Eugène De Beauharnais

Eugène de Beauharnais
Vicerrei de Italia, Príncipe de Francia, Príncipe de Venecia, Gran Duque de Frankfurt, Duque de Leuchtenberg, e Príncipe de Eichstätt
E. de Beauharnais como vicerrei de Italia. Retrato pintado por Andrea Appiani
Nome completo	Eugène Rose de Beauharnais
Nacemento	3 de setembro de 1781 París, Francia
Falecemento	21 de febreiro de 1824 Múnic, Baviera
Sucesor	Augusto de Beauharnais
Consorte	Augusta de Baviera
Descendencia	Véxase Matrimonio e descendencia
Proxenitores	Alexandre de Beauharnais Xosefina de Beauharnais
Escudo de armas de Eugène de Beauharnais
Na rede
v c e

Fillo adoptivo de Napoleón despois da execución do seu pai, en 1805. Cando o emperador asumiu o Reino de Italia nomeouno o seu vicerrei.

Foi un dos máis leais e talentosos dos subordinados de Napoleón, que o nomeou xeneral en xefe. Mandou o IV Corpo do Exército durante a campaña de Rusia. Durante o inverno de 1812-1813, despois da saída de Napoleón para París, e da fuxida de Murat foi o príncipe Eugène quen mantén con moita habilidade e audacia estratéxica os restos da Grande Armée até a reunión coas novas tropas en Saxonia, a pesar dos intentos dos rusos e dos seus novos aliados prusianos.

 

Naceu en París, Francia o 3 de setembro de 1781, sendo os seus pais o vizconde Alexandre de Beauharnais e a súa esposa, a crioula da Martinica Xosefina Tascher de la Pagerie.

A finais de 1783 a súa nai sepárase do seu esposo e pouco despois regresa ao Caribe, onde pon orde na economía familiar en medio da sublevación dos escravos de 1791 e da Revolución francesa. De regreso en París, chega xusto na caída do Antigo Réxime e a instauración da Primeira República Francesa. Grazas ás súas conexións sociais coñece a Napoleón Bonaparte, con que casa en 1796, dous anos despois de que o seu primeiro esposo falecera baixo a guillotina.

Napoleón afillou a Eugéne que, en 1804, foi nomeado de forma oficial membro da familia imperial como a Súa Alteza Imperial, Eugène de Beauharnais, príncipe de Francia.

En 1805 engadiu o de vicerrei de Italia aos seus títulos nobiliarios.

O 14 de xaneiro de 1806 casou en Múnic coa princesa Augusta de Baviera, primoxénita do rei Maximiliano I.

En 1807 foi nomeado príncipe de Venecia. No mesmo ano, seu sogro converteuno en duque de Leuchtenberg.

En 1810 Napoleón nomeouno herdeiro do Gran Ducado de Frankfurt e, tecnicamente, sucedeu ao gran duque-arcebispo Karl Theodor von Dalberg cando este abdicou en 1813, aínda que este posto foi puramente teórico, xa que a abdicación do antigo gran duque se debeu á inminente conquista do Ducado polos exércitos aliados.

 

Do seu matrimonio coa princesa Augusta de Baviera (1788-1852) naceron os seguintes fillos:

• Princesa Xosefina de Leuchtenberg (1807-1876), que foi raíña consorte de Óscar I de Suecia e Noruega, fillo dun antigo amor de Napoleón, Desideria Clary e do seu marido o mariscal Bernadotte. Estes accederon ao trono en 1818, como Carlos XIV Xoán de Suecia e Carlos III Xoán de Noruega e raíña Desideria; ao falecemento do rei sucedeu Óscar I.
• Hortensia Augusta de Beauharnais (1808-1847).
• Augusto Carlos Euxenio Napoleón de Beauharnais, casado coa raíña María II de Portugal.
• Amelia Augusta Euxenia Napoleona de Beauharnais, casada con Pedro I do Brasil (pai de María II de Portugal). Foi emperatriz consorte do Brasil.
• Teodelinda Luísa Euxenia Augusta Napoleona de Beauharnais (1814-1857), casada en 1841 co duque Guillerme I de Urach.
• Carolina Clotilde de Beauharnais (1816).
• Maximiliano Xosé Euxenio Augusto Napoleón de Beauharnais (1817-1852), casado con María Nikolaievna, gran duquesa de Rusia, filla do tsar Nicolao I de Rusia.

Bibliografía

• Jean Autin (2003): Eugène de Beauharnais: de Joséphine à Napoléon. París: Perrin, 7ª ed. (1ª ed. 1989). ISBN 978-2-2620-2007-1.
• Jean-Claude Fauveau (2010): Joséphine l'impératrice créole. L'esclavage aux Antilles et la traite pendant la Révolution française. París: Editions l'Harmattan. ISBN 978-2-296-11293-3.

Outros artigos

• Napoleón Bonaparte
• Guerras Napoleónicas
• Xosefina de Beauharnais

Ligazóns externas