Sümerce (𒅴𒂠), Sümerlerin ana dili.
Güney Mezopotamya'da MÖ 4000 yılında konuşuluyordu. MÖ 2000'li yılların başlarında yerini konuşma dili olarak Akadcaya bıraktı ancak Mezopotamya'da MS 1. yüzyıla kadar kutsal, şölensel, edebî ve bilimsel bir dil olarak kullanılmaya devam etti. Daha sonra ise bu dil 19. yüzyıla kadar unutuldu. Mezopotamya'da konuşulan diğer dillerin aksine Sümercenin izole dillerden olduğu kabul edilir.
| Sümerce | |
|---|---|
| Sümerce: eme-ĝir, eme-gi | |
| Bölge | Irak (Mezopotamya) |
| Etnisite | Sümerler |
| Ölü dil | MÖ 3350 |
| Dil ailesi | |
| Dil kodları | |
| ISO 639-2 | sux |
| ISO 639-3 | sux |
Yazılı Sümercenin kronolojisi birçok farklı dönemden oluşur denebilir:
"Post-Sümerce" terimi, dilin ölmesinden sonra Babilliler ve Asurlular tarafından, bir çeşit ayin dini olarak dini törenlerde ve sanatsal veya ilmi amaçlarla kullanılmaya devam ettiği dönemi kapsar. Her ne kadar bazı bilim adamları Sümercenin Güney Mezopotamya'nın küçük bir bölgesi olan Nippur ve çevresinde MÖ 1700'e kadar konuşulmaya devam ettiğini söyleseler de, dilin neslinin tükenmesi kabaca, MÖ 2000 yılında Mezopotamyada yer alan son Sümer devleti olan Üçüncü Ur Hanedanının yıkılışına denk gelir.
Nippur'daki geç dönem Sümercesi tapınak hattatlık (yazı) okulundan günümüze kalan birçok edebi eser ve Sümerce-Akadca çift dilli sözcük listeleri bulunur. Bunlar Sümercenin anlaşılmasında büyük rol oynamıştır. Sümerce edebi eserlerin %80'i Nippur'da bulunmuştur. Dilin özellikle Akadca konuşan devletler tarafından yoğun bir şekilde resmî ve edebi dil olarak kullanılması durumu, geç dönem Sümercesi ile daha sonrasındaki dönem arasındaki ayrımının da anlaşılmasını sağlamıştır.
Sümerce bilim dünyasındaki genelgeçer görüşe göre bilinen herhangi bir dille bağlantısı olmayan izole bir dildir. Farklı dil aileleriyle ilişki kurmaya yönelik amatör ve profesyonel çalışmalar yürütülmüş olsa da bu çalışmalar genel olarak kabul görmemiştir.
Tarih boyunca Sümerce ile bağlantılı olduğu öne sürülmüş dil ailelerinden bazıları şu şekilde listelenebilir:
Muazzez İlmiye Çığ ve bazı Türk tarihçiler Sümercenin bir Türk dili olduğunu öne sürmektedir. Eklemeli bir dil olması açısından Sümerce Türkçe, Macarca gibi dillerle benzerlik gösterse de, aynı benzerliği kelime dağarcığı, söz dizimi ve dilbilgisinin diğer kuralları açısından gösterdiği söylenemez.
Konuyla ilgili olarak 20. yüzyılın sonlarından itibaren yeniden bir sınıflandırma girişimi yapılmış, nostratik diller adı verilen geniş dil ailesine aidiyeti önerilmiş; ancak savı öne süren Alan Bomhard daha sonra savının zayıflığını kabul etmiştir. Ural dilleriyle bağlantısı öne sürülse de bu da kabul görmemiştir. Sümercenin telaffuzunun tahmini olarak bilinmesi, sınıflandırma girişimlerinde gramerin yeterince ele alınmaması, Sümercenin bölge dilleriyle olan geniş alışverişi göz önünde bulundurulduğunda izole dil olduğu hâlen kabul görmektedir.
Sümerce tarihte bilinen ilk yazılı dildir. Sümerce çiviyazıları daha sonra Akkad ve Elamlılar tarafından kullanılmıştır. Ayrıca, Hitit dili gibi hiyeroglifsel el yazılarına sahip Hint-Avrupa dillerine de uyarlanmıştır. Ugaritçe ve Eski Farsça gibi dillerin farklı ve kolay yazılış şekillerinin kökeni de, logografik işaretler içermeyen Sümerce çivi yazılarına dayanır.
Logogram çivi yazısını okumanın anahtarı, Eski Farsça, Elamca ve Akadca yazılmış üç dilli bir çivi yazısı olan Behistun yazıtından gelmiştir. (Benzer bir şekilde, Mısır hiyerogliflerini anlamanın anahtarı da iki dilli [Yunanca ve Mısırca, Mısır metni iki alfabede] Rosetta taşı ve Jean-François Champollion'un 1822'deki transkripsiyonuydu).
