ਪਾਣੀ ਦੀ ਸੰਭਾਲ (ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਵਿੱਚ: Water conservation) ਵਿੱਚ ਤਾਜ਼ੇ ਪਾਣੀ ਦੇ ਕੁਦਰਤੀ ਸਰੋਤਾਂ ਦਾ ਨਿਰੰਤਰ ਪ੍ਰਬੰਧਨ ਕਰਨ ਲਈ, ਪਣ (ਹਾਈਡ੍ਰੋਸਫੀਅਰ) ਨੂੰ ਬਚਾਉਣ ਲਈ, ਅਤੇ ਮੌਜੂਦਾ ਅਤੇ ਭਵਿੱਖ ਦੀ ਮਨੁੱਖੀ ਪਾਣੀ ਦੀ ਮੰਗ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਨ ਲਈ ਸਾਰੀਆਂ ਨੀਤੀਆਂ, ਰਣਨੀਤੀਆਂ ਅਤੇ ਗਤੀਵਿਧੀਆਂ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ। ਆਬਾਦੀ, ਘਰੇਲੂ ਆਕਾਰ ਅਤੇ ਵਿਕਾਸ ਅਤੇ ਅਮੀਰਤਾ ਸਭ ਇਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭਾਵਤ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਪਾਣੀ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਿੰਨੀ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਮੌਸਮ ਵਿੱਚ ਤਬਦੀਲੀ ਵਰਗੇ ਕਾਰਕਾਂ ਨੇ ਕੁਦਰਤੀ ਜਲ ਸਰੋਤਾਂ ਉੱਤੇ ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਨਿਰਮਾਣ ਅਤੇ ਖੇਤੀਬਾੜੀ ਸਿੰਚਾਈ ਉੱਤੇ ਦਬਾਅ ਵਧਾਇਆ ਹੈ। ਯੂ.ਐਸ.
ਦੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸਫਲਤਾ ਦੇ ਨਾਲ ਜਲ ਸੰਭਾਲ ਦੇ ਉਦੇਸ਼ ਨਾਲ ਨੀਤੀਆਂ ਲਾਗੂ ਕੀਤੀਆਂ ਹਨ।
ਪਾਣੀ ਸੰਭਾਲ ਦੇ ਯਤਨਾਂ ਦੇ ਟੀਚਿਆਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ:
ਪਾਣੀ ਦੀ ਸੰਭਾਲ (ਪਾਣੀ ਬਚਾਓ) ਨੂੰ ਲਾਭ ਪਹੁੰਚਾਉਣ ਵਾਲੀਆਂ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਗਤੀਵਿਧੀਆਂ ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਹਨ:
ਇਕ ਮੁੱਖ ਰਣਨੀਤੀ ਹੈ ਮੀਂਹ ਦੇ ਪਾਣੀ ਦੀ ਸੰਭਾਲ। ਛੱਪੜਾਂ, ਝੀਲਾਂ, ਨਹਿਰਾਂ ਪੁੱਟਣਾ, ਜਲ ਭੰਡਾਰ ਦਾ ਵਿਸਥਾਰ ਕਰਨਾ ਅਤੇ ਮੀਂਹ ਦੇ ਪਾਣੀ ਨੂੰ ਕੱਠਾ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਨੱਕੀਆਂ ਅਤੇ ਘਰਾਂ ਤੇ ਫਿਲਟ੍ਰੇਸ਼ਨ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਲਗਾਉਣਾ ਮੀਂਹ ਦੇ ਪਾਣੀ ਦੀ ਕਟਾਈ ਦੇ ਵੱਖ ਵੱਖ ਢੰਗ ਹਨ। ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਸਾਫ ਸੁਥਰੇ ਡੱਬੇ ਰੱਖਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਜੋ ਉਹ ਇਸ ਨੂੰ ਉਬਾਲ ਕੇ ਪੀ ਸਕਣ, ਜੋ ਲੋੜਵੰਦਾਂ ਨੂੰ ਪਾਣੀ ਸਪਲਾਈ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਲਾਭਦਾਇਕ ਹੈ। ਸੰਭਾਲੇ ਅਤੇ ਫਿਲਟਰਡ ਮੀਂਹ ਦੇ ਪਾਣੀ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਪਖਾਨੇ, ਘਰੇਲੂ ਬਗੀਚੀ, ਲਾਨ ਸਿੰਜਾਈ ਅਤੇ ਛੋਟੇ ਪੈਮਾਨੇ ਦੀ ਖੇਤੀਬਾੜੀ ਲਈ ਕੀਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ।
