بیتلز: گروه موسیقی انگلیسی

بیتلز
بیتلز
	بیتلز در سال ۱۹۶۴؛ در جهت حرکت عقربه‌های ساعت از بالا سمت چپ: جان لنون، پل مک‌کارتنی، رینگو استار و جرج هریسون
اطلاعات پس‌زمینه
خاستگاه	لیورپول، انگلستان
ژانر	راک; پاپ; بیت; سایکدلیا;
سال‌های فعالیت	۱۹۷۰–۱۹۶۰
ناشر(ان)	پارلفون; اپل; کپیتال;
اعضای پیشین	اعضا;
وبگاه	thebeatles.com

گروهی که شناخته شده‌ترین اعضای آن—جان لنون، پل مک‌کارتنی، جورج هریسون و رینگو استار بودند. آنها به عنوان تأثیرگذارترین گروه در تمام دوران‌ها یاد می‌شوند، و نقشی اساسی در توسعه پادفرهنگ دهه ۱۹۶۰ و موسیقی عامه پسند به عنوان یک شکل هنری موسیقی داشتند. موسیقی آنها که ریشه در اسکیفل، بیت و راک اند رول دهه ۱۹۵۰ داشت، با عناصر موسیقی کلاسیک و پاپ سنتی به روش‌هایی ابتکاری درهم‌آمیخته بود. این گروه بعدها به نواختن در سبک‌هایی متنوع از موسیقی، از تصنیف و موسیقی هندی گرفته تا سایکدلیک و هارد راک پرداخت. بیتلز به عنوان پیشگامانی در ضبط، ترانه‌سرایی و ارائه هنری، بسیاری از جنبه‌های صنعت موسیقی را متحول کردند و اغلب به عنوان رهبران جوانان زمانشان (دهه ۱۹۶۰) شناخته می‌شدند.

از سه سال قبل از سال ۱۹۶۰، بیتلز به رهبری لنون و مک‌کارتنی -ترانه سرایان اصلی گروه- با اجرا کردن در کلاب‌های شبانه شهرهای لیورپول و هامبورگ، به اعتباراتی دست یافت. در ابتدا استوارت ساتکلیف در گروه به عنوان گیتاریست بیس فعالیت می‌کرد اما او در سال ۱۹۶۱ گروه را ترک کرد. هسته اصلی سه نفره گروه یعنی لنون، مک کارتنی و هریسون، از سال ۱۹۵۸، با چندین درامر از جمله پیت بست در گروه کار کردند، اما در نهایت در سال ۱۹۶۲ از رینگو استار خواستند که به عنوان درامر گروه به آن‌ها بپیوندد. مدیر برنامه‌ای به نام برایان اپستاین آن‌ها را به سوی ضبط حرفه‌ای موسیقی سوق داد و آن‌ها با راهنمایی و آهنگسازی جرج مارتین، پس از اولین تک‌آهنگ موفق «دوستم بدار»، که در اواخر سال ۱۹۶۲ منتشر شد، موفقیت خود در داخل انگلستان را بسیار گسترش دادند.

