Blood Falls

Blood Falls
blodfall
Blood Falls frå Taylorbreen til den isdekte flata på Lake Bonney i Taylor Valley.
Land	Antarktis
Del av	Taylorbreen
Stad	Victoria Land
- koordinatar	77°43′S 162°16′E / 77.717°S 162.267°E / -77.717; 162.267
Administrert under	Antarktistraktaten
Blood Falls 77°43′20″S 162°16′24″E / 77.722194444444°S 162.27344444444°E / -77.722194444444; 162.27344444444
Blood Falls (Antarktis)
Wiki Commons: Blood Falls

Det jarnrike hypersalte vatnet strøymer sporadisk ut frå små sprekker i isen. Saltvatnet kjem frå eit basseng av ukjend storleik kring 400 meter under isen, fleire kilometer frå staden der vatnet strøymer ut i Blood Falls.

Det raudaktige vatnet vart funnen i 1911 av den australske geologen Griffith Taylor, som først utforska dalen som har fått namn etter han. Dei antarktiske pionerane meinte først at raudfargen kom frå raudalgar, men seinare vart det vist at det kom frå jernoksid.

Dårleg oppløyst vasshaldig jernoksid vert avsett på overflata av isen etter jernion som finst i flytande saltvatn vert oksidert i kontakt med atmosfærisk oksygen. Dei meir oppløyselege jerniona vert først oppløyst i gammalt sjøvatn som er fanga i eldgamle lommer av vatn frå Sørishavet, då ein fjord vart isolert av isbre under miocen, for kring 5 million år sidan då havnivået var høgare enn i dag.

I motsetnad til dei fleste isbreane i Antarktis er ikkje Taylorbreen frosen ned til berggrunn, truleg på grunn av det salthaldige, eldgamle vatnet nedanfor. Det opphavlege sjøvatnet vart konsentrert til saltlake med ein salinitet som er to til tre gonger meir enn standard havvatn.

 

Kjemiske og mikrobielle analysar indikerer både at sjeldne subglasiale økosystem av autotrofe bakteriar utvikla seg til å forvandle sulfat og jernhaldige ion. I følgje geomikrobiolog Jill Mikucki ved Dartmouth College inneheld vassprøvar frå Blood Falls minst 17 forskjellige mikrobar, og nesten ikkje noko oksygen. Ei forklaring kan vere at mikrobane nyttar sulfat som katalysator til å respirere med jernhaldige ion og omvandle sporstoffa av organisk stoff som finst i dei. Ein slik omvandlingsprosess er aldri observert i naturen tidlegare.

Ein gåtefull observasjon er at både Fe²⁺ og SO₄^2–ion eksisterer samstundes under oksygenfattige forhold. Det finst ikkje sulfidanion (HS^–) i systemet. Dette indikerer ein innvikla og dårleg forstått vekselverknad mellom dei biokjemiske syklusane for svovel og jern.

I følgje Mikucki et al. (2009) vart det subglasiale bassenget forsegla for 1,5 til 2 millionar år sidan og omgjort til ein slags «tidskapsel» og isolerte dei gamle mikrobane for så lang tid at dei utvikla seg uavhengig av andre liknande, marine organismar. Dette forklarar korleis andre mikroorganismar kan ha overlevd om jorda vart fullstendig isdekt, slik hypotesen om snøballjorda seier.

Eit isdekt hav kan berre ha vore refugium for mikrobielle økosystem då jorda kanskje var dekt av isbrear i tropane under proterozoikum for kring 650–750 millionar år sidan.

Forskarane har her funne mikrobar på ein så uvanleg stad under så ekstreme tilhøve utan å bore djupe hol i isen, slik at ein risikerer å forureine miljøet under isen.

Studiet av ekstreme miljø på jorda er nyttig for å forstå under kva forhold liv kan tilpasse seg. Ein kan då vurdere muligheita for liv andre stader i solsystemet, som på Mars eller Europa, ein isdekt måne kring Jupiter. Forskarar ved NASA Astrobiology Institute spekulerer i om desse klodane kan ha subglasialt flytande vatn der ein kan ha liv, verna frå ultrafiolett og kosmisk stråling som finst på overflata.

• Ekstremofilar (bakterie som lever under ekstreme tilhøve)
  • Psykrofil (bakterie som motstår kulde)
• Liv på Mars