Stimmhafter Labiodentaler Frikativ

Stimmhafte labiodentale Frikativ
IPA-Nummere	129
IPA-Zeiche	v
IPA-Bildli
Teuthonista	?
X-SAMPA	v
Kirshenbaum	v
ⓘ/?

S Zeiche im IPA defür isch [v]. De Luut, wo im Dütsche mit v gschriibe wird, isch es aber ebe grad nit; des isch nämli en stimmlose labiodentale Frikativ: [f]. Es isch de Luut, wo im Dütsche meischt als w gschriibe wird.

Im Alemannische git es de Luut eigetli nit. Die Wörter, wo im Hochdütsche de labiodentale Frikativ hen, werde im Alemannische un allgemein in Süddütschland, de Schwiiz un Öschtryych als labiodentale Approximant ussgsproche: [ʋ], deilwys au as bilabiale Frikativ [β]. Es git im Alemannische allerdings di stimmlos Lenis [v̥], wo in Wörter wie finde oder Ofe ùfftritt, ùn mangmool mit däm Zeiche transkribiert wird.

E alemannische Dialäkt, wo es e echts [v] git, isch z. B. de Südwalser Dialäkt vo Eischeme. Dörte isch de Lenis-Luut wohl ùnter em Yyflùss vo de benoochbarte romanische Dialäkt stimmhaft worde.

• Es isch en Frikativ; es wird e Engi im Muul bildet, wo de Lùftstrom duredrùggt wird.
• De Artikulationsort isch labiodental; d Ùnterlippe bildet mit de Zään e Engi.
• D Phonation isch stimmhaft; derwyylscht er produziert wird, vibriere d Stimmbänder.
• Es isch en orale Konsonant; d Lùft goot dur s Muul usse.
• Es isch en egressive Konsonant; er wird allei dur s Usstoosse vo Lùft mit de Lunge ùn em Zwerchfell erzüügt, wie die meischte mänschliche Sproochluut.