ৰচনা: লেখকৰ নিজা যুক্তি-সন্নিৱিষ্ট এটা লেখা

সাহিত্য সমালোচনা, ৰাজনৈতিক ইস্তাহাৰ, শিকি অহা যুক্তি, দৈনন্দিন জীৱনৰ পৰ্যবেক্ষণ, স্মৃতি, লেখকৰ প্ৰতিফলন আদিত ৰচনা সাধাৰণতে ব্যৱহাৰ কৰা হয়। প্ৰায় সকলো আধুনিক ৰচনা গদ্যত লিখা হয়। কিন্তু পদ্যত লিখা ৰচনাবোৰকো Dubbed Essay বুলি গ্ৰহণ কৰা হৈছে (যেনেঃ- আলেকজেণ্ডাৰ পোপৰ 'এন এছেই অন ক্ৰিটিচিজম' আৰু 'এন এছেই অন মেন')। সংক্ষিপ্ততাই সাধাৰণতে ৰচনাৰ সংজ্ঞা দিলেও জন লকৰ 'এণ এছে কনচাৰ্নিং হিউমেন আণ্ডাৰষ্টেণ্ডিং' আৰু থমাছ মালথাছৰ 'এন এছেই অন দ্য প্ৰিন্সিপল অৱ পপুলেচন'ৰ দৰে ডাঙৰ ডাঙৰ গ্ৰন্থবোৰ ইয়াৰ বিপৰীত উদাহৰণ।

কিছুমান দেশত (যেনেঃ আমেৰিকা আৰু কানাডা) ৰচনা আনুষ্ঠানিক শিক্ষাৰ এটা প্ৰধান অংশ হৈ পৰিছে।মাধ্যমিক ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলক তেওঁলোকৰ লিখাৰ দক্ষতা বৃদ্ধিৰ বাবে গঠনমূলক ৰচনাৰ আৰ্হি শিকোৱা হয়। নামভৰ্তিৰ ৰচনা বিশ্ববিদ্যালয়সমূহে আৱেদনকাৰী নিৰ্বাচনত প্ৰায়ে ব্যৱহাৰ কৰে, আৰু মানৱীয় আৰু সমাজ বিজ্ঞানত ৰচনা প্ৰায়ে চূড়ান্ত পৰীক্ষাৰ সময়ত ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ প্ৰদৰ্শনৰ মূল্যায়নৰ উপায় হিচাপে ব্যৱহাৰ কৰা হয়।

"ৰচনা"ৰ ধাৰণাটো লিখাৰ বাহিৰেও আন মাধ্যমলৈও সম্প্ৰসাৰিত কৰা হৈছে। চলচ্চিত্ৰ ৰচনা হৈছে এনে এখন চলচ্চিত্ৰ যিয়ে প্ৰায়ে তথ্যচিত্ৰ নিৰ্মাণৰ শৈলীক সামৰি লয় আৰু কোনো বিষয়বস্তু বা ধাৰণা এটাৰ বিৱৰ্তনৰ ওপৰত অধিক গুৰুত্ব আৰোপ কৰে। ফটোগ্ৰাফিক ৰচনা এখনত এটা বিষয় সামৰি লোৱা হয় আৰু ইয়াৰ লগত সংলগ্ন লিখনী বা 'কেপচন' থাকিব পাৰে।

ৰচনা শব্দটো ফৰাচী অব্যৱহৃত ৰচনাকাৰৰ পৰা আহিছে, যাৰ অৰ্থ "চেষ্টা কৰা" বা "প্ৰচেষ্টা কৰা"। ইংৰাজী ৰচনাত প্ৰথম অৰ্থ আছিল "এটা পৰীক্ষা" বা "এটা প্ৰচেষ্টা", আৰু "এইটো এতিয়াও এটা বিকল্প অৰ্থ"। ফৰাচী মিচেল ডি মণ্টেইনে (১৫৩৩–১৫৯২) তেওঁৰ ৰচনাক ৰচনা হিচাপে বৰ্ণনা কৰা প্ৰথমজন লেখক আছিল; তেওঁ এই শব্দটো ব্যৱহাৰ কৰি এইবোৰক নিজৰ চিন্তাধাৰাক লিখিত ৰূপ দিয়াৰ "প্ৰচেষ্টা" হিচাপে বৰ্ণনা কৰিছিল।

