ᛊ

Er lutet uf Altnordisch sól, Altdänisch ᛋᚢᛚᚢ soulu, Altenglisch sygil und im Hrabanische Alphabet suhil. D Bidütig isch »Sunne«. Au de gotisch Buechstabe "s" (S) haisst sugil, d Form isch aber die vom latiinische S.

D s-Ruune isch die sechzeet Ruune im alte Ruunealphabet und di elft Ruune im nordische Futhork. Si isch di acht Ruune im zwaite Ætt und im nordische Futhork di füft Ruune im Hagals ætt.

D Ruune stoot i allne Traditione för de gmaingermanisch stimmlosi alveolari Sibilant (IPA: /s/).

Die vierstrichig Form ᛊ isch di älteri Form und ufem Kontinent verbraitet. Denebet sind au füf- oder gär sechsstrichigi Forme bruucht worde. Spöter sind si dur di draistrichig Variante ᛋ ersetzt worde.

E draistrichigi Variante vo de s-Ruune isch vode Nazi underem Name "Siegrune" bruucht worde. Si wird hit nôch m Hakekriz ôm ditlichschte mit d Nazi in Verbindung brôcht. Ä us zwey "Siegrunen" kombinierts Zeiche isch s Emblem fir d SS gsi. D eifach "Siegrune" isch au s Emblem vum „Dütsche Jungvolk“ in de Hitlerjuged gsi. Hit isch s Bruuche vo "Siegrune" stroofrechtlich verbote.

I de moderne Esotheerik beditet d s-Rune Glyck.

• In Deutschland verbotene Zeiche un Symbole

Klaus Düwel: Runenkunde. Metzler Bd. 72; Stuggart 2001; ISBN 3-476-13072-X