تا اوایل سال ۱۹۶۴، بیتلز به شهرت جهانی دست یافته‌بود، آن‌ها «تهاجم بریتانیایی» به بازار پاپ ایالات متحده را رهبری کردند و رکوردهای فروش زیادی را شکستند. آنها با بازی در فیلم شب‌زنده‌داری با بزن و بکوب (۱۹۶۴) اولین حضورشان در سینما را خیلی زود تجربه کردند. تمایل روزافزون برای اصلاح پروژه‌های استودیویی‌شان و جنجالهای کنسرت‌هایشان، منجر به اعلام کناره‌گیری گروه از اجراهای زنده در سال ۱۹۶۶ شد. با تمرکز بر پروژه‌های استودیویی، آنها آلبوم‌هایی با پیچیدگی بیشتر، از جمله روح لاستیکی (۱۹۶۵)، هفت‌تیر (۱۹۶۶) و گروهبان فلفل (۱۹۶۷) را منتشر کردند. گروه همچنین با آلبوم‌های بیتلز (۱۹۶۸) (که به عنوان «آلبوم سفید» نیز، شناخته می‌شود) و ابی رود (۱۹۶۹) موفقیت تجاری بیشتری کسب کرد؛ یکی دیگر از عوامل موفقیت و تمایل آنها به تولید آلبوم‌های بیشتر، شکل‌گیری دوره ای در صنعت موسیقی انگلیسی زبان به نام عصر آلبوم‌ها بود که هنرمندان تمایل بیشتری به تولید آلبوم به جای تک‌آهنگ داشتند و بیتلز نیز از این قاعده مستثنی نبود. آنها همچنین علاقه عمومی بیشتری را به داروهای روان‌گردان و ادیان شرقی برانگیختند و در موسیقی الکترونیک، جلد آلبوم‌ها و موزیک ویدیوها پیشرفت کردند. در سال ۱۹۶۸، گروه اپل را تأسیس کردند، یک شرکت چندرسانه ای چندگانه که همچنان بر پروژه‌های مربوط به میراث گروه نظارت می‌کند. پس از فروپاشی گروه در سال ۱۹۷۰، هر چهار عضو اصلی به عنوان هنرمندان انفرادی فعالیت کردند و موفقیت‌هایی نیز کسب کردند؛ لنون در سال ۱۹۸۰ به قتل رسید و هریسون هم در سال ۲۰۰۱ بر اثر سرطان ریه درگذشت؛ مک کارتنی و استار اما، همچنان در صنعت موسیقی فعال هستند.

بیتل‌ها با فروش تخمینی ۶۰۰ میلیون نسخه از کارهایشان در سراسر جهان، در رتبه اول فهرست پرفروش‌ترین هنرمندان موسیقی در تمام دوران‌ها قرار دارند. آنها دارای رکورد بیشترین آلبوم شماره یک در نمودار آلبوم‌های بریتانیا (۱۵)، بیشترین تعداد نامبر وان در جدول بیلبورد هات ۱۰۰ (۲۰) و بیشترین فروش تک آهنگ در بریتانیا (۲۱٫۹ میلیون) هستند. این گروه در سال ۱۹۸۸ به تالار مشاهیر راک اند رول وارد شد و هر چهار عضو اصلی نیز بین سالهای ۱۹۹۴ تا ۲۰۱۵ به صورت جداگانه به تالار وارد شدند. این گروه جوایز بسیاری از جمله هفت جایزه گرمی، چهار جایزه بریت، یک جایزه اسکار (جایزه اسکار بهترین موسیقی فیلم در سال ۱۹۷۰ برای مستند بگذار باشد) و پانزده جایزه آیور نوولو دریافت کرد. مجله تایم آنها را در میان ۱۰۰ شخصیت برجسته قرن بیستم و رولینگ استون آنها را در رتبه اول فهرست ۱۰۰ هنرمند برتر خود در سال‌های ۲۰۰۴ و ۲۰۱۱ قرار داد.

تاریخچه

۱۹۶۳–۱۹۵۶: شکل‌گیری

کوآریمِن و تغییر نام‌ها

در نوامبر ۱۹۵۶، جان لنون که فقط شانزده‌سال داشت با چند تن از دوستانش از دبیرستان کواری بَنک در لیورپول، یک گروه اسکیفل تشکیل داد. آنها برای مدت کوتاهی خودشان را با نام «بلک جک‌ها» صدا می‌زدند، قبل از اینکه کشف کنند گروه محلی دیگری قبلاً از این نام استفاده می‌کردند؛ سپس نام خود را به «کوآریمِن» تغییر دادند. در ۶ ژوئیه ۱۹۵۷، پل مک‌کارتنی پانزده ساله با لنون ملاقات کرد و کمی بعد به عنوان یک نوازنده ریتم به گروه پیوست. در فوریه ۱۹۵۸، مک کارتنی از دوست خود جرج هریسون که در آن زمان پانزده ساله بود دعوت کرد تا گروه را تماشا کند؛ هریسون برای لنون تست داد و او را تحت تأثیر نوازندگی خود قرار داد، اما لنون در ابتدا فکر می‌کرد هریسون هنوز خیلی جوان است. پس از یک ماه اصرار، در طی یک جلسه دوم (که توسط مک کارتنی تنظیم شد)، هریسون بخش گیتار اصلی آهنگ بی کلام «راونچی» را در قسمت بالایی یک اتوبوس دو طبقه در لیورپول اجرا کرد و آنها او را به عنوان لید گیتاریست به گروه دعوت کردند.