পৰৱৰ্তী সময়ত ৰচনাৰ সংজ্ঞা বিভিন্ন ধৰণেৰে কৰা হৈছে। এটা সংজ্ঞা হ'ল "আলোচনাৰ কেন্দ্ৰীভূত বিষয়ৰ সৈতে গদ্য ৰচনা" বা "দীঘলীয়া, পদ্ধতিগত বক্তৃতা"। ৰচনা কি ধাৰাত পৰে তাৰ সংজ্ঞা নিৰূপণ কৰাটো কঠিন। এলডাছ হাক্সলি নামৰ এজন আগশাৰীৰ ৰচনাকাৰে এই বিষয়ে নিৰ্দেশনা দিছে। তেওঁ লক্ষ্য কৰে যে "ৰচনাখন প্ৰায় যিকোনো বস্তুৰ বিষয়ে প্ৰায় সকলো কথা কোৱাৰ বাবে এক সাহিত্যিক যন্ত্ৰ", আৰু লগতে কয় যে "পৰম্পৰা অনুসৰি, প্ৰায় সংজ্ঞা অনুসৰি, ৰচনাখন এটা সংক্ষিপ্ত টুকুৰা"। তদুপৰি হাক্সলীয়ে যুক্তি আগবঢ়ায় যে "ৰচনাসমূহ এনে এটা সাহিত্যিক প্ৰজাতিৰ অন্তৰ্গত যাৰ চৰম পৰিৱৰ্তনশীলতাক তিনিটা মেৰুৰ ৰেফাৰেন্স ফ্ৰেমৰ ভিতৰত অতি ফলপ্ৰসূভাৱে অধ্যয়ন কৰিব পাৰি"। এই তিনিটা মেৰু (বা ৰচনাখনৰ অস্তিত্ব থাকিব পৰা জগত) হ’ল :-

ব্যক্তিগত আৰু আত্মজীৱনীমূলক : এই মেৰুটোত আটাইতকৈ আৰামদায়ক অনুভৱ কৰা ৰচনাকাৰসকলে "প্ৰতিফলিত আত্মজীৱনীৰ খণ্ডবোৰ লিখে আৰু উপাখ্যান আৰু বৰ্ণনাৰ মূল ছিদ্ৰৰে পৃথিৱীখন চায়"।

উদ্দেশ্যধৰ্মী, বাস্তৱিক : এই মেৰুৰ পৰা লিখা ৰচনাকাৰসকলে "নিজৰ বিষয়ে প্ৰত্যক্ষভাৱে নকয়, কিন্তু কোনো সাহিত্যিক বা বৈজ্ঞানিক বা ৰাজনৈতিক বিষয়বস্তুৰ প্ৰতি নিজৰ মনোযোগ বাহিৰলৈ ঘূৰাই দিয়ে, আৰু প্ৰাসংগিক তথ্যৰ পৰা সাধাৰণ সিদ্ধান্ত লোৱা হয়"।

বিমূৰ্ত-সাৰ্বজনীন : এই মেৰুটোত "আমি সেই ৰচনাকাৰক বিচাৰি পাওঁ যিয়ে উচ্চ বিমূৰ্ততাৰ জগতখনত নিজৰ কাম কৰে", যিসকল কেতিয়াও ব্যক্তিগত নহয় আৰু যিসকলে অভিজ্ঞতাৰ বিশেষ তথ্যৰ কথা খুব কমেইহে উল্লেখ কৰে।

হাক্সলীয়ে লগতে কয় যে আটাইতকৈ সন্তুষ্টিদায়ক ৰচনাসমূহে "...এটাক নহয়, দুটাৰ নহয়, ৰচনাখনৰ অস্তিত্ব সম্ভৱপৰ তিনিওখন জগতৰেই সৰ্বোত্তম ব্যৱহাৰ কৰে।"

ৰচনাৰ বাবে প্ৰয়োজনীয় উপাদান হ’ল ভাব, ভাষা আৰু প্ৰকাশভংগী৷

ৰচনা লিখাৰ কিছুমান লক্ষ্য কৰিবলগা দিশ হ’ল -

1. বিষয়বস্তু নিৰ্বাচন,
2. বিষয়বস্তু সমন্ধে জ্ঞান আৰু তথ্য নিৰ্দেশ,
3. ভাব, ভাষা আৰু প্ৰকাশভংগীৰ সংযোজন,
4. মননশীলতা প্ৰয়োগ,
5. যুক্তিনিষ্ঠতাৰ প্ৰকাশ আৰু
6. সিদ্ধান্ত বা মতবাদৰ প্ৰয়োগ৷

সাধাৰণতে ৰচনাসমূহক তিনিটা শ্ৰেণীত ভাগ কৰা হয়-

1. বৰ্ণনামূলক
2. বৃত্তান্তমূলক আৰু
3. চিন্তামূূূলক ৰচনা