ਪਾਣੀ ਦੀ ਸੰਭਾਲ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਹੋਰ ਰਣਨੀਤੀ ਧਰਤੀ ਹੇਠਲੇ ਪਾਣੀ ਦੇ ਸਰੋਤਾਂ ਦੀ ਰੱਖਿਆ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਮੀਂਹ ਪੈਂਦਾ ਹੈ, ਕੁਝ ਪਾਣੀ ਮਿੱਟੀ ਵਿੱਚ ਘੁਸਪੈਠ ਕਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਭੂਮੀਗਤ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਸੰਤ੍ਰਿਪਤ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਨੂੰ ਧਰਤੀ ਹੇਠਲਾ ਪਾਣੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਧਰਤੀ ਹੇਠਲੇ ਪਾਣੀ ਦੇ ਦੂਸ਼ਿਤ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਧਰਤੀ ਹੇਠਲੇ ਪਾਣੀ ਦੀ ਸਪਲਾਈ ਤਾਜ਼ੇ ਪੀਣ ਵਾਲੇ ਪਾਣੀ ਦੇ ਸਰੋਤ ਵਜੋਂ ਨਹੀਂ ਵਰਤੇ ਜਾ ਸਕਦੀ ਅਤੇ ਦੂਸ਼ਿਤ ਧਰਤੀ ਹੇਠਲੇ ਪਾਣੀ ਦੇ ਕੁਦਰਤੀ ਮੁੜ ਪੈਦਾ ਹੋਣ ਵਿੱਚ ਕਈਂ ਸਾਲ ਲੱਗ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਧਰਤੀ ਹੇਠਲੇ ਪਾਣੀ ਦੇ ਦੂਸ਼ਿਤ ਹੋਣ ਦੇ ਸੰਭਾਵਿਤ ਸਰੋਤਾਂ ਦੀਆਂ ਕੁਝ ਉਦਾਹਰਣਾਂ ਵਿੱਚ ਸਟੋਰੇਜ ਟੈਂਕੀਆਂ, ਸੈਪਟਿਕ ਪ੍ਰਣਾਲੀਆਂ, ਬੇਕਾਬੂ ਖਤਰਨਾਕ ਕੂੜਾਦਾਨ, ਲੈਂਡਫਿੱਲਸ, ਵਾਯੂਮੰਡਲ ਦੇ ਦੂਸ਼ਿਤ, ਰਸਾਇਣਾਂ ਅਤੇ ਸੜਕ ਦੇ ਲੂਣ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ। ਧਰਤੀ ਹੇਠਲੇ ਪਾਣੀ ਦੀ ਦੂਸ਼ਿਤਤਾ ਨਾਲ ਤਾਜ਼ੇ ਪਾਣੀ ਦੀ ਮੁੜ ਭਰਪਾਈ ਘੱਟ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਇਸ ਲਈ ਧਰਤੀ ਹੇਠਲੇ ਪਾਣੀ ਦੇ ਸਰੋਤਾਂ ਨੂੰ ਦੂਸ਼ਿਤ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਚਾ ਕੇ ਰੋਕਥਾਮ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਉਪਾਅ ਕਰਨਾ ਪਾਣੀ ਦੀ ਸੰਭਾਲ ਦਾ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਪਹਿਲੂ ਹੈ।
ਪਾਣੀ ਦੀ ਸੰਭਾਲ ਲਈ ਇੱਕ ਵਾਧੂ ਰਣਨੀਤੀ ਧਰਤੀ ਹੇਠਲੇ ਪਾਣੀ ਦੇ ਸਰੋਤਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਦੇ ਟਿਕਾਊ ਤਰੀਕਿਆਂ ਦਾ ਅਭਿਆਸ ਹੈ। ਹੇਠਲਾ ਪਾਣੀ ਗੁਰੁਤਾਕ੍ਰਸ਼ਨ ਖਿੱਚ ਕਾਰਨ ਵਗਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਝਰਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਨਿਕਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਧਰਤੀ ਹੇਠਲੇ ਪਾਣੀ ਦੇ ਵਧੇਰੇ ਪੰਪਿੰਗ ਨਾਲ ਧਰਤੀ ਹੇਠਲੇ ਪਾਣੀ ਦੇ ਪੱਧਰ ਵਿੱਚ ਕਮੀ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਜੇ ਇਹ ਜਾਰੀ ਰਿਹਾ ਤਾਂ ਇਹ ਸਰੋਤ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਧਰਤੀ ਅਤੇ ਉਪਰਲੀ ਸਤਹ ਦੇ ਪਾਣੀ ਜੁੜੇ ਹੋਏ ਹਨ ਅਤੇ ਧਰਤੀ ਹੇਠਲੇ ਪਾਣੀ ਦੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਵਰਤੋਂ ਘੱਟ ਕਰ ਸਕਦੀ ਹੈ ਅਤੇ, ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਉਦਾਹਰਣਾਂ ਵਿੱਚ, ਝੀਲਾਂ, ਨਦੀਆਂ ਅਤੇ ਨਦੀਆਂ ਦੀ ਜਲ ਸਪਲਾਈ ਨੂੰ ਘਟਾ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਸਮੁੰਦਰੀ ਤੱਟਵਰਤੀ ਇਲਾਕਿਆਂ ਵਿੱਚ, ਧਰਤੀ ਹੇਠਲੇ ਪਾਣੀ ਦੇ ਵੱਧ ਪੰਪ ਲਗਾਉਣ ਨਾਲ ਖਾਰੇ ਪਾਣੀ ਦੀ ਘੁਸਪੈਠ ਵਧ ਸਕਦੀ ਹੈ ਜਿਸਦੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ ਧਰਤੀ ਹੇਠਲੇ ਪਾਣੀ ਦੀ ਸਪਲਾਈ ਗੰਦੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਪਾਣੀ ਦੀ ਸੰਭਾਲ ਲਈ ਧਰਤੀ ਹੇਠਲੇ ਪਾਣੀ ਦੀ ਸਥਿਰ ਵਰਤੋਂ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ।
ਘਰੇਲੂ ਵਾਟਰ ਵਰਕਸ ਵੈਬਸਾਈਟ ਵਿੱਚ ਘਰੇਲੂ ਪਾਣੀ ਦੀ ਸੰਭਾਲ ਬਾਰੇ ਲਾਭਦਾਇਕ ਜਾਣਕਾਰੀ ਹੈ। ਇਸ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਵਿਚਾਰ ਦੇ ਉਲਟ ਕਿ ਪਾਣੀ ਨੂੰ ਬਚਾਉਣ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਢੰਗ ਹੈ ਪਾਣੀ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਵਿਵਹਾਰ ਨੂੰ ਘਟਾਉਣਾ (ਉਦਾਹਰਣ ਵਜੋਂ, ਥੋੜ੍ਹੇ ਜਿਹੇ ਸ਼ਾਵਰ ਲੈ ਕੇ), ਮਾਹਰ ਸੁਝਾਅ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਸਭ ਤੋਂ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਢੰਗ ਨਾਲ ਪਖਾਨਿਆਂ ਦੀ ਥਾਂ ਰੱਖਣਾ ਅਤੇ ਰੈਟਰੋਫਿਟਿੰਗ ਵਾਸ਼ਰ ਹੈ; ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਯੂ.ਐਸ. ਵਿੱਚ ਦੋ ਘਰੇਲੂ ਅੰਤ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਵਿੱਚ ਲੌਗਿੰਗ ਅਧਿਐਨ ਦੁਆਰਾ ਦਰਸਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ।
ਘਰ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਬਚਾਉਣ ਵਾਲੀ ਤਕਨਾਲੋਜੀ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ:
