Włodzimierz Szaranowicz: Polski dziennikarz sportowy

21 marca 1949 w Warszawie jako Vladimir Šaranović) – polski dziennikarz radiowy i telewizyjny, prezenter i komentator sportowy, a także koszykarz, pedagog i trener pochodzenia czarnogórskiego.

Włodzimierz Szaranowicz

Vladimir Šaranović

Włodzimierz Szaranowicz (2020)
Data i miejsce urodzenia	21 marca 1949 Warszawa
Zawód, zajęcie	dziennikarz sportowy, nauczyciel, trener
Miejsce zamieszkania	Milanówek
Narodowość	polsko-czarnogórska
Alma Mater	Akademia Wychowania Fizycznego w Warszawie
Pracodawca	Polskie Radio (1976–1983?) Telewizja Polska (1977–2019)
Małżeństwo	Magdalena Szaranowicz
Dzieci	Marta, Luka, Michał
Odznaczenia
Multimedia w Wiki Commons
Cytaty w Wikicytatach

Od 1976 związany był z Polskim Radiem, od 1977 z Telewizją Polską. Dyrektor redakcji sportowej Telewizji Polskiej i kanału TVP Sport (2009–2017). W swojej karierze sprawozdawcy sportowego był dziewiętnaście razy akredytowany na letnie i zimowe igrzyska olimpijskie (od igrzysk w Moskwie w 1980 do igrzysk w Pjongczangu w 2018), co stawia go pod tym względem na pierwszym miejscu wśród wszystkich polskich dziennikarzy sportowych i w czołówce światowej listy. W marcu 2019 poinformował o zakończeniu pracy zawodowej. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Jest synem czarnogórskich imigrantów z Jugosławii. Jego matka pochodziła z Cetynii, ojciec wywodził się ze znanego rodu Šaranoviciów z okolic Podgoricy; w czasie II wojny światowej był partyzantem i trafił do obozu jenieckiego we Włoszech. Matka Włodzimierza również przebywała w jenieckim obozie na Bałkanach, później przez długi czas mieszkała w Stanach Zjednoczonych. Po wojnie Šaranović studiował prawo, uczył się też na Akademii Wojskowej, pracował w placówce dyplomatycznej w Pradze, a później w Warszawie, gdzie w Ministerstwie Spraw Zagranicznych poznał przyszłą żonę. W 1948 w Jugosławii rozpoczęły się czystki dotyczące byłych partyzantów. Šaranović otrzymał już nominację na ambasadora w Rzymie, ale w ojczyźnie mogło też czekać na niego więzienie. Ostatecznie wraz z żoną pozostał w Polsce, gdzie w 1949 urodził się ich syn, Vladimir.

Długo wstydził się swojej etnicznej inności – odmawiał rozmawiania z rodzicami po serbsku i używał polskiego imienia Włodzimierz. Kraj przodków odwiedził po raz pierwszy w wieku 21 lat, biorąc udział w pogrzebie swego stryja. Poznał też wtedy swojego kuzyna Slobodana, z którym połączyła go bardzo mocna więź – dopiero po jego śmierci spolszczył w 2010 swoje nazwisko. Rodzice Szaranowicza nigdy nie zdecydowali się na podróż do Jugosławii, sam Włodzimierz odwiedzał Czarnogórę regularnie i mocno przeżył wojnę domową.

W dzieciństwie mieszkał na Saskiej Kępie, później wraz z rodziną przeniósł się na Muranów. Jego młodszy brat Czedomir po ukończeniu studiów w Polsce wyjechał w 1979 do USA. Włodzimierz ukończył L Liceum Ogólnokształcące im. Ruy Barbosy w Warszawie. Z kolegami ze szkoły i podwórka uprawiał wiele sportów, m.in. grał w koszykówkę, poza tym chętnie pływał i biegał. Decyzję o wyborze sportu jako swej drogi życiowej podjął po zwycięstwie Zdzisława Krzyszkowiaka na igrzyskach w Rzymie w 1960. Ukończył warszawską AWF na specjalizacji koszykówki (miał zajęcia m.in. z Walentym Kłyszejką) i uzyskał dyplom trenera drugiej klasy. Pracował jako nauczyciel wychowania fizycznego w Aninie i w Szkole Podstawowej nr 138 w Międzylesiu. Tam, z grupą dziewcząt z piątej klasy i z pobliskiego klasztornego domu dziecka, wygrał koszykarską olimpiadę warszawską. Wśród jego zawodniczek była Alicja Szczęsna, późniejsza żona Macieja i matka Wojciecha. Na AWF spikerował na meczach koszykówki, siatkówki i piłki ręcznej.

