Сергей Прокофьев

РСФСР халык артисты (1947). Ленин премиясе лауреаты (1957) һәм алты Сталин премиясе (1943, 1946 — өч тапкыр, 1947, 1952).

Җенес	ир-ат
Ватандашлык	Россия империясе  СССР
Туу датасы	23 апрель 1891(1891-04-23)[…]
Туу урыны	Сонцовка[d], Екатеринослав губернасы, Россия империясе
Үлем датасы	5 март 1953(1953-03-05)[…] (61 яшь)
Үлем урыны	Мәскәү, РСФСР, СССР
Үлем сәбәбе	мигә кан йөгерү[d]
Җирләнгән урыны	Новодевичье зираты[d]
Ире яки хатыны	Прокофьева, Лина Ивановна[d] һәм Мира Мендельсон[d]
Балалар	Олег Сергеевич Прокофьев[d]
Һөнәр төре	композитор, пианист, дирижёр
Эшчәнлек өлкәсе	шаһмат һәм музыка
Әлма-матер	Санкт-Петербург дәүләт консерваториясе[d]
Шәкертләр	Марк Эддингер[d]
Укытучылары	Рейнгольд Морицевич Глиэр[d], Николай Андреевич Римский-Корсаков[d], Николай Николаевич Черепнин[d] һәм Анна Николаевна Есипова[d]
Музыкаль инструмент	фортепиано[d]
Әсәрләр исемлеге	Список произведений Сергея Прокофьева[d]
Әгъзалык	Союз композиторов СССР[d]
Жанр	опера, Симфония, Balet һәм классик музыка[d]
Бүләкләр	золотая медаль Королевского филармонического общества[d] (1944)
Рәсми веб-сайт	sprkfv.net​(ингл.)
Досье в	Швейцарский архив исполнительских искусств[d]
Commons Creator бите	Sergei Prokofiev
Сергей Прокофьев Викиҗыентыкта

Прокофьев барлык заманча жанрларда язган. Аның каләмендә 8 опера, 8 балет, 7 симфония һәм башка оркестр әсәрләре, оркестр белән уен коралы өчен 9 концерт, 9 фортепиано сонаты, оратория һәм кантаталар, камералы вокаль һәм инструменталь әсәрләр, кино һәм театр өчен музыка бар.

Прокофьев үз новаторлык стилен булдырган. Новатор сыйфатлары белән иртә һәм чит ил һәм совет чорларының иншалары билгеләнгән. Аның күп кенә әсәрләре (130 опус) — мәсәлән, Беренче, Бишенче һәм Җиденче симфонияләр, «Ромео һәм Джульетта» (1935), «Золушка» (1945), «Таш гөл» (1950), «Любовь к трём апельсинам» опералары (1919), «Война и мир» (1942), Беренче, Икенче һәм Өченче фортепиано концертлары, «К 20-летию Октября» (1937), «Александр Невский» (1939) һәм «Здравица» (1939) кантатлары, «Петя и волк» (1936) симфоник әкияте, «Поручик Киже» (1934), «Александр Невский» (1938), «Иван Грозный» (1945), Җиденче соната, «Мимолётность», «Наваждание» һәм башка фортепиано пьесалары — дөнья музыка культурасы хәзинәсенә керәләр.

Прокофьев XX гасырның иң әһәмиятле һәм репертуар композиторлары рәтенә керә. Традиция буенча музыка белгечләре һәм музыка язучылары С. С. Прокофьевны йә «рус композиторы» буларак, йә «совет композиторы» буларак билгелиләр. СССРның белешмә әдәбиятында, мәсәлән, БСЭ ның 2 нче басмасында (1955), БСЭ ның 3 нче басмасында (1975) һәм башкаларда Прокофьев «совет композиторы» буларак, «Музыкаль энциклопедия»дә (1978) — совет мәдәниятенең әйдәп баручы эшлеклесе буларак билгеләнә. Совет чорыннан соңгы тәрҗемәи хәлендә әдәбиятчы И. Г. Вишневецкий (2009) китабының герое «рус композиторы», дип билгеләнгән. Россия гражданлыгы булган яки Россия гражданлыгы булган мәдәният эшлеклеләре өчен БРЭ да бердәм атрибут — «Россия» кулланыла.

Музыка белгече С. А. Петухованың Прокофьевка карата «рус композиторы»» дигән билгеләмәсе кулланыла, шул ук вакытта «Россия» гражданлыгын яки «Россия виолончелистлары» дип Россия виолончелистлары билгеләнгән. Санкт-Петербург филармониясе сайтында Ю. Н. Холопов мәкаләсендә С. С. Прокофьев «бөек рус композиторы», «Совет теоретик музыкасында Прокофьев иҗаты» (1972) мәкаләсендә «совет композиторы» һәм «бөек рус музыканты» буларак таныла. «Прокофьев гармониясенең хәзерге заман үзенчәлекләре» (1967) монографиясендә шул ук автор Прокофьев иҗатын «совет музыкасының горурлыгы» буларак тасвирлый, гәрчә шул ук вакытта Прокофьевның иҗатының «совет» чорыннан читтә дә новаторлык гармониясен объектив сурәтли.

Мәскәү консерваториясе ректоры А. С. Соколов С. С. Прокофьевның тууына 120 ел тулу уңаеннан Халыкара фәнни конференциядә һәм музыкаль фестивальдә катнашучыларга сәламләү сүзендә болай дигән: «Бөек рус композиторы исеме бөтен дөньяга билгеле. Прокофьев эшчәнлеге Россиядә, Ауропада һәм Америкада уза».

«Прокофьевские чтения» (2016) мәкаләләре җыентыгында Прокофьев һәм башка ватан композиторлары турында «рус композиторы» һәм «рус композиторлары» 10 тапкыр , ә «Россия композиторлары» — бары 1 тапкыр. Соңгы елларда С. С. Прокофьевка карата «рус композиторы» тотрыклы кушылмасы О. Л. Девятованың «Совет Россиясендә Сергей Прокофьев: конформист яки ирекле рәссам» дигән мәкаләсендә китерелгән (2013), «Әдәбият газетасында» (2016) һәм «Время Прокофьевых» (2017) Композиторларының Ачык конкурсы турында Положениедә (2017). О. Л. Девятова С. М. Слонимскийның С. С. Прокофьевның «XIX гасыр рус классикларының иҗади линиясе» дигән сүзләреннән өземтә китерә һәм, композитор үзен рус мәдәнияте, аның милли традицияләре белән тәрбияләнгән рус кешесе һәм музыканты итеп тойган, дип яза. Шул рәвешле, Прокофьев дөньякүләм классик музыкада рус милли традициясен йөртүче һәм новатор буларак чыгыш ясый. Прокофьев турында рус композиторы буларак замандашлары телгә алган. 1915 елда Италиядә әйтелгән Стравинскийның «Дневник» дигән бәяләмәсендә түбәндәгеләр язылган: «Минем 2 нче Концерт, «Токкату» һәм 2 нче Сонат ишеткәч, Стравинский, минем чын рус композиторы булуымны һәм Россиядә рус композиторларыннан башка миндә юклыгымны әйтеп, бик соклана башлаган. Прокофьев үзен «рус композиторы» дип атаган, бу аның «Шут» балеты булдыру турындагы 1915 елгы көндәлек язмасында үз-үзен тануы белән раслана: «Милли төсмер аларда шактый ачык сизелә иде. Мин хәзер һәрвакыт уйладым, мин рус композиторы һәм минем руслар шаяртулары турында язганда, һәм бу миңа инша өчен бөтенләй яңа, кабатланмас өлкә ачты».