สิบสามอาณานิคม

1774 และสามารถขับไล่เจ้าอาณานิคมออกไปได้อย่างเป็นทางการเมื่อ ค.ศ. 1775 ตัวแทนจากสิบสามอาณานิคมร่วมจัดการประชุมสภาภาคพื้นทวีปครั้งที่สอง (Second Continental Congress) ณ เมืองฟิลาเดลเฟีย โดยที่ประชุมได้แต่งตั้งจอร์จ วอชิงตัน เป็นผู้บัญชาการสูงสุดแห่งกองทัพภาคพื้นทวีป (Continental Army) เพื่อต่อสู้ในสงครามปฏิวัติอเมริกา และจากนั้นใน ค.ศ. 1776 สภาภาคพื้นทวีปจึงได้ออกคำประกาศอิสรภาพแห่งสหรัฐอเมริกา การที่กองทัพภาคพื้นทวีปสามารถเอาชนะกองทัพอังกฤษได้ด้วยความช่วยเหลือฝรั่งเศส ทำให้สิบสามอาณานิคมได้รับอำนาจอธิปไตยในสนธิสัญญาปารีสที่ลงนามเมื่อ ค.ศ. 1783

สิบสามอาณานิคม
ค.ศ. 1607–1776
ธงบริติชอเมริกา (ค.ศ. 1707–1775) ธงสิบสามอาณานิคม (ค.ศ. 1776–1777)
เพลงชาติ: ก็อดเซฟเดอะคิง
สิบสามอาณานิคม (สีแดง) เมื่อ ค.ศ. 1775 เทียบกับพรมแดนสมัยใหม่
สถานะ	อาณานิคม
การปกครอง	ระบบการจัดการอาณานิคม
พระมหากษัตริย์
• ค.ศ. 1607–1625	พระเจ้าเจมส์ที่ 1 และ 6 (พระองค์แรก)
• ค.ศ. 1760–1776	พระเจ้าจอร์จที่ 3 (พระองค์สุดท้าย)
ประวัติศาสตร์
• อาณานิคมโรอาโนก	ค.ศ. 1585
• อาณานิคมเวอร์จิเนีย	ค.ศ. 1607
• นิวอิงแลนด์	ค.ศ. 1620
• พระบรมราชานุญาตโรดไอแลนด์	ค.ศ. 1663
• มอบนิวเนเธอร์แลนด์ให้แก่อังกฤษ	ค.ศ. 1667
• สนธิสัญญายูเทรกต์	ค.ศ. 1713
• มณฑลจอร์เจีย	ค.ศ. 1732
• สงครามฝรั่งเศสและอินเดีย	ค.ศ. 1754–1763
• บทบัญญัติสันนิบาต	ค.ศ. 1774
• ประกาศอิสรภาพ	ค.ศ. 1776
• สนธิสัญญาปารีส	ค.ศ. 1783
ประชากร
• ค.ศ. 1625	1,980 คน
• ค.ศ. 1775	2,400,000 คน
ก่อนหน้า ถัดไป อเมริกาเหนือก่อนยุคอาณานิคม นิวเนเธอร์แลนด์ สหอาณานิคม

สิบสามอาณานิคมเป็นการรวมกันของกลุ่มอาณานิคมดั้งเดิม ได้แก่ อาณานิคมนิวอิงแลนด์ (นิวแฮมป์เชอร์ แมสซาชูเซตส์ โรดไอแลนด์ และคอนเนทิคัต) อาณานิคมตอนกลาง (นิวยอร์ก นิวเจอร์ซีย์ เพนซิลเวเนีย และเดลาแวร์) และอาณานิคมตอนใต้ (แมริแลนด์ เวอร์จิเนีย นอร์ทแคโรไลนา เซาท์แคโรไลนา และจอร์เจีย) อาณานิคมเหล่านี้เป็นส่วนหนึ่งของบริติชอเมริกา ซึ่งยังรวมถึงดินแดนในลัสฟลอริดัส (Las Floridas) แคริบเบียน และพื้นที่ประเทศแคนาดาในปัจจุบัน

