Campionato Do Mundo De Ironman: Competición de tríatlon

Campionato do Mundo de Ironman
Fundación	1978
Actual campión	Masculino: Jan Frodeno Feminino: Anne Haug
Máis laureado	Paula Newby-Fraser
Lema	Só rematar é xa unha vitoria
Organizador	World Triathlon Corporation
Sitio web	ironman.com

Está organizado pola World Triathlon Corporation e é a culminación anual dunha serie de carreiras de Ironman celebradas en todo o mundo e nas que os atletas se poden clasificar para a final de Hawai.

Inicios

A idea do Ironman orixinal xurdiu durante a entrega dos premios da Oahu Perimeter Relay, unha carreira que recorre o perímetro da illa de Oʻahu, en 1977. Entre os participantes atopábanse os corredores do club Mid-Pacific Road Runners e os nadadores do Waikiki Swim Club, cuxos membros levaban tempo discutindo sobre cal dos dous deportes era o máis duro. Nesta ocasión, o comandante da Mariña estadounidense, John Collins, sinalou que lera nun artigo recente da revista Sports Illustrated que o ciclista belga Eddy Merckx tiña a "captación de osíxeno" máis alta rexistrada de calquera atleta medido nunca, polo que quizais os ciclistas estivesen máis en forma que corredores e nadadores. Collins e a súa esposa Judy Collins tomaran parte nos tríatlons organizados en 1974 e 1975 polo San Diego Track Club en Mission Bay, California, así como o Optimist Sports Fiesta Triathlon de 1975 en Coronado, tamén en California. Algúns dos outros deportistas militares asistentes tamén estaban familiarizados coas carreiras de San Diego, polo que entenderon o concepto cando Collins suxeriu que o debate debía resolverse a través dunha carreira que combinase as tres competicións de longa distancia existentes na illa: a Waikiki Roughwater Swim (3.86 km de natación en augas abertas), a Around-Oahu Bike Race (carreira ciclista de 185.07 km, orixinalmente celebrada en dous días) e a Maratón de Honolulu (42.195 km).

Ata ese momento, ningún dos presentes fixera a carreira en bicicleta. Collins calculou que recortando 4,8 quilómetros do percorrido en bicicleta e facéndoo en sentido contrario ás agullas do reloxo, arredor da illa, o sector de bicicleta podería comezar no remate da Waikiki Rough Water e acabar na torre Aloha, lugar de inicio tradicional da Maratón de Honolulu. Antes da carreira, cada atleta recibiu tres follas de papel que indicaban algunhas regras e unha descrición do percorrido. Escrito a man na última páxina estaba esta exhortación: "Nada 2,4 millas! Percorre en bicicleta 112 millas! Corre 26,2 millas! Presume o resto da túa vida". A frase converteuse nunha marca comercial.

Cun aceno a un corredor local que era coñecido polos seus exixentes adestramentos, Collins dixo: "Quenquera que acabe primeiro, chamarémoslle o Home de Ferro." Cada un do participantes tiña o seu equipo de apoio propio para fornecerse de auga, comida e ánimo durante a proba. Dos quince homes que tomaron a saída a mañá do 18 de febreiro de 1978, doce completaron a carreira. Gordon Haller, un especialista de comunicacións da USS Navy, foi o primeiro en gañar o título Ironman por completar a carreira cun tempo de 11 horas, 46 minutos e 58 segundos. O marine John Dunbar, lideraba a proba despois da segunda transición e tiña posibilidades de gañar mais quedou sen auga na maratón e o seu equipo de apoio resolveu darlle cervexa.

