Слабое Ўзаемадзеяньне

Яно зьяўляецца адказным, у прыватнасьці, за бэта-распад ядра. Гэтае ўзаемадзеяньне называецца слабым, паколькі два іншых узаемадзеяньня, істотныя для ядзернай фізыкі (моцнае і электрамагнітнае), характарызуюцца значна большай інтэнсіўнасьцю. Аднак яно значна мацнейшае за чацьвёртае з фундамэнтальных узаемадзеяньняў, гравітацыйнага. Слабое ўзаемадзеяньне зьяўляецца кароткадзейным — яно праяўляецца на адлегласьцях, значна меншых за памеры атамнага ядра (характэрны радыюс узаемадзеяньня 10⁻¹⁸ м). Стандартная мадэль фізыкі элемэнтарных часьцінак апісвае электрамагнітнае ўзаемадзеяньне і слабое ўзаемадзеяньне як розныя кірункі адзінага электраслабога ўзаемадзеяньня, тэорыю якога распрацавалі каля 1968 году Шэлдан Глэшаў, Абдус Салам і Стывэн Ўайнбэрг. За гэтую работу яны атрымалі Нобэлеўскую прэмію па фізыцы за 1979 год. Аднак першую тэорыю слабога ўзаемадзеяньня прапанаваў Энрыка Фэрмі ў 1930 годзе. Пры распрацоўцы тэорыі ён выкарыстаў гіпотэзу Вольфганга Паўлі пра існаваньне новай на той час элемэнтарнай часьцінкі нэўтрына.

Пры выкананьні ўмоў энэргетычнай выгады атамныя ядры могуць зазнаваць адзін з трох тыпаў распаду:

1) бэта- распад, пры якім ядро ператвараецца ў ядро наступнага элемэнту і выпрамяняе пры гэтым электрон і антынэўтрына:

${\displaystyle _{z}^{n}A\rightarrow {^{n}_{z+1}B}+e^{-}+{\tilde {\nu }}_{e}}$ 

2) бэта+ распад, пры якім ядро ператвараецца ў ядро папярэдняга элемэнту і выпрамяняе пры гэтым пазытрон і нэўтрына:

${\displaystyle _{z}^{n}A\rightarrow {^{n}_{z-1}B}+e^{+}+\nu _{e}}$ 

3) K-захоп, пры якім ядро захапляе электрон са сваёй унутранай электроннай абалонкі (K-абалонкі), ператвараецца ў ядро папярэдняга элемэнту і выпрамяняе нэўтрына

${\displaystyle _{z}^{n}A+e^{-}\rightarrow {^{n}_{z-1}B}+\nu _{e}}$ 

• Lesov, A. The Weak Force: From Fermi to Feynman. — Thesis, University of South Carolina, 2009.
• Weak force Encyclopædia Britannica

Гэта — накід артыкула па фізыцы. Вы можаце дапамагчы Вікіпэдыі, пашырыўшы яго.