A plebia amariella (A plevia amariella en Ortografía ACAR; títol orichinal en castellano: La lluvia amarilla) ye una novela d'o poeta y escritor leyonés Julio Llamazares, espublicata en 1988.
Iste articlo ye en proceso de cambio enta la ortografía oficial de Biquipedia (la Ortografía de l'aragonés de l'Academia Aragonesa d'a Luenga). Puez aduyar a completar este proceso revisando l'articlo, fendo-ie los cambios ortograficos necesarios y sacando dimpués ista plantilla. |
A plebia amariella | |
---|---|
Información cheneral | |
Autor | Julio Llamazares |
Chenero literario | Novela |
Versión orichinal en castellano | |
Títol orichinal | La lluvia amarilla |
País | Espanya |
Calendata de publicación | 1988 |
ISBN | ISBN 84-322-0804-3 |
Traducción ta l'aragonés | |
Traductor | Chesús Casaus |
Editorial | Gara d'Edizions |
Ciudat | Zaragoza |
País | Aragón |
Calendata de publicación | 1998 |
Formato | Pocha (11 x 18) |
Pachinas | 160 |
ISBN | ISBN 84-8094-008-5 |
Ye o monologo d'o zaguer habitant d'un lugar albandonato d'o Sobrepuerto, en o Pireneu aragonés; Ainielle (actualment, en o municipio de Biescas).
En aragonés fue publicata en 1998 por Gara d'Edizions y traducita por Chesús Casaus.
A novela narra, en clau de Flashback u retrospectiva y a modo de monologo, a trachectoria vital d'o protagonista Andrés, amo y zaguer habitant d'a imachinaria Casa Sosas. Tanto a casa como o protagonista, como tamién a resta de casas y personas que amaneixen en a novela son imachinarias y nunca no han existiu, y nomás Ainielle, a suya cheografía urbana y tamién a cheografía natural y os paisaches que l'arredolan son verdaders.
A historia se centra en a soledat que experimenta Andrés, o zaguer habitant d'Ainielle, cuan queda solo en o lugar con su muller Sabina y a canya de casa, y muit especialement en cómo ixa soledat s'accentua dimpués de que a muller se suicide, afurcando-se en o molino, a os pocos meses de que os atros zaguers habitants hesen marchau de lugar.
O libro recreya l'atmosfera poetica y claustrofobica d'o mundo que, a boniquet, se va amortando a-debant d'os uellos d'o protagonista, que bien luego deixa de poder mantener as construccions d'o lugar y as carreras, y principia a trazar firmes analochías entre a decrepitut que adube o lugar y a d'o suyo propio cuerpo. En o transcurso d'a historia, o lector dubda entre o que ye realidat y o que ye imachinau (allucinau) por o protagonista, en un abocar-se a la locura que le avanza día par d'atro. Os delirios d'Andrés van fendo-se mas fuertes y patents a mesura que avanza o tiempo, tiempo d'o cual o lector en pierde a noción (con buena traza d'o narrador), pero que cubren uns 10 anyos d'a vida solitaria de l'habitant de Casa Sosas.
Andrés de Sosas racuenta, a-sobén en desorden cronolochico, diferents escaicimientos d'a suya vida pasada: antes de la despoblación d'Ainielle y en a suya cobentut (as menos vegadas), y dimpuesas, cuan tot ye vuedo y a vechetación conquere o que enantes estió de l'Hombre. Tamién a cruda realidat familiar d'un hombre solo: a muerte d'a filla de malotía a os 4 anyos, o fillo gran que nunca tornó d'a Guerra Civil, a decepción enquistada con o mediano, que decide marchar a la Emigración y no seguir con a casa, a muller deprimida que se suicidó... Os pantasmas acuden y le dispiertan en a nueit, le sacan a vida, y mesmo le'n dan tamién, y alimentan os delirios y alcordanzas que un día (él lo sabe bien) l'han de rematar.