ਪਾਣੀ ਬਚਾਉਣ ਵਾਲੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਯੰਤਰ (ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਘੱਟ ਫਲੱਸ਼ ਪਖਾਨੇ) ਜੋ ਘਰਾਂ ਵਿੱਚ ਲਾਭਦਾਇਕ ਹਨ ਕਾਰੋਬਾਰੀ ਪਾਣੀ ਦੀ ਬਚਤ ਲਈ ਵੀ ਲਾਭਦਾਇਕ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਕਾਰੋਬਾਰਾਂ ਲਈ ਪਾਣੀ ਬਚਾਉਣ ਵਾਲੀ ਹੋਰ ਤਕਨਾਲੋਜੀ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ:
● ਪਾਣੀ ਕੁਦਰਤ
ਫਸਲਾਂ ਦੀ ਸਿੰਚਾਈ ਲਈ, ਪਾਣੀ ਦੀ ਅਨੁਕੂਲਤਾ ਦਾ ਮਤਲਬ ਹੈ: ਵਾਸ਼ਪੀਕਰਨ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਹੋਏ ਨੁਕਸਾਨ ਨੂੰ ਘੱਟ ਕਰਨਾ, ਵੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਉਤਪਾਦਨ ਦੌਰਾਨ ਰਨੋਫ ਜਾਂ ਸਬਸਫਰੇਸ ਡਰੇਨੇਜ। ਖਾਸ ਫਸਲੀ ਸੁਧਾਰ ਦੇ ਕਾਰਕਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਮਿਸ਼ਰਣ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਭਾਫ ਦਾ ਤਣ ਇਸਤੇਮਾਲ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਪੌਦੇ ਦੀਆਂ ਜ਼ਰੂਰਤਾਂ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਨ ਲਈ ਕਿੰਨੇ ਪਾਣੀ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ। ਹੜ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸਿੰਚਾਈ, ਸਭ ਤੋਂ ਪੁਰਾਣੀ ਅਤੇ ਸਭ ਤੋਂ ਆਮ ਕਿਸਮ, ਵੰਡ ਵਿੱਚ ਅਕਸਰ ਬਹੁਤ ਅਸਮਾਨ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਕਿਸੇ ਖੇਤ ਦੇ ਕੁਝ ਹਿੱਸਿਆਂ ਨੂੰ ਹੋਰ ਹਿੱਸਿਆਂ ਵਿੱਚ ਲੋੜੀਂਦੀਆਂ ਮਾਤਰਾਵਾਂ ਪਹੁੰਚਾਉਣ ਲਈ ਵਧੇਰੇ ਪਾਣੀ ਮਿਲ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਓਵਰਹੈੱਡ ਸਿੰਚਾਈ, ਸੈਂਟਰ-ਪਿਵੋਟ ਜਾਂ ਲੈਟਰਲ ਮੂਵਿੰਗ ਸਪ੍ਰਿੰਕਲਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਦਿਆਂ, ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਬਰਾਬਰ ਅਤੇ ਨਿਯੰਤ੍ਰਿਤ ਡਿਸਟ੍ਰੀਬਿ ਪੈਟਰਨ ਦੀ ਸੰਭਾਵਨਾ ਹੈ। ਡਰਿੱਪ ਸਿੰਚਾਈ ਸਭ ਤੋਂ ਮਹਿੰਗੀ ਅਤੇ ਘੱਟ ਵਰਤੀ ਜਾਂਦੀ ਕਿਸਮ ਹੈ, ਪਰ ਘੱਟ ਨੁਕਸਾਨ ਦੇ ਨਾਲ ਪੌਦੇ ਦੀਆਂ ਜੜ੍ਹਾਂ ਤੱਕ ਪਾਣੀ ਪਹੁੰਚਾਉਣ ਦੀ ਯੋਗਤਾ ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਤੁਪਕੇ ਸਿੰਜਾਈ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਕਿਫਾਇਤੀ ਹੈ, ਖ਼ਾਸਕਰ ਘਰੇਲੂ ਬਗੀਚੀ ਲਈ ਅਤੇ ਪਾਣੀ ਦੇ ਵੱਧ ਰਹੇ ਰੇਟਾਂ ਦੇ ਮੱਦੇਨਜ਼ਰ। ਟ੍ਰਿਪ ਸਿੰਚਾਈ ਦੇ ਢੰਗਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਨਾਲ ਹਰ ਸਾਲ ਸਪਰੇਅ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਸਿੰਚਾਈ ਪ੍ਰਣਾਲੀਆਂ ਦੀ ਥਾਂ ਲੈਣ ਵੇਲੇ ਹਰ ਸਾਲ 30,000 ਗੈਲਨ ਪਾਣੀ ਦੀ ਬਚਤ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਤੁਪਕੇ ਸਿੰਜਾਈ ਦੇ ਸਮਾਨ ਸਸਤੇ ਅਸਰਦਾਰ ਢੰਗ ਵੀ ਹਨ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਭਿੱਜਦੀਆਂ ਹੋਜ਼ਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਜੋ ਕਿ ਵਾਸ਼ਪੀਕਰਨ ਨੂੰ ਖ਼ਤਮ ਕਰਨ ਲਈ ਵੱਧਦੇ ਮਾਧਿਅਮ ਵਿੱਚ ਵੀ ਡੁੱਬ ਸਕਦੀ ਹੈ।
ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਸਿੰਚਾਈ ਪ੍ਰਣਾਲੀਆਂ ਨੂੰ ਬਦਲਣਾ ਇੱਕ ਮਹਿੰਗਾ ਕੰਮ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਬਚਾਅ ਦੇ ਯਤਨ ਅਕਸਰ ਮੌਜੂਦਾ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਦੀ ਕੁਸ਼ਲਤਾ ਨੂੰ ਵਧਾਉਣ 'ਤੇ ਕੇਂਦ੍ਰਤ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਵਿੱਚ ਸੰਕੁਚਿਤ ਮਿੱਟੀ ਨੂੰ ਚੂਸਣ, ਨਦੀ ਨੂੰ ਰੋਕਣ ਲਈ ਖਾਲੀਆਂ ਬਣਾਉਣ, ਅਤੇ ਸਿੰਜਾਈ ਦੇ ਕਾਰਜਕ੍ਰਮ ਨੂੰ ਅਨੁਕੂਲ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਮਿੱਟੀ ਦੀ ਨਮੀ ਅਤੇ ਬਾਰਸ਼ ਸੈਂਸਰਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਕੁਸ਼ਲਤਾ ਵਿੱਚ ਵੱਡੇ ਲਾਭ ਮੌਜੂਦਾ ਸਿੰਜਾਈ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਦੇ ਮਾਪ ਅਤੇ ਵਧੇਰੇ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਪ੍ਰਬੰਧਨ ਦੁਆਰਾ ਸੰਭਵ ਹਨ। 2011 ਦੀ ਯੂ.ਐਨ.ਈ.ਪੀ. ਗ੍ਰੀਨ ਆਰਥਿਕਤਾ ਰਿਪੋਰਟ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ “ਹਰੀ ਖਾਦ, ਮਲਚਿੰਗ ਅਤੇ ਫਸਲਾਂ ਦੀ ਰਹਿੰਦ-ਖੂੰਹਦ ਅਤੇ ਜਾਨਵਰਾਂ ਦੀ ਖਾਦ ਦੀ ਮੁੜ ਵਰਤੋਂ ਤੋਂ ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਜੈਵਿਕ ਪਦਾਰਥ ਮਿੱਟੀ ਦੀ ਪਾਣੀ ਸੰਭਾਲਣ ਦੀ ਸਮਰੱਥਾ ਅਤੇ ਮੁਸ਼ੱਕਤ ਬਾਰਸ਼ ਦੌਰਾਨ ਪਾਣੀ ਜਜ਼ਬ ਕਰਨ ਦੀ ਯੋਗਤਾ ਨੂੰ ਵਧਾਉਂਦੇ ਹਨ” ਜੋ ਮੌਸਮ ਵਿੱਚ ਖੁਸ਼ਕ ਸਮੇਂ ਦੌਰਾਨ ਬਾਰਸ਼ ਅਤੇ ਸਿੰਚਾਈ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਨੂੰ ਅਨੁਕੂਲ ਬਣਾਉਣ ਦਾ ਇੱਕ ਤਰੀਕਾ ਹੈ।