Sen máis esforzos de mercadotecnia, a carreira reuniu a 50 atletas en 1979. Tras ser aprazada un día debido ás condicións meteorolóxicas, só quince competidores tomaron a saída na mañá do domingo. Tom Warren, de San Diego gañou en 11 horas, 15 minutos e 56 segundos. Lyn Lemaire, unha ciclista de Boston, que chegou sexta converteuse na primeira Ironwoman (Muller de Ferro). Collins pensou en transformar a carreira nunha proba de relevos para incluír a máis participantes, pero o xornalista de Sports Illustrated, Barry McDermott, presente na zona para cubrir un torneo de golf, descubriu a carreira e escribiu unha reportaxe de dez páxinas sobre ela. Durante o ano seguinte, centos de participantes curiosos contactaron con Collins.

Valerie Silk e a WTC

Ao redor de 1979 Collins xa non quería dirixir a proba e contactou cos propietarios do centro do Nautilus Fitness Center, Hank Grundman e Valerie Silk, para cederlles o control da carreira. Grundman ofrecera anteriormente as instalacións do seu club a moitos dos competidores do Ironman. Despois do divorcio da parella, en 1981 Silk recibiu a propiedade do Ironman. Ese ano trasladou a competición á menos urbanizada illa de Hawai e en 1982 mudouse a data de carreiras de febreiro a outubro. Como resultado deste cambio, houbo dous eventos Ironman en 1982.

En febreiro de 1982 ocorreu un fito na historia da carreira que disparou a súa popularidade. Julie Moss, unha universitaria que competía como parte dunha investigación para a súa tese de fisioloxía do exercicio, púxose en primeiro lugar. A medida que se aproximaba ao final, entroulle unha grave fatiga e deshidratación e caeu a poucos metros da liña de meta. Aínda que Kathleen McCartney a adiantou levando o título feminino, Moss arrastrouse ata a meta. A súa actuación foi transmitida por todo o mundo e creou a famosa frase do Ironman de que "só rematar é xa unha vitoria". A finais dese ano a carreira xa superou os 1.000 participantes, tendo que facer un sorteo para adxudicar 1.000 prazas e deixando fóra a outros 1.000 participantes.

En 1990, coa axuda de Lew Friedland, James P. Gills mercoulle a Silk a Hawaii Triathlon Corporation, propietaria da marca Ironman, por 3 millóns de dólares. Coa marca Ironman, Gills estableceu a World Triathlon Corporation coa intención de potenciar o deporte do tríatlon e aumentar os premios para os triatletas.

Dende mediados dos noventa realízanse varios tríatlons de distancia completa que non son organizados pola WTC. O limitado número de eventos organizados pola WTC e o escaso número de entradas dispoñibles por carreira, combináronse cun crecemento do deporte que creou demanda destes eventos sen marca. Moitos deles comparten co Ironman o formato de 3,86 km a nado, 180 de bicicleta e 42,2 a pé. Orixinalmente, moitos usaron o nome Ironman. Debido á agresiva protección de marcas, a maioría destas carreiras xa non usan a palabra "Ironman".

O actual récord do Ironman de Hawai foi establecido en 2019 por Jan Frodeno (Alemaña), cuxo tempo gañador foi de 7 horas, 51 minutos e 13 segundos O récord feminino é de 8 horas, 26 minutos e 18 segundos, fixado en 2018 por Daniela Ryf (Suíza).

Os atletas con discapacidades compiten no evento na categoría de desafíos físicos, que foi instituída en 1997, e teñen que cumprir os mesmos tempos de corte que os outros competidores. O australiano John Maclean foi o primeiro triatleta discapacitado en completar a proba.

