Ստեփան Զօրեան (Ստեփան Առաքելեան, 3 (15) Սեպտեմբեր 1890 կամ 15 Սեպտեմբեր 1889(1889-09-15), Վանաձոր, Ալեքսանդրապոլի գավառ, Երեւանի նահանգ, Ռուսական Կայսրութիւն - 14 Հոկտեմբեր 1967(1967-10-14), Երեւան, Հայաստանի Խորհրդային Ընկերվարական Հանրապետութիւն, Խորհրդային Միութիւն), արձակագիր, թարգմանիչ եւ ոճաբան։
Ստեփան Զօրեան | |
---|---|
| |
Ծննդեան անուն | հայ.՝ Ստեփան Եղիայի Առաքելյան[1][2] |
Ծնած է | 3 (15) Սեպտեմբեր 1890[1] կամ 15 Սեպտեմբեր 1889[2] |
Ծննդավայր | Վանաձոր, Ալեքսանդրապոլի գավառ, Երեւանի նահանգ, Ռուսական Կայսրութիւն[1][2] |
Մահացած է | 14 Հոկտեմբեր 1967[3][1][2] |
Մահուան վայր | Երեւան, Հայաստանի Խորհրդային Ընկերվարական Հանրապետութիւն, Խորհրդային Միութիւն[1][2] |
Քաղաքացիութիւն | Ռուսական Կայսրութիւն Խորհրդային Միութիւն |
Ազգութիւն | Հայ[1] |
Կոչում | ակադեմիկոս[1] |
Երկեր/Գլխաւոր գործ | Պապ Թագաւոր |
Տեսակ | պատմուածք, վիպակ եւ վէպ |
Մասնագիտութիւն | գրագէտ, թարգմանիչ |
Աշխատավայր | Սուրհանդակ Մշակ «Հայաստան» Հրատարակչութիւն[1] Հայֆիլմ[1] Հայաստանի Գրողներու Միութիւն[1] |
Անդամութիւն | Խորհրդային Հայաստանի Գրողներու Միութիւն[1][2] եւ Հայաստանի Գիտութիւններու Ազգային Ակադեմիա[1][2] |
Երեխաներ | Լեւոն Զօրեան |
Ծնած է Ղարաքիլիսէ (այժմ՝ Վանաձոր)։ Աւարտած է ծննդավայրի ռուսական դպրոցը։ Ուսումը չկարենալով շարունակել, մեծ զարգացումի տիրացած է շնորհիւ ինքնաշխատութեան։ Վարած է զանազան պատասխանատու պաշտօններ։
Իր ստեղծագործութիւնները թարգմանուած են ռուսերէն, ուքրաներէն, պելառուսերէն, վրացերէն, ազրպէյճաներէն, մոլտովերէն, լիթուերէն, էսթոներէն, քրտերէն, չեխերէն, լեհերէն, պուլկարերէն, ռումաներէն, սլովակերէն, հունգարերէն, շուետերէն, գերմաներէն, ֆրանսերէն, անգլերէն, սպաներէն, արաբերէն եւ չինարէն լեզուներուն::
«Հայֆիլմ»-ը Ստեփան Զօրեանի «Ջրհորի մօտ» պատմուածքին հիմամբ նկարահանած է համանուն ֆիլմը 1968-ին, իսկ «Յեղկոմի նախագահը» պատմուածքին նիւթերով՝ համանուն ֆիլմը 1977-ին:
Հինգ-վեց տարուան ընթացքին լոյս կը տեսնեն «Ցանկապատ» (1939), «Հազարան պլպուլ» (1925), «Ծովանը» (1925), «Պատերազմ», «Խնձորի այգին» ժողովածուները, որոնք Զօրեանի աշխարհայեացքի լայնացման, կեանքի ընկերային ու քաղաքական բարդութիւնները մարդկային ճակատագիրներուն մէջ բեկելու կարողութեան, ազգային ու եւրոպական արձակի լաւագոյն աւանդոյթները ստեղծագործաբար իւրացնելու յատկութեան արտայայտութիւններն են։ Իր մահականացուն կը կնքէ Երեւան։
Գլխաւոր գործերն են` «Տխուր մարդիկ», «Պատերազմ», «Կրակ» պատմուածքներու ժողովածուները, «Մի Կեանքի Պատմութիւն» ինքնակենսագրական վէպ, «Պապ Թագաւոր» եւ «Հայոց բերդը» (1959) պատմավէպերը, որոնք մեր գրականութեան լաւագոյն նմուշներէն են։
