ยุคทองของอิสลาม (อาหรับ: العصر الذهبي للإسلام) เป็นยุครุ่งเรืองทางวัฒนธรรม เศรษฐกิจ และวิทยาศาสตร์ในประวัติศาสตร์อิสลาม ตามธรรมเนียมถือว่าเริ่มตั้งแต่คริสต์ศตวรรษที่ 8 จนถึงคริสต์ศตวรรษที่ 14 และเป็นที่เข้าใจกันว่าเริ่มขึ้นในรัชสมัยของเคาะลีฟะฮ์ฮารูน อัรเราะชีด (ค.ศ.
786–809) แห่งราชวงศ์อับบาซียะฮ์ ด้วยการเปิดบัยตุลฮิกมะฮ์ในแบกแดด เมืองที่ใหญ่ที่สุดในโลกในขณะนั้น ที่นั่น นักวิชาการอิสลามและผู้รู้รอบด้านจากทั่วสารทิศซึ่งมีภูมิหลังทางวัฒนธรรมที่แตกต่างกันได้รับคำสั่งให้รวบรวมและแปลความรู้สมัยคลาสสิกของโลกเป็นภาษาซีรีแอกและภาษาอาหรับ
ตามธรรมเนียมถือกันว่ายุคทองของอิสลามสิ้นสุดลงพร้อมกับการล่มสลายของรัฐเคาะลีฟะฮ์อับบาซียะฮ์เนื่องจากการโจมตีของชาวมองโกลและการล้อมแบกแดดใน ค.ศ. 1258 นักวิชาการจำนวนหนึ่งกำหนดจุดสิ้นสุดของยุคทองไว้ในราว ค.ศ. 1350 โดยเชื่อมกับสมัยฟื้นฟูศิลปวิทยาของตีมูร์ ในขณะที่นักประวัติศาสตร์และนักวิชาการสมัยใหม่จำนวนมากกำหนดจุดสิ้นสุดของยุคทองไว้ในปลายคริสต์ศตวรรษที่ 15 ต่อคริสต์ศตวรรษที่ 16 โดยเชื่อมกับสมัยดินปืนอิสลาม (สมัยกลางของอิสลามอยู่ในช่วงคาบเกี่ยวกับยุคทองของอิสลาม โดยแหล่งข้อมูลหนึ่งกำหนดระยะเวลาไว้ระหว่าง ค.ศ. 900–1300)
This article uses material from the Wikipedia ไทย article ยุคทองของอิสลาม, which is released under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 license ("CC BY-SA 3.0"); additional terms may apply (view authors). เนื้อหาอนุญาตให้เผยแพร่ภายใต้ CC BY-SA 4.0 เว้นแต่ระบุไว้เป็นอื่น Images, videos and audio are available under their respective licenses.
®Wikipedia is a registered trademark of the Wiki Foundation, Inc. Wiki ไทย (DUHOCTRUNGQUOC.VN) is an independent company and has no affiliation with Wiki Foundation.