ਪਾਣੀ ਦੀ ਘਾਟ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧਨ ਕਰਨਾ ਇੱਕ ਮੁਸ਼ਕਲ ਸਮੱਸਿਆ ਬਣ ਗਈ ਹੈ। ਦੁਨੀਆ ਦੀ 40% ਤੋਂ ਵੱਧ ਆਬਾਦੀ ਅਜਿਹੇ ਖਿੱਤੇ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਪਾਣੀ ਦੀ ਮੰਗ ਇਸ ਦੀ ਸਪਲਾਈ ਤੋਂ ਵੱਧ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਸਪਲਾਈ ਅਤੇ ਮੰਗ ਵਿਚਾਲੇ ਅਸੰਤੁਲਨ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਮੌਸਮ ਵਿੱਚ ਤਬਦੀਲੀ ਅਤੇ ਆਬਾਦੀ ਦੇ ਵਾਧੇ ਜਿਹੇ ਸਥਾਈ ਮੁੱਦਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ, ਪਾਣੀ ਨੂੰ ਪਾਣੀ ਦੀ ਸੰਭਾਲ ਲਈ ਇੱਕ ਜ਼ਰੂਰੀ ਢੰਗ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ। ਗੰਦੇ ਪਾਣੀ ਦੇ ਇਲਾਜ ਲਈ ਕਈ ਤਰੀਕਿਆਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਜੋ ਇਹ ਸੁਨਿਸ਼ਚਿਤ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕੇ ਕਿ ਖਾਣ ਦੀਆਂ ਫਸਲਾਂ ਅਤੇ / ਜਾਂ ਪੀਣ ਵਾਲੇ ਪਾਣੀ ਦੀ ਸਿੰਚਾਈ ਲਈ ਇਸ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਹੈ।
ਸਮੁੰਦਰ ਦੇ ਪਾਣੀ ਦੇ ਨਿਕਾਸ ਲਈ ਤਾਜ਼ੇ ਪਾਣੀ ਦੇ ਨਿਕਾਸ ਨਾਲੋਂ ਵਧੇਰੇ ਊਰਜਾ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ। ਇਸ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ, ਵਿਸ਼ਵ ਭਰ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਦੀ ਘਾਟ ਦੇ ਜਵਾਬ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਸਮੁੰਦਰੀ ਪਾਣੀ ਨਿਕਾਸ ਪਲਾਂਟ ਬਣਾਏ ਗਏ ਹਨ। ਇਹ ਸਮੁੰਦਰੀ ਪਾਣੀ ਦੇ ਨਿਕਾਸ ਦੇ ਪ੍ਰਭਾਵਾਂ ਦੇ ਮੁਲਾਂਕਣ ਅਤੇ ਡੀਸੀਲੀਨੇਸ਼ਨ ਤਕਨਾਲੋਜੀ ਨੂੰ ਬਿਹਤਰ ਬਣਾਉਣ ਦੇ ਤਰੀਕੇ ਲੱਭਣ ਲਈ ਜ਼ਰੂਰੀ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਵਰਤਮਾਨ ਖੋਜ ਵਿੱਚ ਡੀਸੀਲੀਨੇਸ਼ਨ ਦੇ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਅਤੇ ਘੱਟ ਤੋਂ ਘੱਟ ਊਰਜਾ ਦੇ ਤੀਬਰ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨੂੰ ਨਿਰਧਾਰਤ ਕਰਨ ਲਈ ਪ੍ਰਯੋਗਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ।
ਰੇਤ ਦੀ ਫਿਲਟ੍ਰੇਸ਼ਨ ਇੱਕ ਹੋਰ ਤਰੀਕਾ ਹੈ ਜੋ ਪਾਣੀ ਦੇ ਇਲਾਜ ਲਈ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਤਾਜ਼ਾ ਅਧਿਐਨ ਦਰਸਾਉਂਦੇ ਹਨ ਕਿ ਰੇਤ ਦੇ ਫਿਲਟ੍ਰੇਸ਼ਨ ਨੂੰ ਹੋਰ ਸੁਧਾਰਾਂ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ, ਪਰ ਇਹ ਪਾਣੀ ਤੋਂ ਜਰਾਸੀਮਾਂ ਨੂੰ ਹਟਾਉਣ ਦੀ ਆਪਣੀ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ੀਲਤਾ ਦੇ ਨਾਲ ਔਪਟੀਮਾਈਜ਼ੇਸ਼ਨ ਦੇ ਨੇੜੇ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਰੇਤ ਦੇ ਫਿਲਟਰੇਸ਼ਨ ਪ੍ਰੋਟੋਜੋਆ ਅਤੇ ਬੈਕਟੀਰੀਆ ਨੂੰ ਹਟਾਉਣ ਲਈ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਵਾਇਰਸਾਂ ਨੂੰ ਹਟਾਉਣ ਲਈ ਸੰਘਰਸ਼ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਵੱਡੇ ਪੱਧਰ 'ਤੇ ਰੇਤ ਦੇ ਫਿਲਟ੍ਰੇਸ਼ਨ ਸਹੂਲਤਾਂ ਲਈ ਵੱਡੇ ਸਤਹ ਵਾਲੇ ਖੇਤਰਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਅਨੁਕੂਲ ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।
ਰੀਸਾਈਕਲ ਕੀਤੇ ਪਾਣੀ ਤੋਂ ਜਰਾਸੀਮਾਂ ਨੂੰ ਕੱਢਣਾ ਉੱਚ ਤਰਜੀਹ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਗੰਦੇ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਹਮੇਸ਼ਾ ਜੀਵਾਣੂ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜੋ ਮਨੁੱਖਾਂ ਨੂੰ ਸੰਕਰਮਿਤ ਕਰਨ ਦੇ ਸਮਰੱਥ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਰੀਸਾਈਕਲ ਕੀਤੇ ਪਾਣੀ ਲਈ ਮਨੁੱਖੀ ਜਨਸੰਖਿਆ ਲਈ ਕੋਈ ਖ਼ਤਰਾ ਨਾ ਬਣਨ ਲਈ ਜਰਾਸੀਮ ਦੇ ਵਾਇਰਸਾਂ ਦੇ ਪੱਧਰ ਨੂੰ ਇੱਕ ਨਿਸ਼ਚਤ ਪੱਧਰ ਤੱਕ ਘਟਾਉਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਇਲਾਜ ਕੀਤੇ ਗੰਦੇ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਜਰਾਸੀਮ ਦੇ ਵਾਇਰਸ ਦੇ ਪੱਧਰ ਦਾ ਮੁਲਾਂਕਣ ਕਰਨ ਦੇ ਹੋਰ ਸਹੀ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨੂੰ ਨਿਰਧਾਰਤ ਕਰਨ ਲਈ ਹੋਰ ਖੋਜ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ।
This article uses material from the Wikipedia ਪੰਜਾਬੀ article ਪਾਣੀ ਦੀ ਸੰਭਾਲ, which is released under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 license ("CC BY-SA 3.0"); additional terms may apply (view authors). ਇਹ ਸਮੱਗਰੀ CC BY-SA 4.0 ਹੇਠ ਮੌਜੂਦ ਹੈ। ਅਜਿਹਾ ਨਾ ਹੋਣ ਉੱਤੇ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਤੌਰ ਉੱਤੇ ਦੱਸਿਆ ਜਾਵੇਗਾ। Images, videos and audio are available under their respective licenses.
®Wikipedia is a registered trademark of the Wiki Foundation, Inc. Wiki ਪੰਜਾਬੀ (DUHOCTRUNGQUOC.VN) is an independent company and has no affiliation with Wiki Foundation.