Meczet Omara Alego Saifuddiena: Meczet w Bandar Seri Begawan, w Brunei

Jeden z symboli miasta oraz kraju, upamiętniający postać sułtana Omara Alego Saifuddiena III nazywanego Architektem Nowoczesnego Brunei.

Meczet Omara Alego Saifuddiena

Meczet Omara Alego Saifuddiena w 2015 roku
Państwo	Brunei
Miejscowość	Bandar Seri Begawan
Wyznanie	islam (sunnizm)
Rodzaj	meczet
Historia
Data budowy	1954–1958
Dane świątyni
Architekt	Omar Ali Saifuddien III, Rudolfo Nolli(inne języki), Booty Edwards & Partners(inne języki)
Styl	architektura islamu
Budulec	beton, stal, marmur, złoto
Położenie na mapie Brunei Meczet Omara Alego Saifuddiena
Położenie na mapie Azji Meczet Omara Alego Saifuddiena
4°53′22″N 114°56′21″E/4,889444 114,939167
Multimedia w Wiki Commons

 

Przed II wojną światową jedynym meczetem znajdującym się w Brunei Town (mieście znanym obecnie jako Bandar Seri Begawan) był niewielki, wykonany z drewna i kryty azbestowym dachem meczet Marbut Pak Tunggal, zbudowany za czasów rządów sułtana Muhammada Jamalula Alama II, a zniszczony podczas japońskiej okupacji kraju. Wzniesiony na betonowych fundamentach budynek z minaretem znajdował się nad rzeką Brunei w pobliżu miejsca, w którym stoi współczesny meczet Omara Alego Saifuddiena. Po wojnie wybudowano tymczasowy meczet Kajang, mogący pomieścić do 500 osób, który również był konstrukcją drewnianą, krytą strzechą oraz liśćmi palmowymi i nipah. W przypadku większych zgromadzeń modlitwy odbywały się na świeżym powietrzu.

Do 1949 roku utworzono komitet do spraw budowy nowego narodowego meczetu, jako miejsce jego lokalizacji wskazując obszar w centrum miasta, u ujścia rzeki Kedayan(inne języki) do rzeki Brunei. Architektem zatrudnionym do wykonania projektu budowli był Włoch Rudolfo Nolli(inne języki), który podczas prac miał wykorzystać szkic sporządzony rzekomo przez samego sułtana. Szczegółowy plan architektoniczny przygotowało malezyjskie biuro architektoniczne Booty Edwards & Partners(inne języki) we współpracy z firmą konsultingową Steen, Sehested and Partners z Singapuru.

 

Prace nad budową meczetu rozpoczęły się 4 lutego 1954 roku i trwały 4 lata. Budynek uroczyście oddano do użytku 27 września 1958 roku w ramach obchodów 42. urodzin sułtana Omara Alego Saifuddiena III, na cześć którego obiekt został nazwany. Koszt jego budowy wyniósł między 7,7 a 9,2 mln lub nawet 10 mln dolarów brunejskich.

W 1967 roku na sztucznej lagunie otaczającej meczet wybudowano barkę ceremonialną będącą repliką XVI‑wiecznej barki Mahligai sułtana Bolkiaha(inne języki).

Meczet znajduje się na terenie o powierzchni ok. 2 ha, ma ok 69 m długości, ok 26 m szerokości i 52 m wysokości. Może pomieścić do 3 tysięcy wiernych. Jego projekt inspirowany jest architekturą Wielkich Mogołów, w tym słynnego mauzoleum Tadż Mahal. Do budowy obiektu zużyto 1500 ton betonu i 700 ton stali. Wykorzystano również kosztowne materiały i surowce, takie jak: marmur karraryjski o wartości 200 tysięcy dolarów singapurskich, z którego wykonano podłogi, część ścian, kolumny oraz wieże świątyni; granity pochodzące z Szanghaju, ręcznie tkane dywany axminsterskie(inne języki) z Belgii i Arabii Saudyjskiej oraz angielskie witraże i żyrandole. Największy żyrandol w meczecie ma ok. 4,6 m średnicy, waży ponad 3 tony i składa się z 62 lamp fluorescencyjnych. Całość wieńczy pokryta złotem kopuła.

•  
  Meczet Omara Alego Saifuddiena w 2002 roku
•  
  Wnętrze meczetu (2019)
•  
  Obchody Święta Niepodległości; meczet w tle (2023)
•  
  Meczet o zachodzie słońca (2022)
•  
  Kopuła meczetu i minaret (2010)
•  
  Meczet o zmierzchu (2009)
•  
  Meczet i barka ceremonialna (na pierwszym planie) (2009)
•  
  Meczet i barka ceremonialna o zmierzchu (2007)