Հայաստանի կոմկուսի կենտկոմի եւ ՀԽՍՀ նախարարներու խորհուրդի 1980-ի որոշումով կը սահմանուի Ստեփան Զօրեանի անուան տարեկան մրցանակ մը թարգմանութեան համար: Այս մրցանակը կը տրուի ինչպէս հայ թարգմանիչի, ռուս, համամիութենական եւ համաշխարհային գրականութիւններէն կատարած թարգմանութիւններու, այնպէս ալ ռուս եւ համամիութենական միւս հանրապետութիւններու թարգմանիչներուն՝ հայ գրականութենէն կատարած թարգմանութիւններուն համար:
Սիրում էի կարդալ ու խորհրդածել… Ես չէի կարդում լոկ հետաքրքրութեան համար, այլ միաժամանակ, թէ ինչպէս է կառուցում հեղինակը իր երկը, ինչպէս է զարգացնում հերոսներին եւ նրանց կեանքի տրաման։ |
Պէտք է ասեմ, որ գրականութեան բոլոր ժանրերը ինձ դուր էին գալիս, բայց իմ համակրանքը միշտ թեքւում էր դէպի արձակը։ Ինչու՞ էր այդպէս, որովհետեւ արձակն ինձ թւում էր ամենաբնական ձեւը գրական։ Այստեղ այն էր, ինչ կեանքում. մարդիկ չափով ու հանգով չէին խօսում եւ ոչ էլ սարքած տեսարաններով։ Բայց արձակի մէջ էլ ես սիրում էի ամենաբնականը, ամենապարզը, որտեղ յոյզերն ու հոգեբանութիւնը տրւում են ոչ արհեստականօրէն, առանց ճոռոմութեան, առանց շատախօսութեան։ Մի բան, որ ես չէի նկատում բոլոր արձակագիրների մօտ։ Այս յատկութիւնները ամէնից աւելի ես տեսնում էի Լէօ Թոլսթոյի, Անտոն Չեխովի եւ մեր Յովհաննէս Թումանեանի գործերում։ Իսկ ձեւի կողմից ինձ գրաւում էին ֆրանսացիները՝ փայլուն վարպետներ Կիւստաւ Ֆլոբըրը, Կի տը Մոփասանը, Ալֆոնս Տոտէն եւ ուրիշները։ Տարիների դիտողութիւնը ինձ բերել է մի այնպիսի եզրակացութեան, որ ինքնուրույն գրողը ունենում է երեք հիմնական յատկութիւն. 1) ինքնուրույն լեզու եւ ոճ, որ բնաւ նման չի լինում միւսներին. 2) սուր աչք կամ սուր դիտողութիւն, որ տեսնում է այնպիսի բաներ, որ ուրիշները երբեք չեն տեսնում եւ 3) համակելու եւ վարակելու ունակութիւն։ Երբ ծագում է որեւէ նիւթ, ինձ հետաքրքրում կամ գրաւում է նախ եւ առաջ նրա յուզական, բարոյական կազմը։ Եթէ նիւթի մէջ (որքան էլ նա հետաքրքրական լինի) չկայ այդ՝ ես այն չեմ գրում։ Իսկ եթէ յուզական խորք ունեցող նիւթը գրաւում է եւ լաւ չի մշակւում, այդտեղ իմ ցանկութիւնը չի մեղաւոր, այլ իմ կարողութիւնը։ |
Ով ունի գրողի կոչում, նա պէտք է միշտ յիշի, որ Օնորէ տը Պալզաքի նման վիթխարի տաղանդը աշխատում է օրական 900 ժամ, իսկ հանճարեղ Լէօ Թոլսթոյ երբեմն իր գրածը փոփոխում էր 90-400 անգամ, իսկ արտագրում շատ անգամ։ Եւ քանի որ գրականութիւնը լեզուի արուեստ է, ուստի գրական ասպարէզ մտնող իւրաքանչիւր ոք պէտք է գերազանց իմանայ իր մայրենի լեզուն, աւելի, քան լեզուաբանը։ |
This article uses material from the Wikipedia Արեւմտահայերէն article Ստեփան Զօրեան, which is released under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 license ("CC BY-SA 3.0"); additional terms may apply (view authors). Բովանդակությունը թողարկված է CC BY-SA 4.0 թույլատրագրով, եթե այլ բան նշված չէ։ Images, videos and audio are available under their respective licenses.
®Wikipedia is a registered trademark of the Wiki Foundation, Inc. Wiki Արեւմտահայերէն (DUHOCTRUNGQUOC.VN) is an independent company and has no affiliation with Wiki Foundation.