Homes

Evento	Récord	Velocidade	Atleta	Edición	Ref
Ironman completo	7:51:13 (47:31-1:58-4:16:03-2:59-2:42:43)	28.82 km/h	Jan Frodeno	2019
Natación (3.862 km)	46:29	1:12 min/100 m	Jan Sibbersen	2018
Bicicleta (180.246 km)	4:09:06	43.42 km/h	Cameron Wurf	2018
Carreira a pé (42.195 km)	2:39:45	15.85 km/h / 3:47 min/km	Patrick Lange	2016

Mulleres

Evento	Récord	Velocidade	Atleta	Edición	Ref
Ironman completo	8:26:18 (57:27-3:22-4:26:07-2:17-2:57:05)	26.82 km/h	Daniela Ryf	2018
Natación (3.862 km)	48:14	1:14 min/100 m	Lucy Charles	2018
Bicicleta (180.246 km)	4:26:07	40.64 km/h	Daniela Ryf	2018
Carreira a pé (42.195 km)	2:50:27	14.85 km/h / 4:02 min/km	Mirinda Carfrae	2014

Homes

Year	Gold	Time	Silver	Time	Bronze	Time
2019	Jan Frodeno	7:51:13	Tim O'Donnell	7:59:40	Sebastian Kienle	8:02:04
2018	Patrick Lange	7:52:39	Bart Aernouts	7:56:41	David McNamee	8:01:09
2017	Patrick Lange	8:01:40	Lionel Sanders	8:04:07	David McNamee	8:07:11
2016	Jan Frodeno	8:06:30	Sebastian Kienle	8:10:02	Patrick Lange	8:11:14
2015	Jan Frodeno	8:14:40	Andreas Raelert	8:17:43	Tim O'Donnell	8:18:50
2014	Sebastian Kienle	8:14:18	Ben Hoffman	8:19:23	Jan Frodeno	8:20:32
2013	Frederik Van Lierde	8:12:29	Luke McKenzie	8:15:19	Sebastian Kienle	8:19:24
2012	Pete Jacobs	8:18:37	Andreas Raelert	8:23:40	Frederik Van Lierde	8:24:09
2011	Craig Alexander	8:03:56	Pete Jacobs	8:09:11	Andreas Raelert	8:11:07
2010	Chris McCormack	8:10:37	Andreas Raelert	8:12:17	Marino Vanhoenacker	8:13:14
2009	Craig Alexander	8:20:21	Chris Lieto	8:22:56	Andreas Raelert	8:24:32
2008	Craig Alexander	8:17:45	Eneko Llanos	8:20:50	Rutger Beke	8:21:23
2007	Chris McCormack	8:15:34	Craig Alexander	8:19:04	Torbjørn Sindballe	8:21:30
2006	Normann Stadler	8:11:58	Chris McCormack	8:13:10	Faris Al-Sultan	8:19:05
2005	Faris Al-Sultan	8:14:17	Cameron Brown	8:19:36	Peter Reid	8:20:04
