Jump Blues

Han var særs populær i 1940-åra. I nyare tid har det vore fornya interesse i jump blues som ein del av swing revival.

Jump blues
Stilmessig opphav	Blues storband swing Boogie Woogie
Kulturelt opphav	Seint i 1930-åra
Typiske instrument	saksofon, massingblåseinstrument, rytmegitar, piano, akustisk bass, trommer
Blandingssjangrar
Rock, rock and roll, rhythm & blues

Jump blues vart utvikla av storband som banda til Lionel Hampton og Lucky Millinder. Desse spelte tidleg i 1940-åra og produserte musikarar som Louis Jordan, Jack McVea, Earl Bostic og Arnett Cobb.

Blues og jazz var ein del av den same musikalske verda, og mange dyktige musikarar stod i begge leirar. Jump blues, eller berre «jump», var ei utviding av boogie woogie-bølgja. Jump-band som Tympany Five, som starta samstundes med at boogie woogie igjen vart populært, fekk maksimal effekt med ein eight-to-the-bar boogie-woogie-stil.

Ei tidleg jump blues-innspeling er «Boogie Woogie Bugle Boy» (1941) av The Andrews Sisters.

Lionel Hampton spelte inn ein livleg storband-blues, «Flying Home», i 1942. Han har ein sordin, skrikande tenorsaksofon og songen var ein hitt i «rasekategorien». Då han kom ut skildra Billboard melodien som «ein uvanleg swingete song»

Både Hampton og Jordan kombinerte den populære boogie woogie-rytmen, ein meir bestemt versjon av saksofonstilen frå swing-tida som ein kan høyre med Coleman Hawkins og Ben Webster, og leikande, muntre tekstar eller verbale merknader. Etter kvart som denne jazz-baserte musikken vart meir populær, byrja både bluesartistar og jazzmusikarar som ønskte å «spele for folket» å nytte ein tung, pågåande rytme.

Jump oppnår med tre blåseinstrument og ein rytmeseksjon det eit storband gjer med eit ensemble på seksten. Tenorsaksofonen er det mest markante instrumentet i jump.

Jump var enormt populært seint i 1940-åra og tidleg i 1950-åra med artistar som Louis Jordan, Big Joe Turner, Roy Brown, Billy Wright og Wynonie Harris.