สิบสามอาณานิคมมีระบบการเมือง รัฐธรรมนูญ และกฎหมายที่คล้ายคลึงกัน และแต่ละอาณานิคมจะอยู่ในการปกครองของชนอังกฤษโปรเตสแตนต์โดยส่วนใหญ่ อาณานิคมเวอร์จิเนียเป็นอาณานิคมแรก ซึ่งจัดตั้งขึ้นใน ค.ศ. 1607 ณ เมืองเจมส์ทาวน์ อาณานิคมนิวอิงแลนด์ แมริแลนด์ และเพนซิลเวเนียนั้นจัดตั้งขึ้นด้วยแรงจูงใจจากความกังวลที่เกี่ยวข้องกับการปฏิบัติทางศาสนา ส่วนอาณานิคมอื่น ๆ ได้ก่อตั้งขึ้นจากจุดประสงค์ทางธุรกิจและการขยายตัวทางเศรษฐกิจ สำหรับอาณานิคมตอนกลางก่อตั้งขึ้นบนพื้นที่อาณานิคมนิวเนเธอร์แลนด์เดิม

ในระหว่าง ค.ศ. 1625 ถึง ค.ศ. 1775 ประชากรในอาณานิคมเติบโตขึ้นจาก 2 พันคน เป็น 2.4 ล้านคน ส่งผลให้เกิดการขับไล่กลุ่มชนพื้นเมืองอเมริกัน ประชากรทั้งหมดนั้นรวมถึงบุคคลในระบบทาส ซึ่งถือว่าเป็นเรื่องถูกกฎหมายในอาณานิคมทั้งหมด ในช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 18 รัฐบาลบริเตนได้ดำเนินนโยบายพาณิชยนิยมสำหรับการบริหารอาณานิคม เพื่อผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจของสหราชอาณาจักรเท่านั้น

สิบสามอาณานิคมต่างมีระบบการปกครองตนเองในระดับสูงและการเลือกตั้งที่เข้มแข็ง และสิ่งเหล่านี้ต่อต้านความต้องการของรัฐบาลลอนดอนในการควบคุมมากขึ้น ด้วยสงครามฝรั่งเศสและอินเดีย (ค.ศ. 1754–1763) ที่รบกับฝรั่งเศสและพันธมิตรอินเดียส่งผลให้ความขัดแย้งระหว่างสหราชอาณาจักรและสิบสามอาณานิคมลุกลามเป็นวงกว้าง ในช่วงทศวรรษ 1750 อาณานิคมต่าง ๆ เริ่มร่วมมือกันแทนที่จะประสานโดยตรงกับรัฐบาลบริเตน จากความช่วยเหลือของหนังสือพิมพ์และสื่อสิ่งพิมพ์ ทำให้กิจกรรมและข้อกังวลระหว่างอาณานิคมเหล่านี้ได้รับการแบ่งปันและนำไปสู่การเรียกร้องให้คุ้มครองสิทธิในฐานะชาวอังกฤษของชาวอาณานิคม โดยเฉพาะหลักการ "ห้ามจัดเก็บภาษีหากไม่มีผู้แทน"

ความตึงเครียดกับรัฐบาลบริเตนในเรื่องการจัดเก็บภาษีและสิทธินำไปสู่การปฏิวัติอเมริกา ซึ่งอาณานิคมทั้งหมดร่วมมือกันจัดตั้งสภาภาคพื้นทวีปและกองทัพภาคพื้นทวีป และร่วมต่อสู้ในสงครามปฏิวัติอเมริกา (ค.ศ. 1775–1783) พร้อมด้วยความช่วยเหลือจากราชอาณาจักรฝรั่งเศส สาธารณรัฐดัตช์ และราชอาณาจักรสเปน