ধৰ্মেশ্বৰী দেৱী বৰুৱানী

‘বাঁহী’, ‘ঘৰ-জেউতি’ আদি আলোচনীত প্ৰকাশিত হোৱা কবিতাবোৰৰে ‘ফুলৰ শৰাই’ নামৰ তেওঁৰ প্ৰথমখন কাব্যগ্ৰন্থ ১৯২৯ চনত প্ৰকাশ পায়। পোন্ধৰটা কবিতা সন্নিৱিষ্ট গ্ৰন্থখন ঘাইকৈ তেওঁৰ দুখ-কষ্টৰ ভিত্তিত ৰচনা কৰা। ১৯২৯ চনৰপৰা ১৯৫২ ৰ ভিতৰত লিখা কবিতাবোৰৰে ‘প্ৰাণৰ পৰশ’ তেওঁৰ দ্বিতীয় কাব্য-গ্ৰন্থ। ড॰ মহেশ্বৰ নেওগ, ড॰ সত্যেন্দ্ৰ নাথ শৰ্মা আদিৰ দৰে সাহিত্যিকেও কবিগৰাকীৰ কবিতাৰ উচ্চমানৰ প্ৰশংসা কৰি থৈ গৈছে। ‘অশ্ৰুধাৰা আৰু জীৱনতৰী’ নামৰ তৃতীয় আৰু চতুৰ্থ কাব্যগ্ৰন্থ দুখন কবিৰ মৃত্যুৰ পিছতহে ১৯৬৩ চনত একেলগে প্ৰকাশ পায়।

‘জীৱনতৰী’ৰ ৰূপকাত্মক কবিতাসমূহৰ তুলনাত ‘অশ্ৰুধাৰা’ৰ কবিতাসমূহ ‘ফুলৰ শৰাই’ আৰু ‘প্ৰাণৰ পৰশ’ৰ দৰেই ৰহস্যধৰ্মী। তেখেতৰ ইপ্সিত চিৰসুন্দৰজনৰ পৰা অসম, ভাৰত তথা মাতৃ জাতিলৈকে সকলোৱে তেওঁৰ কবিতাসমূহত স্থান পাইছে। ‘জীৱনতৰী’ৰ কবিতাত তেওঁ ভগৱানক সৰ্বস্ব সপি দি ভৱসিন্ধু পাৰ কৰি নিয়াৰ প্ৰাৰ্থনা জনাইছে। ‘মোৰ ই জীৱনতৰী পাৰ কৰা তুমি হৰি পখীৰূপে হৈ কৰ্ণধাৰ। ’

গুৱাহাটীৰ উজানবজাৰৰ প্ৰখ্যাত ব্যৱসায়ী দুগ্ধনাথ বৰুৱাৰ সৈতে ১৯০৪ চনত ধৰ্মেশ্বৰী দেৱী বৰুৱানীৰ বিবাহ হয়। কিন্তু বিবাহৰ কিছুবছৰ পিছৰেপৰা শাৰীৰিক ভাৱে অক্ষম হৈ পৰে। ইয়াৰ পিছত তেওঁ ৰোগশয্যাত পৰি থাকিয়ে সাহিত্য সাধনা কৰিবলৈ লয়।।

১৯৫৬ চনত অসম সাহিত্য সভাই ধৰ্মেশ্বৰী দেৱী বৰুৱানীক কাব্য ভাৰতী উপাধিৰে বিভূষিত কৰে।

একৈশ বছৰ ধৰি ৰোগশয্যাৰ পৰাই কাব্য চৰ্চা কৰা কবি গৰাকীৰ, ১৯৬০ চনৰ ৯ মাৰ্চত ৬৮ বছৰ বয়সত মৃত্যু হয়।