Самуіл Хаімавіч Агурскі: рэвалюцыянер, гісторык

Член-карэспандэнт АН БССР (1936). Сын — Міхаіл Самуілавіч Агурскі.

Самуіл Хаімавіч Агурскі
Дата нараджэння	29 красавіка 1884(1884-04-29)
Месца нараджэння	Гродна, Гродзенскі павет, Гродзенская губерня, Літоўскае генерал-губернатарства, Расійская імперыя
Дата смерці	19 жніўня 1947(1947-08-19) (63 гады)
Месца смерці	Паўладар, Паўладарская вобласць, Казахская ССР, СССР
Грамадзянства	Расійская імперыя  БССР  СССР
Род дзейнасці	гісторык, рэвалюцыянер, журналіст
Навуковая сфера	гісторыя
Месца працы	Інстытут гісторыі партыі пры ЦК КПБ Інстытут нацыянальных меншасцей АН БССР
Партыя	Бунд
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Удзельнік рэвалюцыйнага руху 1905 года. У 1906—1907 гадах у эміграцыі ў Англіі і ЗША. Пасля Лютаўскай рэвалюцыі вярнуўся на радзіму. У 1918 годзе працаваў ваенкомам у Віцебску. У 1925—1934 гадах загадчык інстытута, намеснік дырэктара Інстытута гісторыі партыі пры ЦК КП(б)Б. У 1935 годзе намеснік дырэктара Інстытута нацыянальных меншасцей АН БССР.

У 1938 годзе быў арыштаваны па абвінавачванні ў прыналежнасці да яўрэйскай фашысцкай арганізацыі і ў шкодніцтве ў Акадэміі навук, прысуджаны да 5 гадоў спасылкі, адбываў у Паўладары. У красавіку 1947 года на кароткі час нелегальна прыехаў у Маскву (высвятляў магчымасць перагляду справы), але вымушаны быў вярнуцца ў Паўладар, дзе неўзабаве сканаў. У 1956 годзе Агурскі быў рэабілітаваны.

Распачаў спробы навукова-літаратурнай крытыкі асобных аспектаў бундаўскай інтэрпрэтацыі рэвалюцыйнага руху ў Беларусі. Аўтар прац па гісторыі рэвалюцыйнага руху ў Беларусі, рэдактар ​​зборнікаў матэрыялаў «1905 у Беларусі» (1926), «Кастрычнік у Беларусі» (1927).

Апублікаваў больш за 30 навуковых прац, у тым ліку 4 манаграфіі.

Асноўныя працы:

• Еврейский рабочий в коммунистическом движении (1917—1921). Мн.: Гос. изд-во Белоруссии, 1926.
• Очерки по истории революционного движения в Белоруссии (1863—1917). Мн.: Белгосиздат, 1928.
• Ленінская «Іскра» ў барацьбе супраць Бунда. Мн.: ДВБ, 1934.