در ژانویه ۱۹۵۹، دوستان لنون از دبیرستان کواری بَنک گروه را ترک کردند و او تحصیلات خود را در کالج هنر لیورپول آغاز کرد. سه گیتاریست باقی مانده (لنون، مک‌کارتنی و هریسون) خودشان را با عنوان «جانی و مون‌داگ‌ها» خطاب می‌کردند و هر زمان که یک درامر پیدا می‌کردند، به نواختن راک اند رول مشغول می‌شدند. استوارت ساتکلیف دوست مدرسه هنر لنون که به تازگی یکی از نقاشی‌های خود را فروخته بود و متقاعد شده بود تا با درآمد حاصل از آن یک گیتار بیس بخرد، در ژانویه ۱۹۶۰ به عضویت این گروه درآمد. او پیشنهاد تغییر نام گروه به «Beetles» (به معنی سوسک‌ها) را برای ادای احترام به بادی هالی و گروه «The Crickets» (به معنی جیرجیرک‌ها) داد. آنها تا ماه می از این نام استفاده می‌کردند؛ زمانی که برای یک تور کوتاه به عنوان گروه پشتیبان خواننده‌ای به نام جانی جنتل به اسکاتلند سفر کردند، در آنجا اسم گروه به «Silver Beetles» تغییر یافت. در اوایل ژوئیه، آنها این نام را به «Silver Beatles» (نگارش اشتباهی از کلمه Beetles) تغییر دادند و در اواسط ماه اوت این عنوان به The Beatles (بیتلز) ساده شد.

اقامت‌های اولیه و محبوبیت در بریتانیا

آلن ویلیامز، مدیر غیررسمی بیتلز، برای آنها اقامتگاهی در هامبورگ آماده کرد. آنها در اواسط اوت ۱۹۶۰ پیت بست را تست و استخدام کردند. گروه که اکنون پنج نفره است، چهار روز بعد لیورپول را به مقصد هامبورگ ترک کردند و با برونو کوشمیدر، مالک اقامتگاه قراردادی را برای نزدیک ۴ ماه اقامت بستند. مارک لویسون مورخ بیتلز می‌نویسد: «آنها در غروب ۱۷ آگوست به هامبورگ رفتند، زمانی که منطقه چراغ قرمز زنده می‌شود… چراغ‌های نئون چشمک زن، سرگرمی‌های مختلفی را فریاد می‌زدند، از آنجایی که زنانی با پوشیدن لباسی ناچیز، بی شرمانه پشت پنجره‌هایی در مغازه منتظر فرصت‌های شغلی خود نشسته بودند.»

کوشمیدر چند استریپ کلاب در منطقه را به مکان‌هایی برای اجرای موسیقی تبدیل کرده بود و ابتدا گروه بیتلز را در کلاب ایندرا سکونت داد. پس از بسته شدن ایندرا به دلیل شکایت از سر و صدا، او آنها را در اکتبر به کایزرکِلر منتقل کرد. وقتی متوجه شد که بیتلز برای باشگاه رقیبش «تاپ تن» نیز برخلاف قراردادشان اجرا کرده‌اند، به آنها اخطار فسخ یک‌ماهه قراردادشان را داد و هریسونِ زیر سن قانونی را هم گزارش داد که با دروغ گفتن دربارهٔ سنش به مسئولین آلمانی آنجا اجازه اقامت در هامبورگ را به دست آورده بود. آنها در اواخر نوامبر ترتیب اخراج هریسون را دادند. یک هفته بعد کوشمیدر، مک کارتنی و بِست را به دلیل آتش زدن یک کاندوم در یک راهروی سیمانی که ایجاد آتش‌سوزی کرده بود، دستگیر کرد و آنها را اخراج کردند. لنون نیز در اوایل دسامبر به لیورپول بازگشت، در حالی که ساتکلیف تا اواخر فوریه در هامبورگ با نامزد آلمانی‌اش آسترید کِرشر، که اولین عکس‌های نیمه حرفه‌ای بیتلز را گرفت، باقی ماند.

