ادرار

دلیل اصلی ادرار کردن این است که کُلیه‌ها خون را از هر گونه ماده زائد، نمک و همین‌طور مواد معدنی تصفیه می‌کنند. ادرار یک انسان سالم از ۹۵ درصد آب تشکیل شده اما ۵ درصد دیگر مواد زائدی مثل پتاسیم و نیتروژن هستند که بدن به دنبال دفع آن‌هاست. وجود میزان بالایی از این مواد در بدن، می‌تواند مشکل ایجاد کند.

اسامی دیگر ادرار، پیشاب، گُمیز، میز هستند.

ادرار مایعی است که توسط نفرون (گُردیزه) در کلیه‌ها تولید و از طریق میزراه از بدن دفع می‌شود. فراوان‌ترین ماده آلی ادرار اوره است (اوره یک اسید ضعیف است اما در ادرار به دلیل وجود هیدروژن کربنات ادرار تقریباً خنثی است) و پی‌اچ آن برای فرد طبیعی نزدیک به هفت است، اما در میان انسان‌ها از ۴٫۴ تا ۸ متغیر است. ادرار فرد سالم سمّی نیست^{[نیازمند منبع]}. اما شامل ترکیباتی است که توسط بدن به عنوان مواد نامطلوب حذف شده است و می‌تواند محرک و سوزانندهٔ پوست و چشم باشد. طی فرایندی، می‌توان آب آشامیدنی از ادرار استخراج کرد.

ادرار عمدتاً آب و دارای نمک‌های معدنی و در حدود ۲٪ اوره است، که در کبد به منظور حذف آمونیاک که ماده‌ای بسیار سمّی است، تولید می‌شود. اوره دارای سمّیّت بسیار پایین است.

• آب۹۶٪

اوره: ۲‎٪ نمک و یون‌ها دیگر: ۲‎٪

رنگ ادرار به‌طور معمول از بی‌رنگ تا زرد متغیر است. رنگ زرد به‌وسیلهٔ یوروبیلین‌ها ایجاد می‌شود. رنگ زرد ادرار به دلیل وجود بیلی روبین است که از تخریب گلبول‌های قرمز پدید می‌آید. اگر فرد دچار کم‌آبی باشد، ادرار کمتر (شاید کمتر از ۱ لیتر در هر روز)، و همچنین غلیظ‌تر خواهد شد. اگر فرد آب زیادی بنوشد، ادرار بیشتر (شاید به اندازهٔ دو لیتر در روز) و همچنین رقیق‌تر خواهد شد.
ادرار باعث می‌شود که بدن از موارد زیر را دفع کند: آب اضافی در بدن، الکترولیت‌های اضافی (نمک)، اوره، سموم بدن، داروها و غیره. ادرار اصلی‌ترین عامل هم‌ایستایی است.^{[نیازمند منبع]}

ادرار شتر قرن‌ها در شبه جزیره عربستان برای اهداف دارویی و مذهبی استفاده شده است. سازمان جهانی بهداشت توصیه به اجتناب از نوشیدن آن کرده و این عمل را با نشانگان تنفسی خاورمیانه یا همان بیماری کشنده مرس مرتبط دانسته است.

در روم باستان برای شستن لباس‌ها با صابون آشنایی نداشتند، اما به جای آن از انواع مواد قلیایی استفاده می‌کردند که به وسیله آن کثیفی راحت‌تر از لباس جدا می‌شد. از این میان، تا حد زیادی رایج‌ترین آنها ادرار مردان و حیوانات بود. ادرار قدیمی برای این کار بهتر بود. لباس‌ها در آن خیس شده و سپس کارگرانی که لباس‌ها با پاهای خود لگدمال می‌کردند، ادرار را نیز مخلوط می‌کردند. حتی از ادرار برای رنگ کردن چرم استفاده می‌شد. همچنین در امپراتوری روم استفاده از ادرار انسان و حیوان به عنوان دهانشویه و سفیدکننده دندان طبیعی بود. در گذشته مردم متوجه شده بودند که ادرار به حفظ دندان‌های سالم و قوی کمک می‌کند. در واقع حتی دندان‌ها را سفیدتر می‌کند. دلیل آن وجود آمونیاک در ادرار است که با تجزیه اوره توسط باکتری‌ها تشکیل می‌شود. آمونیاک در بسیاری از محصولات پاک کننده تجاری و همچنین بسیاری از محصولات دارویی استفاده می‌شود. ادرار همچنین حاوی املاح و کریستال‌های مختلفی است که برای از بین بردن کثیفی از دندان‌ها مفید است. نهایتاً از ادرار در پزشکی نیز استفاده می‌شد - به عنوان ضدعفونی کننده برای زخم‌ها، سوختگی‌ها و عقرب گزیدگی استفاده می‌شد.

• ادراردوستی
• مسابقه شاشیدن
• بی‌اختیاری ادرار
• شب‌ادراری
• خون‌ادراری
• ادرار کردن
• عفونت ادراری
• سرخ ادراری

• ویکی‌پدیای انگلیسی

• تشکیل و دفع ادرار
• آنالیز محتویات ادرار