Ugras

Ein kan ha ugras i hagar, i jordbrukssamanheng, i bygd landskap eller vilt i naturen i samanheng med invasive artar.

I åker og eng konkurrerer ugras med nytteplanter ved at dei brukar opp næringsstoff som nytteplantene var tiltenkt og skygger for dei. Ugras fører òg til mat- og fôrplanter vert forureina. I hagar og bed kan ugras i tillegg til å konkurrera bort planter øydeleggja den planlagde utsjånaden. Typiske døme på ugras i Noreg er løvetann, høymol, åkersennep, floghavre, kveke og så bortetter.

Den mest brukte metoden, særleg innanfor økologisk landbruk mot rot-ugras som kveke, er å harve jorda ofte om våren, slik at kvekerøtene brukar opp energien sin på å nett spire på ny, før han vert harva ned att.

Ein vanleg metode for å drepa ugras i konvensjonelt landbruk er å nytta plantevernmiddel, med dette fører til spreiing av gift i naturen.

I radkulturar, som potet og kålrabi, vert ugraset ofte fjerna mekanisk ved hypping og harving med høveleg reiskap. I moderne jordbruk vert dette arbeidet utført med traktor, noko som fører til at jorda vert pakka saman i botnen på rennerne. Dette fører til at regnvatn renn av i staden for å siga ned i jorda. I bratt terreng kan det òg føra til erosjon ved at vatnet fører med seg matjord.