در طول دو سال بعد، بیتلز طی دوره‌هایی در هامبورگ اقامت داشت، آنها از پرلودین هم به صورت تفریحی و هم برای حفظ انرژی خود برای اجراهای تمام وقت در شب استفاده می‌کردند. در سال ۱۹۶۱، در طول دومین نامزدی خود در هامبورگ، کِرشر موهای ساتکلیف را به سبک «Exi» کوتاه کرد، که بعداً توسط سایر بیتل‌ها پذیرفته شد. پس از آن، ساتکلیف تصمیم گرفت اوایل همان سال گروه را ترک کند و تحصیلات هنری خود را در آلمان از سر بگیرد. مک‌کارتنی کار بیس را بر عهده گرفت. یک تهیه‌کننده به نام برت کامپفرت تا ژوئن ۱۹۶۲ با گروهی که اکنون یک گروه چهار نفره بود قرارداد بست، و او از آنها به عنوان گروه پشتیبان تونی شریدِن در یک سری از ضبط‌ها برای پالیدور رکوردز استفاده کرد. درنتیجه بخشی از جلسات، بیتلز برای یک سال با پالیدور قرارداد امضا کرد. تک آهنگ «بانی من» از تونی شریدِن که با همکاری بیتلز در ژوئن ۱۹۶۱ ضبط شد و چهار ماه بعد منتشر شد، به رتبه ۳۲ در نمودار موزیک‌مارک رسید.

پس از اینکه بیتلز دومین اقامت خود در هامبورگ را به پایان رساند، با جنبش روزافزون مرسی‌بیت، از محبوبیت رو به رشدی در لیورپول برخوردار شد. با این حال، آنها از یکنواختی حضورهای متعدد شب به شب در کلاب‌ها خسته شده بودند. در نوامبر ۱۹۶۱، در طول یکی از اجراهای مکرر گروه در کاوِرن کلاب، آنها با برایان اپستاین، یک منتقد موسیقی ملاقات کردند. او بعداً یادآور شد: «من فوراً از آنچه شنیدم خوشم آمد. آنها تازه و صادق بودند و آن جذابیتی که من فکر می‌کردم را به نوعی داشتند … خصوصیت یک ستاره.»

اولین کارهای ضبط شده

اپستاین طی چند ماه بعد، مورد توجه گروه قرار گرفت و آنها در ژانویه ۱۹۶۲ او را به عنوان مدیر برنامه گروه منصوب کردند. در اوایل تا اواسط سال ۱۹۶۲، اپستاین به دنبال این بود که بیتلز را از تعهدات قراردادی با برت کامپفرت خلاص کند. او در نهایت برای یک ماه آزادی زودتر از بند قرارداد در ازای یک جلسه ضبط آخر در هامبورگ، با کامپفرت به توافق رسید. در بازگشت به آلمان در آوریل، کِرشر، ناراحت و پریشان با خبر مرگ ساتکلیف در روز قبل بر اثر خونریزی مغزی با آنها در فرودگاه دیدار کرد. اپستاین مذاکراتی را با شرکت‌های موسیقی برای امضا قراردادی جدید آغاز کرد؛ برای تضمین شدن قرارداد، اپستاین با پالیدور مذاکره کرد که در ازای ضبط‌های بیشتری برای تونی شریدِن، قرارداد آنها با گروه زودتر از موعد به پایان برسد. پس از یک تست در اولین روز از سال نو، دکا رکوردز، گروه را رد کرد و گفت: «گروه‌های گیتار از مد افتادن، آقای اپستاین.» با این حال، سه ماه بعد، یک تهیه‌کننده به نام جرج مارتین، بیتلز را به عقد قرارداد با لیبل پارلفون از ئی‌ام‌آی درآورد.