O enreligamiento recurrent d'entre o marco fisico (as enrunas y o lugar) y o propio cuerpo d'o protagonista, que tan bien invoca l'autor, arriban a o suyo zénit en o principio (que tamién ye o final) d'a obra, a-on que, en morindo-ie, Andrés s'ha convertiu en Ainielle y Ainielle en Andrés, que por as suyas finestras y puertas vei plegar a partida d'hombres que, muito dimpués d'haber deixau a vida y cuan ye de raso masiau tarde, vienen por fin a trobar as suyas restas mortals y dar-les sepultura.
O nombre d'a obra dimana d'as fuellas de chopo en agüerro que, arrocegadas por a plevia, cayen contra la finestra d'o molino d'Ainielle (debaixo de lugar, en o barranco), a-on que Andrés s'amagaba cuan no quereba despedir-se d'os vecinos que emigraban, y a on-que se le i suicidó Sabina, su muller. Una veilada en a cual no se gosa dormir, Andrés a pasa en o molino, y tot veyendo cayer as fuellas plenas d'augua contra la ventaneta, decide que aquella plevia ye «amariella».
L'agüerro, y por extensión a suya color amariella caracteristica, se torna de facto una alegoría d'a decadencia y d'a tristura, y arriba dica a estar o «tinte» d'a obsesión d'Andrés bellas escenas mas t'adebant.
A novela fue publicada la primer vegada en 1988 y se tornó rapedament a novela mas vendida de l'autor, a cual encara en ye. En o entorno literario d'as zaguerías d'os 80, a-on que dominaba a literatura urbana y a influencia de «La Movida», fue una sorpresa tanto ta l'autor, Julio Llamazares, como ta lo suyo editor, pus denguno s'esperaba o exito que tuvo una historia fundamentalment rural.
Un efecto colateral d'ixe exito, que mesmo l'autor ha confesau que nian se podeba esperar, fue o redescubrimiento a la Opinión Publica d'os despoblaus y os nuclios de población perdius d'a Montanya, que ta buena cosa de chent heban estau una realidat oculta dica o inte. En o caso concreto d'Ainielle, a lectura d'o libro fizo dispertar o intrés de muitos caminants afeccionaus, que comenzón a puyar-ie cada vegada en un numero mas gran ta vesitar o particular escenario d'a obra de Llamazares, tornando-se o que Enrique Satué (autor d'o libro Ainielle, la memoria amarilla, director d'o Museu de Sarrablo y descendient d'o lugar) ha dau en clamar l'«atra plevia amariella», a d'as personas que por un motivo u unatro se deixan u s'han deixau cayer por o nuclio.
O caso ye que Ainielle, gracias a o libro de Llamazares, s'ha convertiu en un d'os despoblaus mas famosos d'Espanya, y ha estau mientres sobre tot a decada de 1990 o foco de peregrinación de mas caminants y excursionistas que garra atro. Ista «atra plevia amariella», que diz Satué, ha comportau actuacions espontanias, bienintencionadas u no, y descoordinadas, de bels vesitants. Os uns, que han desbrozau aleatoriament puestos d'o lugar, atros deixando exprisions y notetas y, en o pior d'os casos, basura y encara bella pintada (graffitti) en os muros de piedra.
This article uses material from the Wikipedia Aragonés article A plebia amariella, which is released under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 license ("CC BY-SA 3.0"); additional terms may apply (view authors). O texto ye disponible baixo a Creative Commons Attribution/Share-Alike License; puede que sigan d'aplicación atros termins. Se veiga as Condicions d'uso ta más detalles. Wikipedia ye una marca rechistrada d'a Wiki Du học, una organización sin animo de lucro. Images, videos and audio are available under their respective licenses.
®Wikipedia is a registered trademark of the Wiki Foundation, Inc. Wiki Aragonés (DUHOCTRUNGQUOC.VN) is an independent company and has no affiliation with Wiki Foundation.