1838'de Henry Rawlinson, Georg Friedrich Grotefend'in 1802 tarihli çalışmasını temel alarak, modern Farsça bilgisini kullanarak Behistun yazıtlarının Eski Farsça bölümünü çözmeyi başardı. Metnin geri kalanını 1843'te ele geçirdiğinde, o ve diğerleri, Eski Farsça için deşifre ettiği 37 işaretten başlayarak yavaş yavaş Elamca ve Akadca bölümlerini tercüme edebildiler. Bu arada, arkeolojik kazılardan, çoğu Semitik Akad dili olmak üzere daha birçok çivi yazılı metin gün ışığına çıkıyordu. Bunlar usulüne uygun olarak deşifre edildi.
Ancak 1850 yılına gelindiğinde Edward Hincks çivi yazısının Semitik olmayan bir kökeni olduğundan şüphelenmeye başladı. Sami dilleri ünsüz biçimlerine göre yapılandırılmıştır, oysa çivi yazısı fonetik olarak işlediğinde, ünsüzleri belirli sesli harflere bağlayan bir heceydi. Dahası, belirli işaretlere verilen hece değerlerini açıklayacak hiçbir Semitik sözcük bulunamamıştır. Julius Oppert, Mezopotamya'da Akadcadan önce Semitik olmayan bir dilin var olduğunu ve bu dili konuşanların çivi yazısını geliştirdiğini öne sürmüştür.
1855'te Rawlinson güney Babil'deki Nippur, Larsa ve Uruk yerleşimlerinde Semitik olmayan yazıtların keşfedildiğini duyurdu.
1856'da Hincks, çevrilmemiş dilin eklemeli bir karaktere sahip olduğunu ileri sürdü. Bu dil bazıları tarafından "İskitçe", bazıları tarafından da kafa karıştırıcı bir şekilde "Akadca" olarak adlandırılmıştır. 1869'da Oppert, bilinen "Sümer ve Akad Kralı" unvanına dayanarak "Sümerce" adını önerdi ve Akad krallığın Sami kısmını ifade ediyorsa, Sümer'in Sami olmayan ekini tanımlayabileceğini düşündü.
İki dilli bir Sümer-Akkad metnini bilimsel olarak ilk ele alan kişi, 1879'da Die sumerischen Familiengesetze'yi (Sümer aile yasaları) yayınlayan Paul Haupt'tur.
Ernest de Sarzec 1877'de Sümer bölgesi Tello'da (antik Girsu, Lagaş eyaletinin başkenti) kazılara başladı ve 1884'te Sümer tabletlerinin transkripsiyonlarını içeren Découvertes en Chaldée'nin ilk bölümünü yayınladı. Pennsylvania Üniversitesi 1888 yılında Sümer Nippur kazılarına başlamıştır.
R. Brünnow tarafından hazırlanan Sümer İdeograflarının Sınıflandırılmış Listesi 1889'da yayımlandı.
Sümercede işaretlerin sahip olabileceği fonetik değerlerin şaşırtıcı sayısı ve çeşitliliği, dilin anlaşılmasında bir sapmaya yol açtı - Parisli bir oryantalist olan Joseph Halévy, 1874'ten itibaren Sümercenin doğal bir dil değil, gizli bir kod (bir kriptolekt) olduğunu savundu ve önde gelen Asurologlar on yıldan fazla bir süre bu konuda mücadele ettiler. Friedrich Delitzsch, 1885'ten başlayarak bir düzine yıl boyunca Halévy'nin argümanlarını kabul etti ve 1897'ye kadar Halévy'den vazgeçmedi.
Paris'teki Louvre Müzesi'nde çalışan François Thureau-Dangin de 1898'den 1938'e kadar yayınladığı Les inscriptions de Sumer et d'Akkad (Sümer ve Akkad Yazıtları) gibi yayınlarla Sümerce'nin deşifre edilmesine önemli katkılarda bulunmuştur. Paris'teki Collège de France'dan Charles Fossey de bir başka üretken ve güvenilir akademisyendi. Contribution au Dictionnaire sumérien-assyrien, Paris 1905-1907 adlı öncü çalışması, P. Anton Deimel'in 1934 tarihli Sumerisch-Akkadisches Glossar'ının (Deimel'in 4 ciltlik Sumerisches Lexikon'unun III. cildi) temelini oluşturur.
