Граматика Време: граматичка категорија

Граматичкото време е граматикализација на временската рамка, која често користи три основни концепти „пред моментот на зборување“ (минато време), „сега“ (сегашно време) и „после моментот на зборување“ (идно време). Необележаната временска референца за граматичкото времето е привремена дистанца од времето на исказот, и ова е апсолутно време. Релативно време означува привремена дистанца од некој зададен моментот во разговорот (а не е сегашно време), како на пример, минато-идно, идно прекажано, минато време и сл.

Не сите јазици имаат граматикализација на времето, и тие кои имаат се разликуваат во таквата граматикализација. Јазиците кои немаат граматичко време се нарекуваат безвременски јазици. Такви јазици се на пример кинескиот, мјанмарскиот и дирбалскиот јазик. Исто така, важно е да се напомене дека не сите јазици ги имаа три основни временски концепти (сегашно, идно и минато). Така на пример, англискиот, јапонскиот и македонскиот немаат граматички средства за искажување на идно време. Кечуанскиот и гренландскиот јазик на пример прават разлика меѓу идно и неидно време. Некои јазици прават разлика меѓу четири временски периоди, а пак некои и шест.

Времето најчесто се означува со формата на глаголот, или преку главниот или преку помошниот глагол. Најчесто се користат афикси (најчесто наставки) кои се додаваат на глаголот за да се искаже времето. Понекогаш има и промена на коренот на зборот и редупликација за да се искаже временски период, а кај некои јазици времето може да се искаже и преку клитики. Јазиците кои немаат граматички средства за искажување на времето (безвременските јазици) користат предлози, фрази и слично за да се искаже времето.

Англискиот, како и македонскиот и останатите германски јазици, има само две морфолошки времиња: минато и неминато (сегашно и идно). Времето во јазикот се прави со помошни глаголи, наставки и менување на коренот на глаголот (ablaut).

• Глагол
• Глаголски вид
• Глаголски залог