Jacob David Bekenstein

Bekensteinek  funtsezko ekarpenak egin zituen zulo beltzen termodinamikaren oinarrietan eta informazioaren eta grabitazioaren arteko loturen beste alderdi batzuetan.

Jacob David Bekenstein
Irudi gehiago
Bizitza
Jaiotza	Mexiko Hiria, 1947ko maiatzaren 1a
Herrialdea	Israel  Mexiko
Bizilekua	Israel
Heriotza	Helsinki, 2015eko abuztuaren 16a (68 urte)
Hobiratze lekua	Har HaMenuchot (en)
Hezkuntza
Heziketa	Princetongo Unibertsitatea New York University Tandon School of Engineering (en)
Tesi zuzendaria	John Archibald Wheeler
Hizkuntzak	gaztelania hebreera
Irakaslea(k)	John Archibald Wheeler
Jarduerak
Jarduerak	fisikari teorikoa, astronomoa, unibertsitateko irakaslea eta astrofisikaria
Enplegatzailea(k)	Ben-Gurion University of the Negev (en) Jerusalemgo Unibertsitate Hebrearra
Jasotako sariak	ikusi Israel Saria  (2005) Fisikako Wolf Saria  (2012) Einstein Prize  (2015) Weizmann Prize for Exact Sciences  (2011) Rothschild prize
Kidetza	Israelgo Zientziak eta Giza-Zientzien Akademia

Jacob Bekenstein Mexiko Hirian jaio zen, Joseph eta Esther (Vladaslavotsky ezkongabea) Mexikora emigratu zuten poloniar judutarren semea. Bere bizitzako lehen urteetan Estatu Batuetara joan zen bizitzera eta 1968an Estatu Batuetako nazionalitatea lortu zuen. Israeldarra ere bazen.

Bekensteinek Brooklyngo Institutu Politeknikoan ikasi zuen, gaur egungo New Yorkeko Unibertsitateko Tandon Ingeniaritza Eskolan, eta 1969an lizentziatura eta masterra lortu zituen Zientzietan. 1972an doktoratu zen Princetongo Unibertsitatean, John Archibald Wheeler-en zuzendaritzapean.

Bekensteinek hiru seme-alaba izan zituen Bilha emaztearekin. Hiru seme-alabak, Yehonadav, Uriya eta Rivka Bekenstein, zientzialari izatera iritsi ziren. Bekenstein gizon erlijioso eta fededun bezala ezagutzen zen: “Mundua Jainkoaren produktu bat bezala ikusten dut, berak oso lege zehatzak ezarri zituen eta guk lan zientifikoaren bidez deskubrituz gozatzen dugu”.

1972an, Bekensteinek hiru artikulu garrantzitsu argitaratu zituen zulo beltzen izar fenomenoari buruz, non ilerik gabeko (no-hair) teorema postulatzen zuen eta zulo beltzen termodinamikari buruzko teoria bat aurkezten zuen. Hurrengo urteetan, Bekensteinek zulo beltzak arakatzen jarraitu zuen eta bere entropiari eta masa kuantikoari buruzko artikuluak argitaratu zituen.

Bekenstein doktoretzaondoko bekaduna izan zen Texasko Unibertsitatean, Austinen, 1972tik 1974ra. Ondoren, Israelera joan zen hitzaldiak ematera eta Beer-Xevako Ben-Gurion Unibertsitatean irakastera. 1978an katedradun eta 1983an astrofisika saileko zuzendari izendatu zuten.

1990ean Jerusalemgo Unibertsitate Hebrearreko irakasle bihurtu zen eta hiru urte geroago bere fisika teorikoko departamentuko zuzendari izendatu zuten. 1997an Israelgo Zientzia eta Humanitateen Akademiako kide aukeratu zuten. Ikasketa Aurreratuen Institutuko irakasle bisitaria izan zen 2009an eta 2010ean.

Mundu osoko hitzaldi eta egoitzez gain, Bekensteinek fisika teorikoko irakasle izaten jarraitu zuen Hebrear Unibertsitatean, hil zen arte, 68 urte zituela, Helsinkin (Finlandia). Ustekabean hil zen 2015eko abuztuaren 16ean, Amerikako Fisika Elkartearen Einstein Saria jaso eta hilabete gutxira, “zulo beltzen entropiari buruz egindako lan aitzindariagatik, zulo beltzen termodinamikaren eremua jaurti baitzuen eta mekanika kuantikoa eta grabitazioa bateratzeko ahalegin luzea eraldatu baitzuen”.

