Selija

Seliju sa zapada šumski pojas Taurkalne razdvaja od Regije Zemgalije, a na istoku joj se granica proteže do Belorusije. Sa sjevera je Zapadna Dvina razvaja od regija Vidzeme i Latgalije, a na jugu se prostire do Litvanije.

Selija se može definirati na različite načine, kao teritorij u kom je za srednjeg vijeka živjelo pleme Seli, ali i kao etnografska regija specifičnog folklora i dijalekta, sa svojim kulturno-historijskim razlikama.

Nakon osnivanja Republike Latvije početkom 20. vijeka, Selija je spojena sa Regijom Zemgalijom i više nije egzistirala kao poseban entitet. Preporod Selonije kao historijske regije dogodio se 1989., kad je u Rigi osnovan klub Selonije, a nakon tog 1995. i udruženje.

Neformalna prijestolnica i najveći grad je Jēkabpils, koji je u 16. vijeku postao prijestolnica Kneževine Kurlanije i Semigalije.

Seli su nekadašnje baltsko pleme i jedan od autohtonih naroda Latvije, koji je živio na jugoistoku Latvije od željeznog doba do srednjeg vijeka. (10-13. vijek) u kraju zvanom Selija. U Seliji je u 13. vijeku bilo oko 30 gradina i utvrda Sēlpils pils koja je bila selijska prijestolnica., Utvrdu Sēlpils pils je 1208. zauzelo Livonsko bratstvo mača. To je bio i kraj Selije, jer se odtad sve manje spominje.

Seli i njihov jezik egzistirali su otprilike do 15. vijeka, kad su se asimilirali sa drugim srodnim plemenima.