Сьпяваючая Рэвалюцыя

Тэрмін быў прапанаваны эстонскім актывістам Гайнцам Валькам у артыкуле пра падзеі 10—11 чэрвеня 1988 року, калі на Сьпеўным полі Таліну адбылася спантанная начная сьпеўная дэманстрацыя.

Панятак «Сьпяваючая рэвалюцыя» найперш тычыцца Эстоніі і Латвіі, у меншай ступені — Летувы. Сымбалямі рэвалюцыі сталі народныя песьні прыбалтыйскіх народаў (у Латвіі — дайны), якія сьпявалі на мітынгах, насустрач праходзячым савецкім танкам ці падчас начных масавых сходак на мескіх плошчах.

Немалую вядомасьць атрымаў і жывы ланцуг людзей даўжынёй 600 км (Талін — Рыга — Вільня) 23 жніўня 1989, які атрымаў назву «Балтыйскі шлях».

Мэта рэвалюцыі была дасягнутая практычна без ахвяраў і разбурэньняў, за выняткам расстрэлу чатырнаццаці мірных дэманстрантаў у Вільні 13 студзеня 1991 року, забойства жаўнерамі Рыскім аддзелам АМАП МУС СССР двух латвійскіх міліцыянтаў і трох грамадзянаў у Рызе 20 студзеня 1991 і, разам з байцамі Віленскага АМАПу МУС СССР, васьмі летувіскіх мытнікаў і паліцыянтаў на граніцы Летувы зь Беларускай ССР 31 ліпеня 1991.

З 1987 пачаліся масавыя дэманстрацыі з выкананьнем нацыянальных песьняў і гімнаў. Найбольшы падобны мітынг адбыўся 11 верасьня 1988 у часе музычнага фэсту «Песьня Эстоніі» на Сьпеўным полі Таліну, дзе сабраліся каля 300 000 эстонцаў, то бок каля чвэрці жыхароў Эстоніі.

Глядзіце таксама: Неграмадзяне (Эстонія) і Неграмадзяне (Латвія)

У выніку Сьпеўнае рэвалюцыі ў дзяржавах Прыбалтыкі вылучыліся і свае актывісты, якія па аднаўленьні незалежнасьці склалі першыя нацыянальныя эліты.