اولین جلسه ضبط مارتین با گروه بیتلز در ئی‌ام‌آی استودیوز (بعداً به نام ابی رود استودیوز) در لندن در ۶ ژوئن ۱۹۶۲ انجام شد. او بلافاصله از اپستاین در مورد درام زدن بِست گلایه کرد و به آنها پیشنهاد داد که به جای او از یک نوازنده درام پشتیبان استفاده کنند. بیتل‌ها که از قبل به فکر اخراج بِست بودند، در اواسط آگوست او را با رینگو استار جایگزین کردند که گروهش را به خاطر پیوستن به آنها ترک کرده بود. در ۴ سپتامبر در ئی‌ام‌آی، ضبطی از «دوستم بدار» با حضور استار به عنوان درامر صورت گرفت، اما مارتین از نتیجه کار راضی نبود و یک هفته بعد، یک درامر دیگر به نام اندی وایت را برای سومین جلسه ضبط گروه استخدام کرد که با کمک او، ترانه‌های «لطفاً مرا خشنود کن» و «پ.ن دوستت دارم» را تولید کردند.

مارتین در ابتدا نسخه رینگو از «دوستم بدار» را برای اولین تک آهنگ گروه انتخاب کرد، اگرچه ضبط مجدد بعدی همین آهنگ، رینگو را با تنبورین نشان داد. «دوستم بدار» که در اوایل اکتبر منتشر شد، در چارت «رکورد ریتیلر» به رتبه هفدهم رسید. اولین حضور تلویزیونی آنها در اواخر همان ماه با اجرای زنده در برنامه خبری «مردم و مکان‌ها» انجام شد. بعد از اینکه مارتین پیشنهاد کرد که «لطفاً مرا خشنود کن» با تمپو سریع‌تری ضبط شود، در یک جلسه استودیویی در اواخر نوامبر این ضبط را انجام داد و به درستی برای آنها پیش‌بینی کرد که «شما همین الان اولین شماره ۱ خود را ساختید.»

در دسامبر ۱۹۶۲، بیتلز پنجمین و آخرین اقامت خود در هامبورگ را به پایان رساند. در سال ۱۹۶۳، آنها توافق کردند که هر چهار عضو گروه با آوازهای خود در آلبوم‌ها مشارکت کنند–از جمله استار که با وجود محدوده آوازی محدودش–جایگاه اش در گروه حفظ باشد. با این حال، لنون و مک کارتنی بیشتر با هم همکاری می‌کردند، و با افزایش موفقیت گروه، همکاری غالب آنها فرصت‌های هریسون را به عنوان خواننده اصلی محدود کرد. اپستاین، برای به حداکثر رساندن پتانسیل تجاری بیتلز، آنها را تشویق کرد تا یک رویکرد حرفه ای برای اجرا اتخاذ کنند. لنون از صحبت‌های او اینگونه یاد می‌کند: «ببین، اگر واقعاً می‌خواهی در آن جایگاه‌های بزرگ‌تر قرار بگیری، باید تغییر کنی - روی صحنه غذا نخوری، فحاشی نکنی، سیگار نکشی…»

۱۹۶۶–۱۹۶۳: بیتلمانیا و تورها

۱۹۷۰–۱۹۶۶: دوران استودیو

اکنون–۱۹۷۰: بعد از فروپاشی

اعضا

اعضای اصلی

جان لنون – صدا، گیتار، کیبورد، سازدهنی، بیس (۱۹۶۹–۱۹۶۰؛ درگذشت ۱۹۸۰)
پل مک‌کارتنی – صدا، بیس، گیتار، کیبورد، درام (۱۹۷۰–۱۹۶۰)
جرج هریسون – گیتار، صدا، سه تار، کیبورد، بیس (۱۹۷۰–۱۹۶۰؛ درگذشت ۲۰۰۱)
رینگو استار – درام، طبل، صدا (۱۹۷۰–۱۹۶۲)

اعضای پیشین

پیت بست – درام، صدا (۱۹۶۲–۱۹۶۰)
استوارت ساتکلیف – بیس، صدا (۱۹۶۱–۱۹۶۰؛ درگذشت ۱۹۶۲)
چاس نیوبی – بیس (۱۹۶۱–۱۹۶۰)
نورمن چپمن – درام (۱۹۶۰؛ درگذشت ۱۹۹۵)
تامی مور – درام (۱۹۶۰؛ درگذشت ۱۹۸۱)

اعضای تور

جیمی نیکول – درام (۱۹۶۴)

آهنگ‌شناسی

فهرست اصلی بیتلز، شامل ۱۳ آلبوم استودیویی و یک مجموعه است.

