Милански Едикт
Милански едикт — указ пропишан од страна на римските цареви Лициниј и Константин I Велики, со кој била прогласена верска рамнопрвност во империјата и било ставено крај на прогоните на христијаните кое траело околу три века.
Указот бил издаден во Медиолан (денешно Милано).
По абдикцијата на Диоклецијан и Максимијан во [305] година, за нови владетели биле прогласени Галериј и Констанциј I Хлор. Галериј за цезар на источните провинции на империјата го назначил Максимијан Даја, а за цезар на Италија и африканските провинции го назначил Флавиј Валериј Север. За само неколку години, во Римското Царство се појавиле голем број на цезари и августи. За првпат, во 311 година Галериј издал едикт за прекратување на прогоните на христијаните, но по само неколку денови тој починал. На негово место застанал Линциниј и Константин како еден од најголемите поддржувачи на христијанството. Од друга страна пак застанале Максимин деја и Максенциј кои за краток период биле убиени. Така, Лициниј и Константин I Велики се сретнале во градот Медиолан (денешно Милано) каде бил издаден овој едикт.
This article uses material from the Wikipedia Македонски article Милански едикт, which is released under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 license ("CC BY-SA 3.0"); additional terms may apply (view authors). Содржината е достапна под CC BY-SA 4.0 освен ако не е поинаку наведено. Images, videos and audio are available under their respective licenses.
®Wikipedia is a registered trademark of the Wiki Foundation, Inc. Wiki Македонски (DUHOCTRUNGQUOC.VN) is an independent company and has no affiliation with Wiki Foundation.