1930 දශකයේ සිදූවූ මහා අවපාතයෙන් පසු ඇති වූ බරපතලම මූල්‍ය අර්බුදය ලෙස බොහෝ ආර්ථික විද්‍යා  විසින්   සැලකේ. [1] [2] [3] [4]     

මෙම අර්බුදය 2007 දී ආරම්භ වූයේ එක්සත් ජනපදයේ ප්‍රථමික සුරැකුම් වෙළඳපොලේ අවප්‍රමාණය වීමත් සමඟ ය. එය 2008 සැප්තැම්බර් 15 වන දින ලේමන් බ්‍රදර්ස් ආයෝජන බැංකුවේ බිඳවැටීමත් සමඟ ජාත්‍යන්තර බැංකු අර්බුදයක් දක්වා වර්ධනය විය. ලෙමන් බ්‍රදර්ස් වැනි බැංකු විසින් අසීමාන්තික අවදානම් දැරීම නිසා ගෝලීය වශයෙන් මූල්‍යමය බලපෑම  ත්‍රව්ර  කිරීමට හේතු පාදක විය. ලෝක මූල්‍ය පද්ධතියේ බිඳවැටීමක් වැළැක්වීම සඳහා මූල්‍ය ආයතනවල දැවැන්ත ඇපදීම් සහ වෙනත් සහනදායී මූල්‍ය හා මූල්‍ය ප්‍රතිපත්ති යොදා ගන්නා ලදී. කෙසේවෙතත්, අර්බුදය ගෝලීය ආර්ථික පසුබෑමක් වූ මහා පසුබෑමෙන් පසුව විය. ආසියානු වෙලඳපොලවල් (චීනය, හොංකොං, ජපානය, ඉන්දියාව යනාදිය) එක්සත් ජනපදයේ උප ප්‍රමුඛ අර්බුදයෙන් පසු වහාම බලපෑමට ලක් වූ අතර අස්ථාවර විය. යුරෝව භාවිතා කරන යුරෝපීය රටවල බැංකු පද්ධතියේ අර්බුදයක් වූ යුරෝපීය ණය අර්බුදය පසුව අනුගමනය විය.

"එක්සත් ජනපදයේ මූල්‍ය ස්ථායිතාව ප්‍රවර්ධනය කිරීම" සඳහා වූ අර්බුදයෙන් පසුව 2010 දී එක්සත් ජනපදයේ ඩොඩ්-ෆ්‍රෑන්ක් වෝල් වීදියේ ප්‍රතිසංස්කරණ හා පාරිභෝගික ආරක්ෂණ පනත බලාත්මක කරන ලදී. බාසල් III ප්‍රාග්ධනය සහ ද්‍රවශීලතා ප්‍රමිතීන් ලොව පුරා රටවල් විසින් සම්මත කරන ලදී.