Jeszcze w liceum, grając w koszykówkę (na pozycji rozgrywającego), zdobył ze swoją drużyną wiele medali rozgrywek młodzieżowych. Na studiach występował w barwach AZS Warszawa. Sportową karierę zakończył w wyniku wypadku podczas jazdy na nartach w Sudetach, gdy zahaczył o korzeń ukryty pod śniegiem. Sytuacja była na tyle poważna, że nieomal skończyłoby się amputacją. Noga, w której zbierała się ropa, goiła się trzy lata, stwierdzono ponadto staw rzekomy. Zrost rozpoczął się dopiero po upadku Szaranowicza ze schodów, uderzeniu z całej siły nogą o ścianę i jej ponownym złamaniu. Później często doznawał kolejnych kontuzji, a do wyczynowego sportu nigdy nie powrócił.

Planował rozpocząć karierę naukową i szerzyć wiedzę o historii sportu. Zamiast tego dwukrotnie wyjeżdżał do Szwecji, a także do Anglii. Pracował jako sprzedawca obrazków, sprzątacz w parku zabaw Liseberg i barman w Swiss Cottage.

W 1976 razem z Dariuszem Szpakowskim i Henrykiem Urbasiem został przyjęty do pracy na etacie w Polskim Radiu, gdzie pracowała już jego matka (jako inspektor programowy). Ich nauczycielami radiowej profesji byli Bohdan Tomaszewski i Bogdan Tuszyński, wymowy uczył natomiast Gustaw Holoubek.

W 1978 relacjonował dla radia mistrzostwa świata w boksie w Belgradzie. W 1980 komentował igrzyska w Moskwie (m.in. szermierkę). Na radiowej antenie prowadził m.in. Gimnastykę poranną i Kronikę sportową.

 

Debiut w Telewizji Polskiej zaliczył w lutym 1977, kiedy zastąpił Tomasza Hopfera w magazynie dla dzieci i młodzieży Teleranek. Przez kilka lat prowadził w nim cykl Gawędy sportowe. Na stałe do TVP przeniósł się w 1983.

Na antenie TVP wielokrotnie był gospodarzem czy gościem studio przy różnej rangi wydarzeniach sportowych. Prowadził też m.in. Studio Sport, programy Sportowa niedziela i Sportowa sobota. W autorskim programie Jeden na jeden rozmawiał o sporcie z zawodnikami i trenerami. Przekazywał telewidzom relacje z wielu dyscyplin. Na początku komentował kolarstwo, później również pływanie, piłkę nożną (m.in. Euro 2000) i ręczną, siatkówkę i boks. Najczęściej jednak do kabiny komentatorskiej zasiadał przy okazji rozgrywania zawodów lekkoatletycznych (wielokrotnie mistrzostwa świata) i narciarskich, ze szczególnym uwzględnieniem skoków narciarskich. Regularnie komentował również ceremonie otwarcia i zamknięcia kolejnych igrzysk olimpijskich. Jedynymi igrzyskami, na jakich go zabrakło od momentu debiutu były igrzyska w Los Angeles w 1984.

W pierwszej połowie lat 90. wylansował modę na koszykówkę w Polsce, wtedy bowiem TVP rozpoczęła regularne transmitowanie spotkań ligi NBA. Szaranowicz komentował je razem z Ryszardem Łabędziem (czasami także z Markiem Rudzińskim), a każdą transmisję zaczynał od charakterystycznego zawołania Hej, hej, tu NBA. Telewizyjna widownia tych spotkań sięgała niekiedy kilku milionów widzów. Jeszcze większą popularnością cieszyły się dekadę później ekspresywnie komentowane przez Szaranowicza transmisje zawodów Pucharu Świata w skokach narciarskich. Sukcesy Adama Małysza spowodowały zjawisko Małyszomanii, zaś relacje z występów najpierw jego, a potem Kamila Stocha w szczytowych momentach były śledzone w TVP nawet przez kilkanaście milionów widzów. Po ostatnim w karierze skoku Małysza na mistrzostwach świata w 2011 Szaranowicz rozpłakał się na antenie.

 

W latach 2002–2009 był jednym z prowadzących magazyn poranny Pytanie na śniadanie w TVP2, natomiast w latach 2007–2008 zasiadał w jury programu rozrywkowego Gwiazdy tańczą na lodzie w tej samej stacji.