لطفاً مرا خشنود کن (۱۹۶۳)
با بیتلز (۱۹۶۳)
شب یک روز سخت (۱۹۶۴)
بیتلز برای فروش (۱۹۶۴)
کمک! (۱۹۶۵)
سول لاستیکی (۱۹۶۵)
هفت‌تیر (۱۹۶۶)
گروهبان فلفل (۱۹۶۷)
تور اسرارآمیز و جادویی (۱۹۶۷)
بیتلز (۱۹۶۸) (آلبوم سفید)
زیردریایی زرد (۱۹۶۹)
اَبی رُود (۱۹۶۹)
بگذار باشد (۱۹۷۰)
اساتید گذشته (۱۹۸۸، مجموعه)

فیلم‌شناسی

داستانی

شب‌زنده‌داری با بزن و بکوب (۱۹۶۴)
کمک! (۱۹۶۵)
تور رمز و راز جادویی (۱۹۶۷)
زیردریایی زرد (۱۹۶۸)

مستند و اجراهای فیلم‌برداری شده

بیتلز در استادیوم شی (۱۹۶۶)
بگذار باشد (۱۹۷۰)
بیتلز کامل (۱۹۸۲)
امروز بیست سال پیش بود (۱۹۸۷)
گلچین بیتلز (۱۹۹۵)
بیتلز ۱+ (۲۰۱۵)
بیتلز: هشت روز در هفته (۲۰۱۶)
بیتلز: بازگشت (۲۰۲۱)