2004	Normann Stadler	8:33:29	Peter Reid	8:43:40	Faris Al-Sultan	8:45:14
2003	Peter Reid	8:22:35	Rutger Beke	8:28:27	Cameron Brown	8:30:08
2002	Tim DeBoom	8:29:56	Peter Reid	8:33:06	Cameron Brown	8:35:34
2001	Tim DeBoom	8:31:18	Cameron Brown	8:46:10	Thomas Hellriegel	8:47:40
2000	Peter Reid	8:21:01	Tim DeBoom	8:23:10	Normann Stadler	8:26:45
1999	Luc Van Lierde	8:17:17	Peter Reid	8:22:54	Tim DeBoom	8:25:42
1998	Peter Reid	8:24:20	Luc Van Lierde	8:31:57	Lothar Leder	8:32:57
1997	Thomas Hellriegel	8:33:01	Jürgen Zäck	8:39:18	Lothar Leder	8:40:30
1996	Luc Van Lierde	8:04:08	Thomas Hellriegel	8:06:07	Greg Welch	8:18:57
1995	Mark Allen	8:20:34	Thomas Hellriegel	8:22:59	Rainer Müller-Hörner	8:25:23
1994	Greg Welch	8:20:27	Dave Scott	8:24:32	Jeff Devlin	8:31:56
1993	Mark Allen	8:07:45	Pauli Kiuru	8:14:27	Wolfgang Dittrich	8:20:13
1992	Mark Allen	8:09:08	Cristián Bustos	8:16:29	Pauli Kiuru	8:17:29
1991	Mark Allen	8:18:32	Greg Welch	8:24:34	Jeff Devlin	8:27:55
1990	Mark Allen	8:28:17	Scott Tinley	8:37:40	Pauli Kiuru	8:39:24
1989	Mark Allen	8:09:14	Dave Scott	8:10:13	Greg Welch	8:32:16
1988	Scott Molina	8:31:00	Mike Pigg	8:33:11	Ken Glah	8:38:37
1987	Dave Scott	8:34:13	Mark Allen	8:45:19	Greg Stewart	8:58:53
1986	Dave Scott	8:28:37	Mark Allen	8:36:04	Scott Tinley	9:00:37
1985	Scott Tinley	8:50:54	Chris Hinshaw	9:16:40	Carl Kupferschmid	9:26:32
1984	Dave Scott	8:54:20	Scott Tinley	9:18:45	Grant Boswell	9:23:55
1983	Dave Scott	9:05:57	Scott Tinley	9:06:30	Mark Allen	9:21:06
1982 (Out)	Dave Scott	9:08:23	Scott Tinley	9:28:28	Jeff Tinley	9:36:53
1982 (Feb)	Scott Tinley	9:19:41	Dave Scott	9:36:57	Jeff Tinley	9:53:16
1981	John Howard	9:38:29	Tom Warren	10:04:38	Scott Tinley	10:12:47
1980	Dave Scott	9:24:33	Chuck Neumann	10:24:41	John Howard	10:32:36
1979	Tom Warren	11:15:56	John Dunbar	12:03:56	Ian Emberson	12:23:30
1978	Gordon Haller	11:46:58	John Dunbar	12:20:27	Dave Orlowski	13:59:13

