Manisa

Manisa leži u velikoj plodnoj dolini rijeke Gediz (antički Hermus), duž sjevernih obronaka planine Planine Spil, 32 km km sjeveroistočno od Izmira i Egejskog mora.

 

Pretpostavlja se da su Manisu osnovali kao svoju koloniju starogrčko pleme Magnetes iz Tesalije negdje oko 12. vijeka pne., za njihovih vremena zvao se Magnesia.

U 6. vijeku pne. grad je zauzeo Kir Veliki perzijski, a 190. pne. kod grada se odigrala Bitka kod Magnezije u kojoj je rimska vojska pobijedila seleukidsku vojsku Antioha III. Grad je procvjetao u 1. vijeku za vladavine pergamske dinastije Atalida pod imenom Magnesiopolis, kasnije se opet zvao Magnezija. Nikejski car Jovan III Duka Vatac izabrao je Magneziju za svoju prijestolnicu 1222.

Turkmenski beg Saruhan zauzeo je 1313. Magneziju i prezvao je Manisa, i vladao njome sve do 1390. kad je grad potpao pod vlast osmanskog sultana Bajazida I. Nakon što je mongolski vladar Timur pobjedio Osmanlije - 1402. grad je bio pod vlašću mongolskih begova sve do 1410. kad je ponovno potpao pod osmansku vlast.

Tokom 18. vijeka gradom je gotovo samostalno vladala begovska dinastija Karaosmanoğlu, sve do 1822. kad im je skršena moć.

Manisu su za srednjeg vijeka obožavali osmanski sultani i njihovi pričevi koji su je koristili za ladanje i život. Iz tog perioda ima nekoliko građevina - Džamija Muradiye izgrađena 1583. - 1586. od mramora sa pozlaćenom kupolom, uz koju je dograđena medresa, koja je danas pretvorena u arheološki muzej.

Manisa ima mediteransku klimu po Köppenovoj klasifikaciji klime, sa vrućim i dugim ljetima, i kratkim kišovitim zimama, koje su nešto hladnije od vrlo bliskih gradova na obali.

Manisa je važan poljoprivredno - trgovački centar tog dijela Turske, željeznicom je povezana sa Afyonkarahisarom i Izmirom. U bogatoj dolini Gediz uzgaja se grožđe, masline, duhan, sezam i pamuk. Pored grada ima rudnika Magnezija, cinka i žive.