Od 12 listopada 2009 do 31 maja 2017 był dyrektorem kanału TVP Sport. Tym samym jednocześnie był szefem sportu w Telewizji Polskiej.

Zasiadał w Komisji ds. Mediów i Marketingu Polskiego Związku Piłki Nożnej.

Obowiązki zawodowe i postępujące z wiekiem problemy zdrowotne sprawiły, że Szaranowicz zaczął ograniczać swoją aktywność sportową.

19 lutego 2018 na zakończenie transmisji drużynowego konkursu skoków narciarskich podczas ZIO 2018 w Pjongczangu zapowiedział, że to jego ostatnie zimowe igrzyska w roli dziennikarza. W marcu 2019 (w dniu 70. urodzin Szaranowicza) opublikowano jego rozmowę z Jerzym Chromikiem, w której poinformował o przejściu na emeryturę z powodu choroby neurologicznej (w wywiadzie nie powiedział, na jaką chorobę cierpi), której objawy zaczął dostrzegać cztery lata wcześniej. Pożegnalny benefis dziennikarza pt. „Halo Włodku!” odbył się 29 marca w siedzibie Polskiego Komitetu Olimpijskiego w Warszawie. W wydarzeniu wzięli udział medaliści imprez sportowych, których występy Szaranowicz komentował, jego rodzina, przyjaciele i zawodowi wychowankowie oraz osoby związane z Telewizją Polską.

• Trzy olimpiady (1980) – narrator (głos)
• Pierwszy medal (1980) – narrator (głos)
• Flubber (1997) – komentator meczu koszykówki (głos)
• Złotopolscy (1998) – dziennikarz (odc. 13)
• Nóż w głowie Dino Baggio (1999) – reporter
• Kurczak Mały (2005) – komentator sportowy (głos)
• Faceci do wzięcia (2008) – (odc. 76)
• Jeż Jerzy (2010) – on sam (głos)

W 2005 razem z Dariuszem Szpakowskim użyczył swojego komentarza polskiej wersji komputerowego symulatora piłkarskiego z serii FIFA – FIFA 06. Jego głos nagrano łącznie do trzynastu gier z tej serii (FIFA 06, FIFA 07, 2006 FIFA World Cup, FIFA 08, FIFA 09, FIFA 10, FIFA 11, FIFA 12, UEFA Euro 2012, FIFA 13, FIFA 14, FIFA World i FIFA 15). Od 2015 i gry FIFA 16 komentatorskim partnerem Szpakowskiego jest Jacek Laskowski.

Swojego głosu komentatora użyczył również do komputerowych symulatorów skoków narciarskich: Skoki narciarskie 2002: Polskie złoto, Skoki narciarskie 2003: Polski orzeł i Skoki narciarskie 2005, a także w grze wideo Kurczak Mały z 2005.

Jego żoną jest Magdalena Szaranowicz, z którą ma troje dzieci: córkę Martę Szaranowicz-Kusz (ur. 1983, z wykształcenia socjolożkę) i dwóch synów: Lukę (ur. 1978, z wykształcenia prawnika, prowadzi w Dzień dobry TVN cykl Luka w prawie) i Michała (ur. 1992). Wraz z żoną mieszka w Milanówku pod Warszawą.

• Wiktor (1985)
• Telekamera w kategorii Dziennikarz sportowy (dwukrotnie: 1999 i 2000)
• Telekamera w kategorii Komentator sportowy (2008)
• Złota Telekamera (2009)
• Superwiktor (2009)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (postanowieniem Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego z 3 października 2013 za wybitne zasługi dla rozwoju telewizji publicznej, za osiągnięcia w pracy zawodowej i działalności społecznej)
• Nagroda im. Bohdana Tomaszewskiego (Grand Press) (2016)
• Gwiazda w Alei Gwiazd Sportu we Władysławowie (2018)
• Złote Kolce w kategorii Dziennikarz lekkoatletyczny (2018)

27 października 2021 nakładem firmy Wydawnictwo SQN ukazała się autobiografia Włodzimierza Szaranowicza napisana wspólnie z jego córką Martą Szaranowicz-Kusz w formie książki papierowej (w wersji z miękką i twardą okładką) oraz ebook. 15 grudnia nakładem firmy Audioteka S.A. książka ukazała się w wersji audiobook czytanej przez Piotra Fronczewskiego i Martę Markowicz.

• Włodzimierz Szaranowicz w bazie filmpolski.pl
• Włodzimierz Szaranowicz w bazie Filmweb