Прыгоды: захапляльны досьвед

Прыгоды могуць быць небясьпечнымі відамі дзейнасьці, такімі як падарожжа, дасьледаваньні, скачкі з парашутам, альпінізм, падводнае плаваньне, сплаў па рацэ або іншыя экстрэмальныя віды спорту. Прыгоды часта зьдзяйсьняюцца для таго, каб выклікаць псыхалягічнае ўзбуджэньне або для дасягненьня большай мэты, напрыклад, пошуку ведаў, якія можна атрымаць толькі такім чынам.

Авантурныя перажываньні ствараюць псыхалягічнае ўзбуджэньне, якое можна інтэрпрэтаваць як нэгатыўнае (напрыклад, жахі) або станоўчае (напрыклад, паток). Для некаторых людзей прыгоды самі па сабе становяцца галоўным заняткам. Па словах авантурыста Андрэ Мальро ў яго «Чалавечых умовах» (1933), «калі чалавек не гатовы рызыкаваць жыцьцём, дзе яго годнасць?».

Сапраўды гэтак жа Гелен Кэлер заявіла, што «Жыцьцё - гэта альбо сьмелая прыгода, альбо нічога».

Авантурныя мерапрыемствы на сьвежым паветры звычайна праводзяцца ў мэтах адпачынку або захапленьня: прыкладам зьяўляюцца прыгодніцкія гонкі і прыгодніцкі турызм. Авантурныя заняткі таксама могуць прывесьці да павелічэньня ведаў, такіх як тыя, што прадпрымаюцца даследчыкамі і піянерамі - напрыклад, брытанскі авантурыст Джэйсан Люіс выкарыстоўвае прыгоды, каб атрымаць глябальныя ўрокі ўстойлівага развіцьця з жыцьця ў канечных экалягічных абмежаваньнях у экспэдыцыях, каб падзяліцца са школьнікамі. Прыгодніцкая адукацыя наўмысна выкарыстоўвае складаны вопыт для навучаньня.