جستارهای وابسته

فهرست پرفروش‌ترین هنرمندان موسیقی

یادداشت‌ها

ارجاعات

منابع

مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «The Beatles». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی.
Austerlitz, Saul (2007). Money for Nothing: A History of the Music Video, from The Beatles to The White Stripes. Ann Arbor: University of Michigan Press. ISBN 978-0-7119-7520-0.
Badman, Keith (1999). The Beatles After the Breakup 1970–2000: A Day-by-Day Diary (2001 ed.). London: Omnibus. ISBN 978-0-7119-8307-6. Retrieved 31 March 2014.
The Beatles (2000). The Beatles Anthology. San Francisco: Chronicle Books. ISBN 978-0-8118-2684-6. Retrieved 31 March 2014.
Benson, Bruce Ellis (2003). The Improvisation of Musical Dialogue: A Phenomenology of Music. Cambridge and New York: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-00932-4. Retrieved 31 March 2014.
Boyd, Pattie (2008). Wonderful Tonight: George Harrison, Eric Clapton, and Me. Three Rivers Press. ISBN 978-0-307-40783-2.
Brown, Peter; Gaines, Steven (2002). The Love You Make: An Insider's Story of The Beatles. New York: New American Library. ISBN 978-0-451-20735-7.
Campbell, Michael (2008). Popular Music in America: The Beat Goes On. East Windsor, CT: Wadsworth. ISBN 978-0-495-50530-3. Retrieved 31 March 2014.
Davies, Hunter (1968). The Beatles (Revised 2009 ed.). New York & London: W. W. Norton. ISBN 978-0-393-33874-4. Retrieved 31 March 2014.
Doggett, Peter (2009). You Never Give Me Your Money: The Beatles After the Breakup (1st US hardcover ed.). New York: Harper. ISBN 978-0-06-177446-1. Retrieved 31 March 2014.
Doggett, Peter (2011). You Never Give Me Your Money: The Beatles After the Breakup. New York: It Books. ISBN 978-0-06-177418-8.
Emerick, Geoff; Massey, Howard (2006). Here, There and Everywhere: My Life Recording the Music of The Beatles. New York: Gotham. ISBN 978-1-59240-179-6.
Everett, Walter (1999). The Beatles as Musicians: Revolver through the Anthology. Oxford and New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-512941-0. Retrieved 31 March 2014.
Everett, Walter (2001). The Beatles As Musicians: The Quarry Men through Rubber Soul. Oxford and New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-514105-4. Retrieved 31 March 2014.
Fisher, Marc (2007). Something in the Air. New York: Random House. ISBN 978-0-375-50907-0. Retrieved 31 March 2014.
Frontani, Michael R. (2007). The Beatles: Image and the Media. University Press of Mississippi. ISBN 978-1-57806-965-1. Retrieved 31 March 2014.
Gilliland, John (1969). "The British Are Coming! The British Are Coming!: The U.S.A. is invaded by a wave of long-haired English rockers" (audio). Pop Chronicles. Digital.library.unt.edu.
Goodman, Fred (2015). Allen Klein: The Man Who Bailed Out the Beatles, Made the Stones, and Transformed Rock & Roll. Boston, New York: Houghton Mifflin Harcourt. ISBN 978-0-547-89686-1.
Gould, Jonathan (2007). Can't Buy Me Love: The Beatles, Britain and America. New York: Three Rivers Press. ISBN 978-0-307-35338-2.
Granata, Charles L. (2003). I Just Wasn't Made for These Times: Brian Wilson and the Making of the Beach Boys' Pet Sounds. London: Unanimous. ISBN 978-1-55652-507-0.
Greene, Doyle (2016). Rock, Counterculture and the Avant-Garde, 1966–1970: How the Beatles, Frank Zappa and the Velvet Underground Defined an Era. Jefferson, NC: McFarland. ISBN 978-1-4766-6214-5.
Harris, Jonathan (2005). "Introduction: Abstraction and Empathy – Psychedelic Distortion and the Meaning of the 1960s". In Grunenberg, Christoph, and Jonathan Harris (ed.). Summer of Love: Psychedelic Art, Social Crisis and Counterculture in the 1960s. Liverpool: Liverpool University Press. ISBN 978-0-85323-919-2.
Harry, Bill (2000a). The Beatles Encyclopedia: Revised and Updated. London: Virgin. ISBN 978-0-7535-0481-9.
Harry, Bill (2003). The George Harrison Encyclopedia. London: Virgin. ISBN 978-0-7535-0822-0.
Harry, Bill (2000b). The John Lennon Encyclopedia. London: Virgin. ISBN 978-0-7535-0404-8.
Harry, Bill (2002). The Paul McCartney Encyclopedia. London: Virgin. ISBN 978-0-7535-0716-2.
Hasted, Nick (2017). You Really Got Me: The Story of The Kinks. Omnibus Press. ISBN 978-1-78558-851-8.
Hertsgaard, Mark (1995). "We All Want to Change the World: Drugs, Politics, and Spirituality". A Day in the Life: The Music and Artistry of the Beatles. New York: Delacorte Press. ISBN 978-0-385-31517-3. Retrieved 31 March 2014.
