіць», маючы на ўвазе польскі народ. Генадзь Кісялёў адзначаў, што гэтая кніга, нягледзячы на сваю мэту паклёпу на паўстанцаў, рабіла расійскаму ўраду мядзведжую справу, у сувязі з чым па загадзе віленскага генерал-губернатара графа Баранава амаль увесь тыраж другога выдання кнігі (павялічанай у параўнанні з першым амаль удвая) быў знішчаны.