Den Store Tyrkiske Krigen

Sjå òg den polsk-kosakkiske-tatarske krigen (1666–1671), den polsk osmanske krigen (1672–1676) og den russisk-tyrkiske krigen (1676–1681).

Etter opprøret til Bohdan Khmelnytskij, då tsardømet Russland erobra delar av det austlege Ukraina frå Det polsk-litauiske samveldet, vart somme kosakkar verande att søraust i Samveldet. Leiaren deira, Petro Dorosjenko, ønskte å knyte resten av Ukraina til Det osmanske riket, og starta eit opprør mot hetman (polsk hærførar) Jan III Sobieski. Sultan Mehmet IV, som visste at Det polsk-litauiske samveldet var svekka som følgje av indre stridar, gjekk til åtak på Kamieniec Podolski, ein stor by ved grensa.

Den vesle polske styrken stod imot omleiringa av Kamieniec Podolski i to veker, men vart så tvungen til å kapitulere. Den polske armeen var for liten til å stå imot ein osmansk invasjon og klarte berre å vinne nokre få mindre taktiske sigrar. Etter tre månadar vart Polen tvungen til å signere freden i Buchach der dei måtte gå med på å overgje Kamieniec Podolski, Podolia og betale skatt til den osmanske sultanen.

Då meldinga om nederlaget og avtalen nådde Warszawa, nekta Sejmen å betale skatten og organiserte ein stor arme under Jan Sobieski. Polakkane vann så Slaget ved Chocim i 1673. Etter kong Michał døydde i 1673, vart Jan Sobieski vald til konge av Polen. Han prøvde så å slå osmanarane dei neste fire åra, utan suksess. Krigen enda den 17. oktober 1676 med freden i Żurawno der tyrkarane berre fekk ha att kontroll over Kamieniec Podolski.
Dette tyrkiske åtaket førte i 1676 òg til starten på den russisk-tyrkiske krigen.

Sjå òg Moreakrigen, den polsk-osmanske krigen (1683–1699) og den russisk-tyrkiske krigen (1686–1700).

Etter nokre år med fred gjekk Det osmanske riket til åtak på Habsburgmonarkiet. Tyrkarane klarte nesten å erobre Wien, men Jan III Sobieski leia ein kristen allianse som slo dei i slaget ved Wien, noko som utsette hegemoniet til Det osmanske riket i det søraustlege Europa.

Ein ny Heilag liga vart forma av pave Innocent XI og omfattar Det tysk-romerske riket (leia av Habsburg-Austerrike), Det polsk-litauiske samveldet og Republikken Venezia i 1684, og seinare Russland i 1686. Det andre slaget ved Mohács vart eit knusande nederlag for sultanen.

Involveringa til Russland var første gong landet formelt vart med i ein allianse med dei europeiske maktene. Dette var starten på ei rekkje russisk-tyrkiske krigar, som heldt fram heilt til 1900-talet. Som følgje av Krim-felttoga og Azov-felttoga, kapra Russland den viktige osmanske festninga Azov.

Etter det avgjerande slaget ved Zenta i 1697 og mindre småkampar (som slaget ved Podhajce i 1698), vann ligaen krigen i 1699 og tvinga Det osmanske riket til å signere freden i Karlowitz. Osmanarane avstod det meste av Ungarn, Transilvania og Slavonia til Habsburgmonarkiet medan Podolia vart gjeven attende til Polen. Det meste av Dalmatia gjekk til Venezia, i lag med Morea (Peloponnes), som osmanarane fekk attende med freden i Passarowitz i 1718.

• Osmanske krigar i Europa
• Osmansk-habsburgske krigar