Ingham, Chris (2006). The Rough Guide to The Beatles. London: Rough Guides. ISBN 978-1-84353-720-5.
Inglis, Ian (2008). "Cover Story: Magic, Myth and Music". In Julien, Olivier (ed.). Sgt. Pepper and the Beatles: It Was Forty Years Ago Today. Aldershot, UK, and Burlington, VT: Ashgate. ISBN 978-0-7546-6249-5.
Larkin, Colin (2006). Encyclopedia of Popular Music. New York, NY: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-531373-4.
Lavezzoli, Peter (2006). The Dawn of Indian Music in the West: Bhairavi. New York and London: Continuum. ISBN 978-0-8264-1815-9. Retrieved 31 March 2014.
Lewisohn, Mark (1988). The Complete Beatles Recording Sessions. New York: Harmony. ISBN 978-0-517-57066-1.
Lewisohn, Mark (1992). The Complete Beatles Chronicle:The Definitive Day-By-Day Guide To the Beatles' Entire Career (2010 ed.). Chicago: Chicago Review Press. ISBN 978-1-56976-534-0.
Lewisohn, Mark (2013). The Beatles – All These Years, Volume One: Tune In. Crown Archetype. ISBN 978-1-4000-8305-3.
MacDonald, Ian (2005). Revolution in the Head: The Beatles' Records and the Sixties (2nd revised ed.). London: Pimlico. ISBN 978-1-84413-828-9.
Martin, George (1979). All You Need Is Ears. New York: St. Marten's Press. ISBN 978-0-312-11482-4. Retrieved 31 March 2014.
McNeil, Alex (1996). Total Television: The Comprehensive Guide to Programming From 1948 to the Present (4th ed.). New York City: Penguin Books. ISBN 978-0-14-024916-3.
Miles, Barry (1997). Paul McCartney: Many Years from Now. New York: Henry Holt and Company. ISBN 978-0-8050-5249-7.
Miles, Barry (1998). The Beatles: A Diary – An Intimate Day by Day History. London: Omnibus. ISBN 978-0-7119-9196-5.
Miles, Barry (2001). The Beatles Diary Volume 1: The Beatles Years. London: Omnibus Press. ISBN 978-0-7119-8308-3.
Neaverson, Bob (1997). The Beatles Movies. London: Cassell. ISBN 978-0-304-33796-5. Archived from the original on 2 October 2009 – via beatlesmovies.co.uk (chapter: "Magical Mystery Tour Part 1 – Background and Production").
Norman, Philip (1996). Shout!: The Beatles in Their Generation. New York: Fireside. ISBN 978-0-684-43254-0.
Norman, Philip (2008). John Lennon: The Life. New York: Ecco/HarperCollins. ISBN 978-0-06-075401-3.
Pang, May (2008). Instamatic Karma: Photographs of John Lennon. Macmillan. ISBN 978-1-4299-9397-5. Archived from the original on 11 January 2016. Retrieved 7 April 2015.
Pedler, Dominic (2003). The Songwriting Secrets of The Beatles. London: Omnibus. ISBN 978-0-7119-8167-6. Retrieved 31 March 2014.
Rodriguez, Robert (2010). Fab Four FAQ 2.0: The Beatles' Solo Years, 1970–1980. New York: Backbeat. ISBN 978-0-87930-968-8.
Sandford, Christopher (2006). McCartney. New York: Carroll & Graf. ISBN 978-0-7867-1614-2.
Schaffner, Nicholas (1978). The Beatles Forever. New York, NY: McGraw-Hill. ISBN 978-0-07-055087-2.
Schinder, Scott; Schwartz, Andy (2007). Icons of Rock: An Encyclopedia of the Legends Who Changed Music Forever. Westport, CT: Greenwood Press. ISBN 978-0-313-33845-8.
Southall, Brian; Perry, Rupert (2006). Northern Songs: The True Story of the Beatles Song Publishing Empire. London: Omnibus. ISBN 978-1-84609-237-4. Retrieved 31 March 2014.
Sheff, David (1981). Golson, G. Barry (ed.). The Playboy Interviews with John Lennon and Yoko Ono. Playboy. ISBN 978-0-87223-705-6.
Spitz, Bob (2005). The Beatles: The Biography. New York: Little, Brown. ISBN 978-0-316-80352-6.
Spizer, Bruce (2004). The Beatles Are Coming! The Birth of Beatlemania in America. New Orleans: 498 Productions. ISBN 978-0-9662649-9-9.
Strong, Martin (2004). The Great Rock Discography. Edinburgh and New York: Canongate. ISBN 978-1-84195-615-2. Retrieved 31 March 2014.
Turner, Steve (2016). Beatles '66: The Revolutionary Year. New York, NY: Ecco. ISBN 978-0-06-247558-9.
Winn, John C. (2008). Way Beyond Compare: The Beatles' Recorded Legacy, Volume One, 1957–1965. New York: Three Rivers Press. ISBN 978-0-307-45157-6. Retrieved 31 March 2014.
Winn, John C. (2009). That Magic Feeling: The Beatles' Recorded Legacy, Volume Two, 1966–1970. New York: Three Rivers Press. ISBN 978-0-307-45239-9. Retrieved 31 March 2014.
Womack, Kenneth (2007). Long and Winding Roads: The Evolving Artistry of the Beatles. London & New York: Continuum. ISBN 978-0-8264-1746-6.