Paweł Socha (ur.
10 stycznia 1935 w Wojsławicach) – polski duchowny rzymskokatolicki, członek Zgromadzenia Księży Misjonarzy, doktor nauk teologicznych, biskup pomocniczy zielonogórsko-gorzowski w latach 1973–2012 (do 1992 gorzowski), od 2012 biskup pomocniczy senior diecezji zielonogórsko-gorzowskiej.
Biskup tytularny Tunigaby | |||
Paweł Socha (2024) | |||
| |||
Kraj działania | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia | 10 stycznia 1935 | ||
Biskup pomocniczy zielonogórsko-gorzowski | |||
Okres sprawowania | 1973–2012 (do 1992 gorzowski) | ||
Wyznanie | |||
Kościół | |||
Inkardynacja | |||
Śluby zakonne | 8 grudnia 1956 | ||
Prezbiterat | 22 maja 1958 | ||
Nominacja biskupia | 20 listopada 1973 | ||
Sakra biskupia | 26 grudnia 1973 | ||
Odznaczenia | |||
Data konsekracji | 26 grudnia 1973 |
---|---|
Miejscowość | Gorzów Wielkopolski |
Miejsce | |
Konsekrator | |
Współkonsekratorzy |
Urodził się 10 stycznia 1935 w Wojsławicach. W 1951 wstąpił do Zgromadzenia Księży Misjonarzy, 8 grudnia 1956 złożył śluby wieczyste. W latach 1952–1958 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Instytucie Teologicznym Księży Misjonarzy w Krakowie. Święceń prezbiteratu udzielił mu 22 maja 1958 w kościele seminaryjnym Księży Misjonarzy pw. Nawrócenia św. Pawła w Krakowie tamtejszy administrator apostolski Eugeniusz Baziak, arcybiskup metropolita lwowski. W latach 1959–1962 studiował na Sekcji Teologii Fundamentalnej Wydziału Teologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, otrzymując magisterium z teologii. Tamże w 1969 na podstawie dysertacji Istota Tradycji według Konstytucji dogmatycznej «Dei Verbum» w świetle współczesnej teologii uzyskał doktorat nauk teologicznych w dziedzinie teologii fundamentalnej.
W latach 1958–1959 pracował jako wikariusz w parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Żaganiu. W latach 1962–1973 pełnił funkcję egzaminatora prosynodalnego. Od 1969 do 1972 należał do diecezjalnej rady kapłańskiej.
W 1962 został wykładowcą w Wyższym Seminarium Duchownym w Gościkowie-Paradyżu, gdzie prowadził wykłady z teologii fundamentalnej, teologii dogmatycznej i religiologii. Ponadto w latach 1970–1973 pełnił w seminarium funkcję prefekta, w latach 1973–1974 był ojcem duchownym, zaś w latach 1975–1978 sprawował urząd rektora. Od 1989 do 1996 prowadził wykłady z teologii dogmatycznej w Instytucie Formacji Duchowej dla Świeckich w Gorzowie Wielkopolskim, a w 1994 objął wykłady z teologii życia wewnętrznego w Wyższym Seminarium Duchownym w Legnicy.
20 listopada 1973 papież Paweł VI mianował go biskupem pomocniczym diecezji gorzowskiej ze stolicą tytularną Tunigaba. Święcenia biskupie otrzymał 26 grudnia 1973 w katedrze Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Gorzowie Wielkopolskim. Udzielił mu ich kardynał Karol Wojtyła, arcybiskup metropolita krakowski, któremu asystowali Ignacy Jeż, biskup diecezjalny koszalińsko-kołobrzeski, i Wilhelm Pluta, biskup diecezjalny gorzowski. Jako dewizę biskupią przyjął słowa „Facere veritatem in caritate” (Czynić prawdę w miłości). Od 25 marca 1992, gdy papież Jan Paweł II dokonał reorganizacji diecezji i zmienił jej nazwę, był biskupem pomocniczym diecezji zielonogórsko-gorzowskiej. W 1974 został ustanowiony wikariuszem generalnym diecezji. Dwukrotnie, w 1986 i 1993, zarządzał diecezją jako jej administrator. W kurii diecezjalnej objął stanowiska: przewodniczącego Wydziału Nauki Katolickiej oraz Wydziału ds. Duchowieństwa i Osób Konsekrowanych, wiceprzewodniczącego Wydziału Duszpasterskiego, przewodniczącego Komisji ds. Stałej Formacji Kapłanów, Komisji Liturgicznej oraz Komisji ds. Rodziny. Należał do rady kapłańskiej, kolegium konsultorów i rady duszpasterskiej. W latach 1987–1989 kierował pracami diecezjalnej komisji badającej kult i łaski otrzymane za wstawiennictwem Matki Bożej Cierpliwie Słuchającej. W latach 1990–1993 zasiadał w komitecie redakcyjnym „Gorzowskich Wiadomości Diecezjalnych”, a w 1994 został redaktorem naczelnym diecezjalnego pisma „Ecclesiastica”. Oprócz tego przewodniczył Kapitule Odznaczeń „Zasłużony dla Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej”. 16 stycznia 2012 papież Benedykt XVI przyjął jego rezygnację z obowiązków biskupa pomocniczego zielonogórsko-gorzowskiego.
W Episkopacie Polski został przewodniczącym Komisji ds. Duchowieństwa (1980–1996). Ponadto należał do Komisji „Iustitia et Pax” (1975–1978), Komisji ds. Seminariów Duchownych (1975–1980 i 1989–1996), Komisji ds. Duszpasterstwa Ogólnego (1978–1996), Komisji ds. Duszpasterstwa Akademickiego (1980–1989), Komisji ds. Ateizmu (1980–1989), a także Komisji ds. Polonii i Polaków za Granicą oraz Komisji Mieszanej: Biskupi – Wyżsi Przełożeni Zakonni. W latach 1982–1997 pełnił funkcję dyrektora krajowego Unii Apostolskiej Kleru (w 1985 wszedł w skład jej międzynarodowego zarządu). W 1990 był uczestnikiem VIII Synodu Biskupów w Rzymie.
Postanowieniem prezydenta RP Andrzeja Dudy z 11 maja 2018 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
W 2018 nadano mu honorowe obywatelstwo gminy Gózd. W 2007 został odznaczony Odznaką Honorową za Zasługi dla Województwa Lubuskiego.
This article uses material from the Wikipedia Polski article Paweł Socha, which is released under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 license ("CC BY-SA 3.0"); additional terms may apply (view authors). Treść udostępniana na licencji CC BY-SA 4.0, jeśli nie podano inaczej. Images, videos and audio are available under their respective licenses.
®Wikipedia is a registered trademark of the Wiki Foundation, Inc. Wiki Polski (DUHOCTRUNGQUOC.VN) is an independent company and has no affiliation with Wiki Foundation.