• 20:   Estados Unidos
• 10:   Alemaña
• 7:   Australia
• 3:   Bélxica  Canadá

Mulleres

Year	Gold	Time	Silver	Time	Bronze	Time
2019	Anne Haug	8:40:10	Lucy Charles	8:46:44	Sarah Crowley	8:48:13
2018	Daniela Ryf	8:26:18	Lucy Charles	8:36:32	Anne Haug	8:41:57
2017	Daniela Ryf	8:50:47	Lucy Charles	8:59:38	Sarah Crowley	9:01:38
2016	Daniela Ryf	8:46:46	Mirinda Carfrae	9:10:30	Heather Jackson	9:11:32
2015	Daniela Ryf	8:57:57	Rachel Joyce	9:10:59	Liz Blatchford	9:14:52
2014	Mirinda Carfrae	9:00:55	Daniela Ryf	9:02:57	Rachel Joyce	9:04:23
2013	Mirinda Carfrae	8:52:14	Rachel Joyce	8:57:28	Liz Blatchford	9:03:35
2012	Leanda Cave	9:15:54	Caroline Steffen	9:16:58	Mirinda Carfrae	9:21:41
2011	Chrissie Wellington	8:55:08	Mirinda Carfrae	8:57:57	Leanda Cave	9:03:29
2010	Mirinda Carfrae	8:58:36	Caroline Steffen	9:06:00	Julie Dibens	9:10:04
2009	Chrissie Wellington	8:54:02	Mirinda Carfrae	9:13:59	Virginia Berasategui	9:15:28
2008	Chrissie Wellington	9:06:23	Yvonne van Vlerken	9:21:20	Sandra Wallenhorst	9:22:52
2007	Chrissie Wellington	9:08:45	Samantha McGlone	9:14:04	Kate Major	9:19:13
2006	Michellie Jones	9:18:31	Desiree Ficker	9:24:02	Lisa Bentley	9:25:18
2005	Natascha Badmann	9:09:30	Michellie Jones	9:11:51	Kate Major	9:12:39
2004	Natascha Badmann	9:50:04	Heather Fuhr	9:56:19	Kate Major	10:01:56
2003	Lori Bowden	9:11:55	Natascha Badmann	9:17:08	Nina Kraft	9:17:16
2002	Natascha Badmann	9:07:54	Nina Kraft	9:14:24	Lori Bowden	9:22:27
2001	Natascha Badmann	9:28:37	Lori Bowden	9:32:59	Nina Kraft	9:41:01
2000	Natascha Badmann	9:26:17	Lori Bowden	9:29:05	Fernanda Keller	9:31:29
1999	Lori Bowden	9:13:02	Karen Smyers	9:20:40	Fernanda Keller	9:24:30
1998	Natascha Badmann	9:24:16	Lori Bowden	9:27:19	Fernanda Keller	9:28:29
1997	Heather Fuhr	9:31:43	Lori Bowden	9:41:42	Fernanda Keller	9:50:02
1996	Paula Newby-Fraser	9:06:49	Natascha Badmann	9:11:19	Karen Smyers	9:19:13
1995	Karen Smyers	9:16:46	Isabelle Mouthon	9:25:13	Fernanda Keller	9:37:48
1994	Paula Newby-Fraser	9:20:14	Karen Smyers	9:28:08	Fernanda Keller	9:43:30
1993	Paula Newby-Fraser	8:58:23	Erin Baker	9:08:04	Susan Latshaw	9:20:40
1992	Paula Newby-Fraser	8:55:28	Julie Anne White	9:21:40	Thea Sybesma	9:26:57
1991	Paula Newby-Fraser	9:07:52	Erin Baker	9:23:37	Sarah Coope	9:33:20
1990	Erin Baker	9:13:42	Paula Newby-Fraser	9:20:01	Terri Schneider	10:00:34
1989	Paula Newby-Fraser	9:00:56	Sylviane Puntous	9:21:55	Kirsten Hanssen	9:24:31
1988	Paula Newby-Fraser	9:01:01	Erin Baker	9:12:14	Kirsten Hanssen	9:37:25
1987	Erin Baker	9:35:25	Sylviane Puntous	9:36:57	Paula Newby-Fraser	9:40:37
1986	Paula Newby-Fraser	9:49:14	Sylviane Puntous	9:53:13	Joanne Ernst	10:00:07
1985	Joanne Ernst	10:25:22	Elizabeth Bulman	10:26:55	Paula Newby-Fraser	10:31:04
1984	Sylviane Puntous	10:25:13	Patricia Puntous	10:27:28	Julie Olson	10:38:10
1983	Sylviane Puntous	10:43:36	Patricia Puntous	10:49:17	Eva Ueltzen	11:01:49
1982 (Out)	Julie Leach	10:54:08	Jo Ann Dahlkoetter	10:58:21	Sally Edwards	11:03:00
1982 (Feb)	Kathleen McCartney	11:09:40	Julie Moss	11:10:09	Lyn Brooks   Sally Edwards	11:51:00
1981	Linda Sweeney	12:02:32	Sally Edwards	12:37:25	Lyn Brooks	12:42:15
1980	Robin Beck	11:21:24	Eve Anderson	15:40:59
1979	Lyn Lemaire	12:55:38

• 10:   Suíza
• 8:   Estados Unidos
• 7:   Cimbabue
• 5:   Reino Unido  Canadá
• 4:   Australia
• 2:   Nova Zelandia
• 1:   Alemaña

Outros artigos

• Ironman
• Campionato do Mundo de Medio Ironman
• Series Mundiais de tríatlon

Ligazóns externas

• Ironman.com, web oficial da proba.
• World Triathlon Corporation
• Mellores tempos en homes ata 2011 Arquivado 19 de setembro de 2016 en Wayback Machine. (en inglés).
• Mellores tempos en mulleres ata 2011 Arquivado 19 de setembro de 2016 en Wayback Machine. (en inglés).