1908'de Stephen Herbert Langdon, Charles Virolleaud'nun editörlüğünü yaptığı Babyloniaca dergisinin sayfalarında, Bruno Meissner'in nadir logogramlar üzerine yeni ve değerli bir kitabını incelediği "Sumerian-Assyrian Vocabularies" başlıklı makalesinde Sümerce ve Akadca kelime bilgisindeki hızlı gelişmeyi özetlemiştir.Sonraki araştırmacılar Langdon'ın tablet transkripsiyonları da dâhil olmak üzere çalışmalarını tamamen güvenilir bulmamışlardır.
1944 yılında Sümerolog Samuel Noah Kramer "Sümer Mitolojisi" adlı eserinde Sümercenin deşifresinin ayrıntılı ve okunabilir bir özetini sunmuştur.
Çoğu modern ya da klasik dilin durumuna kıyasla, makul Sümerologlar arasında bile nispeten az fikir birliği vardır. Özellikle sözel morfoloji hararetle tartışılmaktadır. Genel gramerlere ek olarak, Sümer gramerinin belirli alanlarıyla ilgili pek çok monografi ve makale vardır ki bunlar olmadan alanla ilgili bir inceleme tam sayılamaz.
Sümerce alanındaki başlıca kurumsal sözlük çalışması 1974 yılında başlatılan Pennsylvania Sümerce Sözlük projesidir. PSD 2004 yılında Web'de ePSD olarak yayımlanmıştır. Proje şu anda Steve Tinney tarafından yürütülmektedir. Sözlük 2006'dan bu yana çevrimiçi olarak güncellenmemiştir, ancak Tinney ve meslektaşları ePSD'nin yeni bir baskısı üzerinde çalışmaktadır ve bu çalışmanın taslağı çevrimiçi olarak mevcuttur.
Sümerce fonolojiyle ilgili çağdaş bilgimiz kusurludur ve eksiktir. Bu konuşan bir kitlenin olmamasından, Akadca fonolojisiyle aktarılmasından ve çivi yazısının getirmiş olduğu zorluklardan kaynaklanmaktadır. I.M. Diakonoff'un da belirttiği gibi, "Sümercenin morfofonemik yapısını bulmaya çalıştığımızda, buna doğrudan ulaşamadığımızı, aksine çok kusurlu ve morfofonemik gösterimi temel almayan mnemonik bir yazı sistemi sayesinde rekonstrükte ettiğimizi unutmamalıyız".
Sümercenin en azından şu ünsüz seslere sahip olduğu düşünülmektedir:
| Çift Dudak | Alveolar | Postalveolar | Velar | Damaksıl | ||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Nazal | m ⟨m⟩ | n ⟨n⟩ | ŋ ⟨g̃⟩ | |||
| Patlayıcı | Soluksuz | p ⟨b⟩ | t ⟨d⟩ | k ⟨g⟩ | ʔ | |
| Soluklu | pʰ ⟨p⟩ | tʰ ⟨t⟩ | kʰ ⟨k⟩ | |||
| Sızıcı | s ⟨s⟩ | ʃ ⟨š⟩ | x ⟨ḫ~h⟩ | h | ||
| Affricate | soluksuz | t͡s ⟨z⟩ | ||||
| Soluklu | t͡sʰ ⟨ř~dr⟩ | |||||
| çarpmalı | ɾ ⟨r⟩ | |||||
| akıcı | l ⟨l⟩ | |||||
| yarı ünlü | j | |||||
Çivi yazıyıla ayırtedilebilen ünlüler /a/, /e/, /i/ ve /u/ şeklindedir. Çeşitli araştırmacılar /o/ ve /ɛ/, /ɔ/ gibi daha fazla ünlü fonemlerin varlığını ileri sürmüşlerdir. Bu ünlü varlıkları muhtemelen Akadca bu fonemleri ayırtetmediği için gizlenmiştir. Bu tranliterasyonu yapılmış Sümercede çeşitli eş seslilerin de varlığını kanıtlıyor görünmektedir. Bu hipotezler tamamen kabul edilmiş değildir.
Sargon Öncesi Lagaş yazıtlarında ünlü genişliğine yönelik bir ünlü uyumu olduğuna dair bazı kanıtlar vardır. ve muhtemelen de birden fazla ünlü uyumu kuralıyla birlikte. Ayrıca son dönemlerdeki yazıların bazılarında görüldüğü şekliyle, belirli bir ön ek veya son ekin ünlüsünün bitişik hecedekine kısmen veya tamamen uyum sağladığı bazı durumlar da vardır ve kesin olmasa da kayda değer şekilde iki heceli köklerin iki hecesinde de aynı ünlünün olmasına doğru bir eğilim mevcuttur. Bu örüntüler bazı araştırmacılar tarafından daha zengin bir ünlü hazinesine dair bir kanıt olarak yorumlanmıştır.
