Дэрвіш

Дэрвішы бываюць вандроўныя і тыя, што жывуць у святынях («тэкіе», «ханака») пад пачаткам шэйха — ахоўніка парадку і статута суполкі. Дэрвішы, якія жывуць у святынях, часта валацужнічаюць, сілкуючыся мірской міласцінай, але перыядычна вяртаючыся для сумесных пастоў і малітваў.

У некаторых гарадах Сярэдняй Азіі (напр. Бухара, Самарканд і інш.) Для пражывання дэрвішаў гарадскія ўлады на казённыя сродкі або прыватныя ахвяраванні будавалі ханаку  (руск.) (бел..

Адметнай асаблівасцю дэрвіша было адсутнасць уласнасці. Дэрвішу не належала казаць, напрыклад, «мой абутак» або «маё то і гэта» — у яго не павінна было быць уласнасці, паколькі ўсё належыць Богу. Калі ж дэрвіш чым-то і валодаў, то ён гэтым быў абавязаны дзяліцца. Калі дэрвіш не жыў у галечы, то ён кампенсаваў гэта шчодрасцю і гасціннасцю, калі ён гатовы быў усё аддаць свайму госцю, не пакідаючы нічога ні для сябе, ні нават для сваёй сям’і.

Часам дэрвішаў прылічаюць да манахаў — але гэта спрэчна, так як падабенства чыста знешняе, паколькі дэрвішы маглі ажаніцца, мелі ўласныя дамы і жылі сваім уласным жыццём.