Љубомир Милетиќ

Роден е во 1863 година во Штип. Татко му Георги Милетиќ е роден во Хабсбуршката Монархија, но потекнува од Одринска Тракија.[1] Во Македонија е учител во Велес, Штип, Кукуш, Струмица, Ваташа. Мајка му Евка Попдаова е од Велес.

Љубомир Милетиќ учи во Нови Сад и Софија, а потоа го завршил средното образование во Загреб. Словенска филологија учи во Загреб и Прага. Докторира во Загреб (1888). Работи како професор на Катедрата по словенска филологија на Софискиот универзитет “Св. Климент Охридски” (1892 - 1934). Тој е еден од основачите на Вишата школа во Софија (Софискиот универзитет) и активен член (од 1898) на Бугарското книжевно друштво (Бугарска академија на науките). Бил и ректор на Софискиот универзитет (1921) и претседател на Бугарската академија на науките (1926 - 1937).

Милетиќ е поддржувач на бугарскиот став за националната припадност на Македонците. Активно учествува во основањето на Македонскиот научен институт (МНИ) во Софија, чија основна задача е прибирање, обработка и објавување материјали за Македонија. Уредник е на списанието "Македонски преглед".

Милетиќ ги има редактирано и објавено спомените на бројни македонски револуционери, а на неписмените борци (Никола Митрев-Езерски) самиот тој им ги запишувал со своја рака.

• “Старобългарска граматика с упражнения, текстове из старобългарските паметници и речник” (1888)
• “O članu u bugarskom jeziku” (Загреб, 1889)
• “Старото българско население в Североизточна България” (1902)
• “Das Ostbulgarische” (Виена, 1903)
• “Die Rhodopemundarten der bulgarischen Sprache” (Виена, 1911)
• “Документи за антибългарския действия на сръбските и гръцките власти в Македония през 1912 - 1913 г.” (София, 1929) (Онлаjн издание)