Fortaleza De Valença: Forte en Valença, Portugal

O edificio actual data do século XVII, hoxe é propiedade da república e a vila vella de Valença que arrodea é un destino turístico e de compras de moitos galegos e portugueses.^{[Cómpre referencia]}

Fortaleza de Valença
Monumento Nacional
Concello	Valença
Provincia	Distrito de Viana do Castelo
Comunidade autónoma	Norte de Portugal
Coordenadas	42°01′57″N 8°38′43″O / 42.032545, -8.6451448°38′43″O / 42.032545, -8.645144
Estilo arquitectónico
Estilo orixinal	Renacemento (s. XVI (orixe século I))
Estilo actual	Fortaleza seiscentista (s. XVII-XIX (alteracións significativas))
Estado actual	Bo, arreodeando a cidade vella
Véxase tamén
Castelos de Portugal
[ editar datos en Wikidata ]

Antecedentes

Disque a ocupación cun castelo (Castelo de Valença) se remonta á invasión romana da Gallaecia. O forte sería ocupado durante o reino suevo e o posterior Reino de Galiza. Xa despois da escisión do condado portugués de Galiza, no século XII para o XIII, construiríase o vello castelo para a defensa da poboación e da travesía nese treito do río.^{[Cómpre referencia]}

A Guerra da Restauración e a construción da Praza-forte

No contexto da Guerra da Restauración da independencia portuguesa (século XVII), a fortificación lindeira foi enteiramente reformada co proxecto do francés Miguel de l'Ècole (que tamén levou a cabo as reformas no castelo de Monção). Dese modo, foron reconstruídos os muros para abrazar o perímetro estendido da vila, e erguidas novas estruturas abaluartadas, entre as cales:

• a chamada Coroada, con tres baluartes (Santa Ana, São Jerônimo, e Santa Bárbara) e dous medio baluartes (São José e Santo Antônio);
• abertos novos fosos, sobre os cales se ergueron taludes;
• revelíns para defensa dalgunhas cortinas;
• sete novos baluartes: Carmo, Esperança, Faro, Lapa, São Francisco, São João e Socorro.

Xa durante as primeiras obras resistiu a unha incursión española no inicio da guerra de Restauración (1643); e en 1654 caeu en mans españolas, para despois ser reconquistada por tropas portuguesas baixo o mando do Conde de Castelo Melhor. As obras proseguían en 1661, para seren concluídas en 1713, cando o seu último arquitecto, Manuel Pinto de Vilalobos, a deu como concluída. Ao final do século XVIII, foron reforzados os muros da polvoreira ( paiol da pólvora) e levantado o paiol do açougue (carnizaría) (1774).

Dende o século XIX

Durante a Guerra Peninsular, após facer resistencia, caeu diante das tropas napoleónicas baixo o mando de Soult (1809), que fixeron estoupar a Porta do Sol.

Durante as Guerras Liberais, xuntouse ao partido liberal en 1828, durante a Belfastada, sendo sitiada por forzas realistas rendeuse despois de nove días. Só foi reconquistada polos liberais en 1830 co apoio do almirante inglés Charles Napier.

Considerada como a fortificación máis importante do Alto Minho, obxecto de diversas intervención de conservación e restauración ao longo do século XX, as estruturas que chegaron até os nosos días atópanse en bo estado de conservación, e están abertas á visita pública.

Coa reconstrución das defensas que transformaron Valença nunha praza forte, a poboación ficou separada do río por unha rede de baluartes de cachotaría de granito e de patamais que se comunican entre si por medio de fosos e de pasaxes superiores.

Planimetricamente, a fortaleza, ao abrigo dun intricado conxunto de baluartes, revelíns e fosos, ficou dividida en dúas grandes áreas que se comunicaban pola chamada Porta do Meio: o sector Norte, que abrangue a antiga vila medieval, e o sector Sur, unha área menor e máis aberta: a chamada Coroada.

Valença, por ser vila raiana, é dende finais do século XX un destino popular de turismo galego de feira e para a compra de diferentes artigos, salientando os téxtiles. As murallas de Valença agochan multitude de tendas (‘’lojas’’) de artigos para o lar, enxoval, así coma restaurantes e cafés, de moita sona tanto no Norte de Portugal coma no sur de Galiza.

Wiki Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Fortaleza de Valença

Bibliografía

• GIL, Júlio; CABRITA, Augusto. Os mais belos castelos e fortalezas de Portugal (4ª ed.) Lisboa; São Paulo: Editorial Verbo, 1996. ISBN 972-22-1135-8

Ligazóns externas

• Inventário do Património Arquitectónico Arquivado 23 de decembro de 2005 en Wayback Machine. (DGEMN)
• Instituto Português de Arqueologia Arquivado 03 de marzo de 2016 en Wayback Machine.