Heceler V, CV, VC, CVC gibi şekilde olabilirdi. Eğer Sümercenin daha karmaşık heceler vardıysa da bunlar çivi yazısı ile tam olarak ifade edilmemiştir.
Sümerce bir isim genel olarak bir ya da iki heceden oluşur (igi "göz", e2 "ev", nin "bayan, hanım"). Lakin šakanka "pazar" gibi üç heceli bazı kökler de vardır. Canlı ve cansız olmak üzere (ilki tanrılara ve bazı örneklerde "heykel" sözcüğüne gelir, diğeri ise topluluk çoğul isimlerine) İki dil bilgisel cinsiyet vardır ve bu ayrım anlamsal açıdan tahmin edilebilir.
Sıfatlar ve diğer niteleyiciler isimden sonra gelir (lugal maḫ "muhteşem kral"). İsimler çekimli değildir, aksine dil bilgisel işaretleyiciler isim ifadesine bir bütün olarak belirli bir düzende gelir. Genel olarak düzen şu şekildedir:
| isim | sıfat | sayı | tamlayan eki | sıfat tümceciği | iyelik eki | çoğul eki | durum eki |
|---|
İyelik, çoğul ve durum eklerine klasikleştiği üzere "ek" olarak bilinmektedir fakat son zamanlarda edat ve son takı olarak tanımlanmaktadır.
Çoğul eki canlı cinsiyetli isimler için /-(e)ne/ şeklindedir. Cansız isimler çoğul eki almazlar. Lakin çokluk ayrıca ḫi-a "çeşitli" sıfatıyla, /-meš/ bildirme eki ile, ismin tekrarlanmasıyla (kur-kur "tüm yabancı topraklar") veya sadece fiil şeklinin çokluğuyla ifade edilebilir. Fiil şeklindeki çokluk sadece canlı isimler içindir.
Genel olarak tanımlanan hal ekleri şu şekildedir:
| durum | ek |
|---|---|
| yalın | /-Ø/ |
| ergatif | /-e/ (sadece canlı isimler) |
| allatif | /-e/ (sadece cansız isimler) |
| tamlayan | /-ak/ |
| eşitlik | /-gin/ |
| yönelme | /-r(a)/ |
| terminatif | /-(e)š(e)/ |
| birliktelik | /-da/ |
| bulunma | /-a/ |
| ayrılma | /-ta/ |
Kanıtlanan kişi zamirleri şu şekildedir:
| bağımsız yalın şekilde | iyelik/ek/takı şeklinde | |
|---|---|---|
| 1. Tekil Kişi | g̃e26-e | -g̃u10 |
| 2. Tekil Kişi | ze2-e | -zu |
| 3. Tekil Kişi Canlı | a-ne or e-ne | -(a)-n(i) |
| 3. Tekil Kişi Cansız | -b(i) | |
| 1. Çoğul Kişi | -me | |
| 2. Çoğul Kişi | -zu-ne-ne | |
| 3. Çoğul Kişi Canlı | a/e-ne-ne | -b(i) |
| 3. Çoğul Kişi Cansız | -b(i) |
Çoğu ekte, ünlüler ünlü ile biten sözcüklere geldiğinde düşer.
Sümerce onluk ve altmışlık bir sistemin bileşimine sahiptir (Örneğin, 600 "on altmış"). Sümerce sayı sistemi 10'u temel alan altmışlık bir sistemdir. Sayılar ve bileşik sayılar aşağıdaki şekildedir:
| sayı | sözcük | açıklama notları |
|---|---|---|
| 1 | diš, deš, dili | |
| 2 | min, mina | |
| 3 | eš | |
| 4 | limmu, lím | |
| 5 | ia, í | |
| 6 | aš | ía 'beş' + aš 'bir' |
| 7 | imin | |
| 8 | ussu | |
| 9 | ilimmu | ía/í (5) + limmu (4) |
| 10 | u, hà, hù, a, u | |
| 11 | u-diš (?) | |
| 20 | niš | |
| 30 | ušu | |
| 40 | nimin | 'iki 10 eksik' |
| 50 | ninnu | 'on eksik' |
| 60 | g̃iš(d), g̃eš(d) | |
| 600 | g̃eš(d)u | on g̃eš(d) |
| 1000 | lim | |
| 3600 | šar |
This article uses material from the Wikipedia Türkçe article Sümerce, which is released under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 license ("CC BY-SA 3.0"); additional terms may apply (view authors). Aksi belirtilmedikçe içeriğin kullanımı CC BY-SA 4.0 lisansı kapsamında uygundur. Images, videos and audio are available under their respective licenses.
®Wikipedia is a registered trademark of the Wiki Foundation, Inc. Wiki Türkçe (DUHOCTRUNGQUOC.VN) is an independent company and has no affiliation with Wiki Foundation.