1972an zulo beltzek ondo definitutako entropia izan behar zutela iradokitzen lehena izan zen Bekenstein. Zulo beltzen entropia zulo beltzaren beraren gertaeren mugaren proportzionala izan behar zela idatzi zuen. Termodinamikaren bigarren lege orokortua idatzi zuen, baita ere, zulo beltzen sistementzako. Bi urte berandaugo Stephen Hawking-ek (eta independenteki Zeldovich eta gainontzekoek) Hawkingen erradiazioaren existentzia proposatu zuenean Bekenstein-en bi ekarpenak baieztatu egin ziren. Hasiera batean Hawking Bekenstein-en ideien aurka zegoen zulo beltz batek energia ezin erradia zezakeelakoan, horrek entropia izatea desgaitzen baitzuen. Hala ere, 1974an, Hawking-ek berak garatutako kalkulu luze baten ostean zulo beltzek partikulak emititu ditzaketela onartu zuen. Gaur egun emisio hori Hawking erradiazio moduan ezagutzen da. Bekenstein-en doktorego tesi laguntzaileak, John Archibald Wheeler-ek, berarekin egin zuen lan ilerik gabeko teorema garatzeko, “Zulo beltzek ez dute ilerik” esaldi ezguna sorutz. Bekenstein-en soluzioa ez-egonkorra zela erakutsi zen, baina arloaren garapenean eragin handikoa izan zen.

Zulo beltzen termodinamikan burututako lanean oinarriturik Bekenstein-en lotura frogatu zuen baita ere Bekenstein-ek: Energia kantitate finitu bat daukan espazioaren eremu finitu batean potentzialki gorde daitekeen informazio kopuruak maximo bat dauka (printzipio holografikoaren antzeko ideia).

1982an, Bekensteinek marko zorrotz bat garatu zuen elektromagentismoaren legeak orokortzeko konstante fisiko ezegonkorrak maneiatu ahal izateko. Bere markoak egitura mehearen konstantea eremu eskalar batengatik ordezkatzen du. Hala ere, konstanteak aldatzeko marko honek ez zuen grabitatea barne hartzen.

2004an, Bekenstein-ek Mordehai Milgrom-en Newtonen Dinamika Eraldatua hobetu zuen bertsio erlatibista bat garatuz. Tentsore-bektore-eskalare grabitate (TeVeS) bezala ezagutzen da grabitazio-eremu bat ordezkatzeko hiru eremu ezberdin sartzen ditu espazio-denboran.

• Ernst David Bergmann Saria (Israel) 1977an
• Landau Saria Fisikako Ikerketagatik (Israel) 1981ean
• Gravity Research Foundation-en lehen saria (Estatu Batuak) 1981ean
• Rothschild Saria Zientzia Fisikoetan 1988an
• Israeleko Zientzia eta Humanitate Akademian onartua 1997an
• Gravity Research Foundation-en bigarren saria 2001ean
• Munduko Zientzia Akademia Juduan onartua 2003an
• Fisikako Israel Saria 2005ean
• Fisikako Wolf Saria 2012an
• Amerikako Fisika Sozietatearen Einstein Saria 2015ean

• J. D. Bekenstein, Information in the Holographic Universe. Scientific American, Volume 289, Number 2, August 2003, p. 61.[1]
• J. D. Bekenstein and M. Schiffer, Quantum Limitations on the Storage and Transmission of Information, Int. J. of Modern Physics 1:355–422 (1990).
• J. D. Bekenstein, Entropy content and information flow in systems with limited energy, Phys. Rev. D 30:1669–1679 (1984) Artxibatua maiatza 15, 2022, hemen: Wayback Machine. [citeseer]
• J. D. Bekenstein, Communication and energy, Phys. Rev A 37(9):3437–3449 (1988) Artxibatua maiatza 15, 2022, hemen: Wayback Machine. [citeseer]
• J. D. Bekenstein, Entropy bounds and the second law for black holes, Phys. Rev. D 27(10):2262–2270 (1983). [citeseer]
• J. D. Bekenstein, Specific entropy and the sign of the energy, Phys. Rev. D 26(4):950–953 (1982). [citeseer]
• J. D. Bekenstein, Black holes and everyday physics, General Relativity and Gravitation, 14(4):355–359 (1982). [citeseer]
• J. D. Bekenstein, Universal upper bound to entropy-to-energy ratio for bounded systems, Phys. Rev. D 23:287–298 (1981). [citeseer]
• J. D. Bekenstein, Energy cost of information transfer, Phys. Rev. Lett 46:623–626. (1981). [citeseer]
• J. D. Bekenstein, Black-hole thermodynamics, Physics Today, 24–31 (Jan. 1980).
• J. D. Bekenstein, Statistical black hole thermodynamics, Phys. Rev. D 12:3077–3085 (1975). [citeseer]
• J. D. Bekenstein, Generalized second law of thermodynamics in black hole physics, Phys. Rev. D 9:3292–3300 (1974) Artxibatua uztaila 25, 2008, hemen: Wayback Machine. [citeseer]
• J. D. Bekenstein, Black holes and entropy, Phys. Rev. D 7:2333–2346 (1973) Artxibatua uztaila 25, 2008, hemen: Wayback Machine. [citeseer]
• J. D. Bekenstein, Black holes and the second law, Nuovo Cimento Letters 4:737–740 (1972).
• J. D. Bekenstein, Nonexistence of baryon number of static black holes, Phys. Rev. D 5:2403–2412 (1972). [citeseer]